ตามหัวข้อเลย คือเราเป็นคนที่เชื่อฟังแม่มาตลอด คือต่างคนต่างรักกันมาก ตั้งแต่เด็กแม่มักจะหาอะไรดีๆให้เราเสมอ พอเราทำงานเราก็พยายามหาสิ่งดีๆให้แม่ตลอดๆ ให้เงินเดือนทุกเดือน และเราก็นึกถึงท่านตลอดเวลานะ เวลาเห็นของอะไรคือเราก็อยากซื้ออยากให้แม่เราอะ ทุกคนก็อาจจะดูว่า เอ~มันก็เป็นความสัมพันธ์ที่ดี

แต่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มันมีคำว่าแต่ คือเวลาที่เราคุยกับใครอะ แม่เราจะรู้ตลอด บางคนเราคุยละคลิกแต่แม่ไม่คลิกอะ เราก็เลิกคุย บางคนคบไปแล้วก็ต้องเลิกเพราะแม่เราไม่ปลื้ม ไม่ถูกใจทุกคน พอคบไปถึงระยะเวลานึง ก็จะต้องมีความบกพร่องของคู่เราขึ้นมา บางครั้งเราเสียใจมากนะที่ต้องเลิกกับใครสักคนโดยที่เรายังรักกันอะ แต่เราก็คิดว่าเออคนนั้นมันก็ไม่ดีจริงๆอะแหละ เป็นแบบนี้บ่อยมากก จนเราเหนื่อย เราไม่เข้าใจว่า มันเป็นแบบนี้จนเราอายุ 25  แต่อยากให้เราแต่งงานมีลูกก่อนอายุ 30 คือท่านต้องการอะไร เราเบื่อกับคำว่า เราดูดีหาใหม่ก็ได้เผื่อไปไหนเจอใครได้ตั้งเยอะ พอออกไปกินข้าวหรือออกไปกะคู่ของเรา ก้คือไม่พอใจถ้าไม่ถูกใจตัวเอง ด่าสารพัด บางครั้งคำด่ารับไม่ได้เลยจริงๆ บางทีก็ไปว่าอีกฝ่าย บ้างก็บอกลูกแม่เข้มแข็งอยู่แล้วเริ่มใหม่ไม่ยากละถ้ามันเป็นงี้เรื่อยๆ เราคงไม่มีความรักที่ยืนยาวสักทีเราว่า

>>> เราอยากรู้แนวคิดของทุกคน ว่าเราทำไม่ถูกจริงๆหรอ การที่เราอยากตัดสินใจด้วยตัวเราเองมันผิดหรอ ?  เราว่าเราก็ได้รับการศึกษาที่ดี มีงานทำที่ดี จ่ายค่าบ้าน ค่ารถ ค่าใช้จ่ายในบ้านตลอดๆ พ่อเคยส่งเรียนก็เสียไปแล้ว แม่เป็นแม่บ้าน บ้านและรถก็หามาจากน้ำพักน้ำแรงตัวเองและพี่น้อง เพราะก่อนหน้านี้เราไม่มีอะไรเลยด้วยซ้ำ คือก็รู้สึกว่าโตมามีอนาคตที่ดีไม่ได้เถลไถลเลย