กระทู้นี้ขอระบายนะคะ อยากให้ทุกคนรับฟังด้วยค่ะอาจะมีคำหยาบ คือว่าเรามีน้องอยู่2คนเป็นชายทั้งสองส่วนเราเป็นพี่สาว ตอนแรกที่น้องเกิดมาเรารักน้องมากกกก พ่อแม่เราจะต้องไปทำงานกลับเย็นส่วนย่าเราก็จะเลี้ยงน้อง จริงๆเราเป็นคนติดโทรศัพท์นะแต่เราก็ช่วยย่าเลี้ยงน้องช่วยย่าทำงานบ้านอยู่พอทำอะไรเสร็จก็จะไปเล่นโทรศัพท์เป็นแบบนี้ประจำ จนมีคนอายุเท่าๆเราย้ายมาอยู่ข้างๆบ้านเราคนๆนั้นเป็นผู้หญิงเหมือนกับเรานี่แหละเลี้ยงน้องทั้งสองคน คนเดียวแล้วทีนี้เรานั่งเล่นอยู่ดีๆย่าก็พูดขึ้นมาว่า "หู้ยยยเด็กข้างบ้านนี่ขยันจังเลยเลี้ยงน้องตั้งสองคน" เรารู้ตัวแหละว่าย่าเอาเราไปเปรียบเทียบซึ่งเราเกรียดการเปรียบเทียบสุดๆ เราก็มองหน้าย่า ย่าก็มองมาแล้วดูทีวีต่อไอ้เราก็เอ้า!เราก็ช่วยย่าเลี้ยงน้องช่วยทำงานบ้านแล้วไหงกูโดนเอาไปเปรียบเทียบวะคือเราโดนครั้งแรกเราพอทนได้แต่พอนานๆขึ้นเราก็เก็บกดแล้วคิดกับตัวเองว่า ถ้าสิ่งที่กูทำย่าไม่เคยเห็นในสายตาละก็กูไม่ทำก็ได้ พอคิดงี้เราก็ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นจนวันนี้เราเดินไปหาอะไรกินในห้องครัวแล้วย่าเราก็ด่าเราเป็นชุดเลยว่า "งานการไม่เคยทำน้องไม่เคยเลี้ยงเล่นแต่โทรศัพท์อยู่นั่นแหละสู้เด็กข้างบ้านก็ไม่ได้"คือเราได้ยินแล้วปรี๊ดแตกเลยแต่เก็บเอาไว้ข้างในไง เราปิดตู้เย็นดังปึ่งแล้วมองย่าด้วยสายตาที่แบบว่าโครตเกรียดอะ(เราเกรียดการเอาเราเปรียบเทียบกับคนอื่น)เราเดินกลับไปที่ห้องเลย
แล้วทีนี้พอเราใจเย็นได้แล้วก็หาไรกินแล้วเดินไปหาน้องที่หน้าบ้านเราเล่นกับน้องอยู่ซักพักก็พึ่งเห็นย่านั่งมองบ้านมองช่องอยู่เราก็ถามย่าว่าแม่ไปเติมน้ำมันใช่มั้ย(พอดีเราเห็นรถแม่ผ่านไป)ย่าก็ตอบว่า "อืม หมกมุ้นอยู่แต่โทรศัพท์คงไม่รู้หรอกว่าเค้าไปไหนต่อไหนกัน น่าจะให้ไปกราบเด็กข้างบ้าน" คราวนี้เราปรี๊ดแตกเลยตะโกนใส่ย่าเลยว่า "ถ้าหนูหมกมุ้นอยู่กับโทรศัพท์แลัวหนูจะรู้ได้ยังไงว่าแม่ไปเติมน้ำมัน!!!" เราตะโกนใส่ย่าเลยครั้งนี้เพราะเราทนมาปีกว่าแล้วไงแล้วมันก็ถึงขีดสุดแล้ว "ถ้าชอบอีคนข้างบ้านมาก ก็ไปขออยู่กับมันเลย!!" เราตะโกนใส่ย่า ย่าก็อึ่งไม่ตอบโต้อะไร "เวลาหนูทำอะไรย่าไม่เคยเห็นในสายตาเลยใช่มั้ย!! ตอนที่ย่าไปหาหมอหนูก็ดูน้องให้ทั้งวันย่าไม่เคยเห็นสิ่งที่หนูทำในสายตาเลยใช่มั้ย ใช่สิ!หนูไม่ได้อยู่ในสายตาย่านี่ ทำอะไรก็ไม่เคยเข้าตาย่าซักอย่าง!!!" ทีนี้เราตะโกนใส่หน้าย่าพร้อมน้ำตาเลย พอพูดจบเราก็เดินเข้าห้องปิดประตูดังจนบ้านสั่น เราล็อคกลอนห้องแล้วนอนร้องไห้แล้วมาเขียนกระทู้นี้แหละ ตอนนี้ก็ยังไม่หยุดร้องเลยค่ะ ขอบคุณที่รับฟังค่ะ
#เราอยากรู้ว่าเราผิดมั้ย(แต่เราคิดว่าเราผิดนะ)
เก็บกดทะเลาะกับครอบครัว
แล้วทีนี้พอเราใจเย็นได้แล้วก็หาไรกินแล้วเดินไปหาน้องที่หน้าบ้านเราเล่นกับน้องอยู่ซักพักก็พึ่งเห็นย่านั่งมองบ้านมองช่องอยู่เราก็ถามย่าว่าแม่ไปเติมน้ำมันใช่มั้ย(พอดีเราเห็นรถแม่ผ่านไป)ย่าก็ตอบว่า "อืม หมกมุ้นอยู่แต่โทรศัพท์คงไม่รู้หรอกว่าเค้าไปไหนต่อไหนกัน น่าจะให้ไปกราบเด็กข้างบ้าน" คราวนี้เราปรี๊ดแตกเลยตะโกนใส่ย่าเลยว่า "ถ้าหนูหมกมุ้นอยู่กับโทรศัพท์แลัวหนูจะรู้ได้ยังไงว่าแม่ไปเติมน้ำมัน!!!" เราตะโกนใส่ย่าเลยครั้งนี้เพราะเราทนมาปีกว่าแล้วไงแล้วมันก็ถึงขีดสุดแล้ว "ถ้าชอบอีคนข้างบ้านมาก ก็ไปขออยู่กับมันเลย!!" เราตะโกนใส่ย่า ย่าก็อึ่งไม่ตอบโต้อะไร "เวลาหนูทำอะไรย่าไม่เคยเห็นในสายตาเลยใช่มั้ย!! ตอนที่ย่าไปหาหมอหนูก็ดูน้องให้ทั้งวันย่าไม่เคยเห็นสิ่งที่หนูทำในสายตาเลยใช่มั้ย ใช่สิ!หนูไม่ได้อยู่ในสายตาย่านี่ ทำอะไรก็ไม่เคยเข้าตาย่าซักอย่าง!!!" ทีนี้เราตะโกนใส่หน้าย่าพร้อมน้ำตาเลย พอพูดจบเราก็เดินเข้าห้องปิดประตูดังจนบ้านสั่น เราล็อคกลอนห้องแล้วนอนร้องไห้แล้วมาเขียนกระทู้นี้แหละ ตอนนี้ก็ยังไม่หยุดร้องเลยค่ะ ขอบคุณที่รับฟังค่ะ
#เราอยากรู้ว่าเราผิดมั้ย(แต่เราคิดว่าเราผิดนะ)