แบบนี้เราเป็นโรคซึมเศร้ารึเปล่าคะ เป็นลูกคนเล็กค่ะห่างกับพี่สาว 8 ปี พ่อ แม่ พี่ดูสนิทกันมากในขณะที่เรารู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินของครอบครัวเราเลย เห็นเขาไปเที่ยวกันสามคนส่วนเราขออยู่บ้านเพราะไม่อยากเห็นภาพ เราเหนื่อยค่ะ แต่เรารักเขาทั้งหมดนะคะ แม่เราเป็นมีระเบียบแต่พอเราทำผิดเขาจะว่าเรา เรารู้สึกท้อแท้มากบางทีก็คิดนะว่าเขาอยากให้เราเกิดมารึเปล่า ด้วยที่เป็นคนคิดมากอยู่แล้วด้วยมันเลยทำให้เราเหนื่อยใจกับหลายๆอย่าง ซึ่งอาการแบบนี่จะเป็นตอนโดนคุณแม่ว่าค่ะ มันคิดวนไปวนมา หยุดคิดไม่ได้เลยความรู้สึกคือ เหนื่อยและท้อมาก เรารักแม่นะคะแต่แม่เราทำลายความรู้สึกเราทุกวันเรารู้ว่าบางทีเขาพูดโดยไม่คิดอะไรแต่เราหยุดความน้อยใจไม่ได้ เราเคยคุยกับพ่อแล้วว่าเรารู้สึกแบบนี้ พ่อเราบอกว่าให้เราอดทน แล้วเราก็อดทนมาตลอดแต่เราคิดว่าเหมือนตอนนี้มันจะรับไม่ไหวแล้วมันสะสมมาหลายปี เรารู้ว่าบางเรื่องเราทำผิดมากจริงๆ เราอยากได้คำพูดดีๆให้เรามีลังใจ แต่ท่านว่าเรา เราเหนื่อย เราอยากได้คำพูดดีๆ ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ ขอโทษด้วยถ้าอ่านแล้วงงๆเพราะประมวลคำพูดไม่ถูกค่ะ อีกอย่างร้องไห้ไปเขียนไป ขอบคุณค่ะ