สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราซิ่วอยู่บ้านเพื่ออ่านหนังสือ ช่วงแรกที่เราซิ่วมาเวลาชีวิตเราค่อนข้างแย่นอนเช้าตื่นบ่าย ทำให้พ่อแม่เราโกรธที่เราไม่ยอมลงไปช่วยอะไรเลยและเรายอมรับว่าเราผิดจริง เราเลยปรับเวลา ตื่นเช้าไปตลาดเช้า ทำกับข้าวให้ทุกวัน กว่าจะทำนู่นทำนี้สร็จก็เที่ยงค่ะ บางวันเราก็ตื่นไม่ไหวจากที่ตื่นหกโมงเช้าก็ตื่นแปดโมงเช้า เขาก็จะด่าเราว่าเราไม่มีจิตสำนึก เราเสียใจทุกคร้งที่ได้ยินเลยสิ่งที่เราทำไปเราทำด้วยความตั้งใจ แต่เขาเหมือนไม่เห็นค่าอะไรเลยค่ะ เรามีพี่อีกหนึ่งคน เราลืมบอกว่าเราเป็นลูกบุญธรรมนะคะ มีวันนึงเขาทนไม่ไหวเลยไล่เราออกจากบ้าน พอเราจะไปจริง ๆ เขาก็ไม่ให้ไปบอกให้คิดซะว่าคืนนั้นเป็นฝันร้าย แล้วก็เป็นฝันร้ายที่เราจำไม่ลืมเลย แม่พ่นคำพูดถูกอย่างใส่เราบอกความจริงกับเราว่าจริง ๆ แลัวแม่แท้ ๆ ของเราเป็นหญิงขายบริหารที่ท้องเราตอนไม่พร้อมแล้วเอาเรามาขายให้แม่คนปัจจุบันแค่ 500 บาท พอได้ยินใจเรายิ่งสลายเลยค่ะ เพราะเขาโกหกมาตลอดว่าแม่เราเป็นน้องสาวเขา พ่อแม่ด่าเราว่าเราสันดานเหมือนแม่แท้ ๆ เราก็เถียงเลยค่ะว่าเราไม่เคยเห็นหน้าแม่แท้ ๆ ด้วยซ้ำเราจะไปมีสันดานแบบเขาได้ยังไง แล้วพ่อแม่เราก็ชอบเอาเราไปเทียบกับพี่ว่าพี่เราตื่นเช้าไปออกกำลังกาย แต่เราไม่ออกแล้วก็อ้วนด้วย แต่เราก็ตื่นเช้านะคะ เราตื่นไปตลาดทำกับข้าว ส่วนพี่เราก็แค่ไปออกกำลังกายพอเสร็จก็กลับขึ้นไปนอน จะลงมาแค่ตอนกินข้าวกับอาบน้ำ มึวันนึงเราลงไปกินข้าวกับพ่อแม่ ปกติเราจะเอาขึ้นมากินบนห้องคนเดียว พ่อแม่ก็ถามเราว่าเราอยากเรียนอะไรแต่มันไม่ใช่คำถามแบบเปิดรับความรู้สึกของเรานะคะ เพราะเขาเคยถามหลายรอบพอเราบอกว่าเราอยากเรียนอะไรเขาก็ด่า บอกว่าจะเรียนไปทำไม ไปเรียนคณะอื่นดีกว่า ครั้งนั้นเราเลยไม่ตอบและนั่งกินข้าวเงียบ ๆ เขาก็เลยด่าไม่ยั้งเลยเราเลยต้องลุกออกมาและไม่กินข้าวรวมกับเขาอีกเลย เราเป็นโรคซึมเศร้าจากเรื่อง ๆ นึง และทุกครั้งที่ทะเลาะเขาจะยกเรื่องนั้นมาพูดตลอดเลย แล้วก็พูดว่า “ว่าจะไม่พูดเรื่องนี้แล้วนะ” แตาก็ยกมาพูดทุกครั้งเลย เราเคยหนีออกจากบ้านครั้งนึงด้วยค่ะ เป็นครั้งที่เราคิดว่าบ้านและคนที่บ้านไม่เคยเป็นเซฟโซนของเราเลย เราไม่ตอบไลน์ไม่รับสายแต่ก็เห็นแจ้งเตือนตลอดเขาอ้อนวอนจนเรายอมกลับไป แต่พอมาตอนนี้ชีวิตเราไม่แน่ไม่นอนเลย เราอยู่ในบ้านนี้เราไม่มีความสุขเลยค่ะ วันไหนที่ไม่ทะเลาะเราก็รู้สึกเฉย ๆ ไม่ได้มีความสุข พอมาวันนี้เราตื่นจะไปตลาดเช้า บนรถแม่เราก็พูดคำเดิมเลยค่ะว่าเมื่อไหร่จะเปลี่ยนตัวเอง ทำตัวไม่มีจิตสำนึก เราก็พูดออกไปว่า ช่วงแรก ๆ เราตื่นบ่าย ไม่ทำเะไรเลยแตาตอนนี้เราเปลี่ยนมาตื่นเช้าไปตลาดด้วย ทำกับข้าวตลอดมันดูเป็นคนที่ไม่มีจิตสำนึกขนาดนั้นเลยเหรอ เขาบอกว่าเขาเบื่อพ่อก็เบื่อที่เราเป็นแบบนี้ เราคิดว่าเราแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ เราพยายามทำให่ดีกว่าเดิมมากแล้วนะคะ แล้วเขาก็เอาไปเทียบกับพี่เรื่องออกกำลังกาย บอกว่าเราอ้วน อีกอย่างที่เราเคืองมากเพราะเขาบอกว่าที่เราต้องทำทุกอบ่างเพราะเราเป็นลูกผู้หญิงค่ะ ซึ่งในหัวเราไม่เคยคิดแบบนี้แค่อยากให้ช่วย ๆ กันทำ มันทะเลาะกันจนตอนนี้เราไม่คิดว่าพ่อแม่รักเราด้วยซ้ำ เหมือนเขาเกลียดเรา พ่อเคยไล่ให้เราไปเป็นหญิงขายบริการด้วยนะคะ แต่ใช้คำที่หยาบคายกว่านี้ เราก็คิดนะคะว่าคำแบบนี้มันควรหลุดมาจากคนเป็นพ่อจริง ๆ เหรอ เขาก็พูดว่าเราชอบเก็บอะไรมาคิด ทำไมไม่ลืมไป เราขอถามนะคะว่าทุกคนได้รับคำพูดแบบนี้จากคนเป็นพ่อจะลืมมันไปจริง ๆ เหรอ เขาเคยไล่เราออกจากบ้านนับไม่ถ้วน แถมยังด่าว่าเราไปผลาญเงินเขาอีก เราไม่รู้จะใช้ชีวิตในบ้านนี้ยังไงเลยค่ะ รบกวนคนในกระทู้แนะนำเราหน่อยนะคะ *พ่อแม่ที่กล่าวเป็นพ่อแม่บุญธรรมนะคะ ส่วนพี่ชายก็เป็นลูกของพ่อแม่บุญธรรมค่ะ* ช่วยแนะนำหน่อยนะคะเราไม่รู่จะไปคุยกับใครจริง ๆ