คือ จขกท อาศัยอยู่ในภูมิลำเนาภาคอีสาน พ่อแม่แถวนี้เค้าจะหัวโบราณกันเป็นส่วนมาก มันต่างมีเรื่องมากมายที่เราเก็บไว้ในใจทุกครั้ง เวลาตื่นขึ้นมาก็ระแวงว่าวันนี้จะโดนแม่ด่าเรื่องอะไร แม่เราเค้าเป็นคนปากไวพูดไม่คิดหรืออีกอย่างคือปากหมาแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ย้อนกับไปก่อนหน้าพ่อเราเค้าติดต่อกับแฟนเก่าที่เคยคบกันเมื่อ20ปีที่แล้ว แล้วได้โอนเงินไปให้2000 แม่รู้แม่เลยโกรธ โกรธแบบมากๆ แล้วไล่พ่อหนี ถือมีดชี้หน้าประมาณนี้เลยค่ะ แล้วก็โหวกเหวกโวยวายทั้งหมู่บ้านน่าจะได้ยิน แต่ตัว จขกท คุยกับพ่อแล้ว พ่อยอมรับผิดและจะไม่ทำอีกแล้ว พ่อไม่ยอมไปไหน แต่แม่ก็ไล่ไม่หยุด ไม่คุยกันหลายวัน จขกท ต้องคอยเป็นคนเชื่อมสัมพันธ์ พยายามบอกแม่ใจเย็นๆ เพราะยังไงก็ต้องอยู่ด้วยกัน ไหนจะลูกติดแม่คนโต สติไม่ค่อยดี ต้องมีคนดูแล น้องก็พึ่งจะขึ้น ม.3 ตัว จขกท อายุ19 ไม่ได้เรียนต่อ เวลาผ่านไปสักพักแม่เริ่มคุยกับพ่อเหมือนจะใจเย็นลงคุยกันปกติ ผ่านมาหลายเดือน สถานะการณ์โอเครขึ้น พอมาวันนี้ จขกท ได้รับข่าวจากนายจ้างเกาหลีบอกว่าเลื่อนบินไปต้นเดือนมีนาคม67 เราสอบไปทำงานเกาหลีepsไว้ เราเสียใจที่เตรียมทุกอย่างแล้ว พ่อแม่หวังกับเรามาก คอยพูดย้ำใส่เราตลอดว่าไปต้องใช้หนี้นะ เราบอกข่าวว่านายจ้างเลื่อน แรกๆเหมือนจะเข้าใจเรา แต่ก็เหมือนเดิม มาพูดทางซ้ำเติมว่าเป็นเพราะเราที่เถียงแม่เป็นเพราะพ่อเราที่ทำเรื่องที่ผ่านมาบาปกรรมตกมาหาเรา พูดซ้ำเติมไปประมาณนี้ค่ะ วันนั้นเราไปช่วยทำนาแม่กลับมาบ่นเรื่องพ่ออีกค่ะ แต่มาลง จขกท พ่อซื้ออะไรมากูก็ไม่กิน เราถามว่าเราผิดอะไรแล้วทำไมทุกเรื่องต้องมาลงเรา แม่ตอบว่าก็ลูกมันกูต้องลง แต่น้องอีกคนไม่เคยโดนเลย เคยแอบคิดว่าแม่ไม่รักเรา เพราะไม่ได้เกิดจากความรัก ทุกอย่างลง เราหมด แพร่พลังลบใส่ตลอด ทุกคำหยาบคายมาหมด มันมีมากกว่านี้โดนตั้งแต่เด็กๆโดนด่าโดนตีเหยียบคอ โดนหมด แต่พอโตโดนหนักขึ้นเพราะแม่จะมาลงที่เราทุกอย่าง แต่ก็เป็นเราที่ช่วยทุกอย่าง เมื่อคืนวานแม่บอกว่าชาร์จโทรศัพท์ไว้ให้หน่อยจะไปชัยภูมิพรุ่งนี้  พอตื่นเช้าเราไม่เห็นแม่ แต่โทรศัพท์แม่ไม่ได้เอาไป เรานึกว่าแม่ไปเลยโดยไม่เอาโทรศัพท์ ปกติจะไม่พกอยู่แล้ว เลยนึกว่าไปชัยภูมิเพราะบอกเราไว้แบบนั้น พอตกเย็นเราไปหาซื้อของมาทำกับข้าว เจอแม่เดินมาจากที่นา แล้วแม่ตะโกนด่าเราว่าลูกชั่ว ลูก ชั่วขนาดนี้กล้าเกิดเป็นลูกคนได้ยังไง เราขับรถอยู่เราก็งง ว่าไหนบอกเราว่าไปชัยภูมิวันนี้ พอแม่มาถึงบ้านก็มาบ่นๆๆ ว่าเราไม่ไปส่งข้าว แต่จริงๆนาใกล้บ้านถ้าแม่ไม่เห็นเราไปส่งเดินมาบ้านแปปเดียว แต่แม่ไม่ทำ เราเอาอะไรให้กินก็โยนทิ้ง แล้วแม่ทำน้ำพริกกินเอง แช้วนั่งร้องไห้ แล้วแช่งพ่อว่าขอให้ชิดหายแช่งเราด้วย แม่ชอบแช่งตลอด
เราพยายามบอกว่าเราไม่รู้ว่าแม่ไปนา เพราะแม่บอกเราไว้ว่าจะไปชัยภูมิ แม่ไม่บอกใครเลยว่าไปนา ด่าเราทุกคำหยาบคาย ลูกไอ้ ว่าเราแบบนี้ พ่อกับเราจะโดนตลอด ทำอะไรไม่ถูกใจโดนแบบนี้ตลอด และพูดดังโวยวาย ทำให้เราดูมองไม่ดี ไปพูดข้างนอกบ้าน ทั้งที่เราไม่ได้ทำอะไรผิด แม่ชอบเป็นแบบนี้เอง เราพยายามจะไม่เถียง แต่ทุกครั้งที่เราไม่ผิดทำไมแม่ทำกับเราได้ผ่ายเดียว แม่เหมือนเป็นโรคประสาท น้อง พี่ ไม่ค่อยโดน แต่จขกท โดนตลอดแม่ชอบคิดไปเองช่องเครียดแล้วมาลงที่เรา เราไม่ไหวแล้วไม่อยากอยู่บ้านแล้ว แต่หางานยังไม่ได้ และแม่ไม่ยอมให้ไปทำไกลๆ กลัวไม่มีคนช่วยงานและระบายอารมณ์😔ทุกครั้งที่มีปัญหาปรึกษาใครไม่ได้เลย ทุกคนว่าเราควรทำยังไงดีคะ อึดอัดและเสียใจมากเลยที่แม่เป็นแบบนี้ แก้ที่แม่ไม่ได้แม่เค้าไม่รับฟังใครนอกจากตัวเอง ถ้าไม่มีเรื่องพ่อก็เป็นมาตั้งแต่ไหนแต่ไร อดทนไม่ไหวแล้ว