วันนี้รู้สึกท้อกับชีวิตมาก จนคิดสั้น เราเป็นโรคซึมเศร้า เพราะชีวิตเกิดมามีแต่ความยากลำบาก เกิดมาได้ไม่ถึงปี พ่อแม่แยกทาง ต้อง พ่อเอาไปทิ้งไว้ให้ปู่ย่าเลี้ยงดู พ่อก้อติดการพนัน จนหมดตัว ญาติพี่น้องเอือมระอาพ่อเรามาก ใครๆก้อดูถูกพ่อเรา แม่ก้อไม่สนใจเรา ไปมีครอบครัวใหม่ ขนาดยุจังหวัดเดียวกันมาเยื่อมเราปีละครั้ง ไม่เคยโทรหา เราอาศัยอยู่กับย่าที่ขี้บ่นสุดๆ บ่นจนเราเหนื่อยใจ บ่นประหยัด ทีวีแทบไม่ได้ดู เราต้องทำงานรับจ้างทุกอย่าง ตั้งแต่เริ่มจะทำได้ ต้องเอาไข่ต้มน้ำปลาไป รร.เกือบทุกวัน ต้องเก็บผลไม้ในบ้านไปขาย รร.ตั้งแต่ประถม พ่อแม่ไม่เคยมาสนใจ ดูแล จน จะเข้าม.1 เกือบไม่ได้เรียนต่อ ย่าบอกไม่มีเงินส่งเสีย ทั้งที่เรียนฟรี มีแค่ค่าขนม จนเราร้องให้หนักมาก เห็นเพื่อนๆไปสมัครเรียน จนย่าใจอ่อน พาเราไปสมัคร จบ ม.3 ไม่มีเงินเรียนต่อ ไม่มีใครส่งเสีย ต้องเลิกเรียนมารับจ้างร้านของชำ อายุ 18 ปีเราเลยรีบมีแฟน เพื่อออกไปจากชีวิตรันทดตรงนี้ หวังพึ่งแฟน มีแฟนคนนี้ก้อช่วยกันทำงาน ค้าขาย แรกๆขายได้ พอหลังๆเริ่มยาก ลำบาก หมุนไม่ทัน สู้กันไป จนอายุ 25 ตอนนั้นมีลูก อายุได้ 3 ขวบ แฟนก้อมาตายเพราะโดนยิง จับใครไม่ได้ ต้องเปนม่ายเลี้ยงลูกคนเดียวตอนอายุ 25 แถมเราเจ็บหนักด้วย ผลจากแฟนโดนยิงตอนขับรถ เรานั้งไปด้วย รถเสียหลักข้ามฝั่งมาชน เราต้องขายผ้าเลี้ยงลูกจนอายุ 27 ได้แฟนใหม่ แฟนใหม่ที่เราเลือกเพราะเขารักลูกเรา เขาไม่รวย และแล้วเราก้อลำบากอิก เพราะหนี้สินเต็มไปหมด จนอายุ 32 ตอนนี้ เราก้อยังลำบาก มีหนี้รายวันๆละ 1500 นอกระบบ ตอนนี้ท้อมาก....ชีวิตนี้จะมีอะไรอิกไหม? ถ้าไม่มีลูก เราคงจากโลกนี้ไปแล้ว....หันไปมองหน้าลูก ทิ้งเขาไม่ได้จริงๆ เพราะเขาก้อมีแต่เรา...ไม่มีใครเลย...ปู่ย่าตายายไม่สนใจเลย....เรื่องเศร้า 32 ปีของการสู้ชีวิต....เมื่อไหร่จะมีความสุขบ้างหนอ....ชีวิตเรา.....