สวัสดีค่า วันนี้แค่มาระบายอะไรนิดหน่อยค่ะ
คือ จะว่าไงดี จะว่าน้อยใจก้ได้รึป่าวนะ คือเราเบื่อ ปากเสีย ไม่ชอบถูกเอาเปรียบอะค่ะ หรือจะเรียกว่านิสัยเสียก็ได้ค่ะ ทำยังไงดีคะ ไม่เข้าใจตัวเอง เราอยากขยัน อยากทำให้ได้อย่างที่คิด แต่นิสัย สามัญสำนึก สันดารเรามันผิดกันไปหมดเลยค่ะ
วันนี้มีเรื่องกระทบจิตใจนิดหน่อย คือจริงๆมันก็มีมานานแล้วค่ะ แต่ครั้งนี้เราไม่ไหวจริงๆ(แย่จังค่ะ😂) เรื่องมันทีอยู่ว่า ครอบครัวเราทำอาชีพค้าขายค่ะ เปิดเป็นร้านค้าเลย เรามีพี่อยู่หนึ่งคน เค้าชอบเล่นเกมส์ตั้งแต่เด็กๆแล้ว วันนึงไปเล่นเกมส์จนกลับบ้านมืดค่ำก้มี แม่เราก็เอาไม่ตี แน่นอนว่าเราก็เคย เข้าใจค่ะ ว่าท่านสั่งสอน จนตอนนี้ อย่างที่ทุกคนทราบกันดีค่ะ เราเป็นเด็กขี้เกียจ แต่ด้วยเรื่องทางบ้านทำอาชีพค้าขาย(เป็นร้านใหญ่ด้วยค่ะ) เราก็ต้องมานั่งขายของ ซึ่งผิดกับนิสัยเรามาก เราทำทั้งงานบ้าน ขายของ ต้องตื่นเช้ามาเอาของออก พอค่ำก็ต้องเก็บของ ปิดร้าน แน่นอนค่ะ เราเบื่อ เราทำอย่างนี้ทุกครั้ง ต่างจากพี่เราที่ทุกวันเอาแต่นอนเล่นเกมส์อยู่ข้างบน ซึ่งแม่ไม่เคยว่าซักครั้ง เราก็อยากจะนอนตื่นสาย อยากทำอะไรแบบคนอื่นๆบ้าง เราโดนด่า โดนว่าหลายอย่างเลยค่ะ ท่านก็จะบอกว่า ทำไมไม่ช่วยกันทำมาหากิน ทุกวันนี้ก็ติดหนี้ นู่นนี่นั่น ท่านบอกเราทุกอย่าง เราก็เข้าใจ ว่าท่านเหนื่อย แต่เราทนไม่ไหวจริงๆ วันจันทร์-ศุกร์ ได้ไปโรงเรียนก็โอเค เราสนุกสนาน เราได้เล่นกับเพื่อน ถึงจะเรียนหนักไปบ้าง แต่ด้วยความเป็นเด็กเราก็อยากจะมีเวลาว่างบ้าง อยากเล่นเกมส์ อยากไปวิ่งเล่นกับคนอื่นๆบ้าง แต่เราก็ทำไม่ได้ค่ะ มีอยู่ครั้งนึง ท่านเคยจะให้เราไปเรียนพิเศษ ซึ่งเราไม่ชอบ แต่ก็รู้ว่าท่านอยากให้เกรดเราดีๆ ท่านชอบบอกให้เราตั้งใจเรียนหนังสือ จบมาจะได้มีงานดีๆทำ นั่งทำงานในห้องแอร์ บอกให้เราเป็นครู เป็นหมอ หรืออย่างอื่นมากมาย ซึ่งเราก็ไม่ค่อยชอบให้ใครมากำหนดชีวิต เรามีความฝัน เราก็อยากเข้ามหาลัยดีๆ แต่เราอยากนอนหลับสบายๆบ้าง หลับแบบเต็มอิ่ม ไม่ต้องตื่นเช้า แต่ท่านก็ยังบังคับให้เราไปเรียนพิเศษ ทั้งที่รู้ว่าไม่มีเวลาไปส่ง เพราะมันไกล เราได้แต่ติดรถคนอื่นไป เราพยายามทำเกรดดีๆ เผื่อว่าจะไม่ต้องไปเรียนพิเศษ แล้วสุดท้ายเราก็เลิกเรียนไปค่ะ ปิดเทอม เราอยากไปเที่ยวต่างจังหวัดมาก แต่ด้วยความที่ทางบ้านค้าขายทำให้ไม่ค่อยได้ไปไหนเลย พ่อกับแม่เราก็แยกทางกันตั้งแต่เรายังเด็ก แถมพี่ยังเป็นลูกต่างพ่อ พี่เราอยากได้โน๊ตบุ๊ค โทรศัพท์ รถมอเตอร์ไซต์ แม่เราก็ซื้อให้ ส่วนเราแค่อยากได้โทรศัพท์ยังต้องเก็บตังค์เองเลยค่ะ แต่ก็ดีแล้วค่ะ ท่านคงอยากให้เราฝึกเป็นนิสัย เราอยากได้อะไรเราต้องทำเองตลอด ตอนเย็นพี่เราออกไปเตะบอลกับเพื่อน เรากลับต้องเก็บของปิดร้าน อย่างนี้ทุกครั้ง เราเสียใจ เราน้อยใจ ทำไมแม่ไม่ให้พี่เรามาทำอย่างที่เราทำบ้างคะ ให้มาอยู่หน้าร้านเป็นเพื่อนก็ยังดี อันนี้อค่เราง่ววเราอยากขึ้นไปพัก ยังไม่ได้เลย เราอาศัยอยู่กับแม่ตั้งแต่เด็ก เราทำอย่างนี้ ทนอย่างนี้มาตลอด จนที่สุด พี่เราก็เข้ามหาลัย เราพยายามนอนแยกห้องกับแม่ เราอยากอนู่คนเดียว อยากมีอิสระ อย่างที่ไม่เคยมี อยากแต่ห้อง อยากมีโลกส่วนตัว พี่เราเข้ามหาลัยเลยย้ายไปอยู่กับพ่อ ทิ้งให้เราอยู่กับแม่ เราก็รับหน้าที่พี่ทั้งหมดอีก ลืมตาตื่นมา เราต้องเอาของออก กวาดบ้านถูบ้าน ล้างจาน กรอกน้ำ ล้างห้องน้ำทึกวันอาทิตย์ ซักผ้า แช่ของในตู้เย็น เรียงเหล้า เอาน้ำใส่กระติก แล้วก็อีกหลายๆอย่าง เราทำอย่างนี้ทุกวันเราก็เบื่อ เราเหนื่อย ล้า เลยขึ้นไปนอนพัก รู้ตัวอีกทีก้เผลอหลับไป แล้วท่านมาทุบประตูแบบดังมาก เราอยากระบายความรู้สึกให้ท่านรู้ แต่ก็ทำไม่ได้ ทุกครั้งที่เราพยายามทำอะไรตามใจเรา ท่านก้จะบอกอย่างเดิมซ้ำๆ ว่าทำไมไม่ช่วยกัน ทั้งๆที่เมื่อก่อนพี่เราก็เคยนอนอยู่บนห้องเฉยๆ ทั้งวันทั้งคืน ลงมาข้างล่างแค่เวลาหิวเท่านั้น ท่านไม่เคยบ่น ไม่เคยว่า ท่านชอบให้เราทำอะไรทุกอย่าง เราอยากมีอิสะ เราน้อยใจมาก ปิดเทอมเราอยากไปเที่ยวบ้าง อยากให้ท่านได้พักบ้าง ท่านบอกจะพาไป แต่ไม่เคยพาไปซักครั้ง เราก็โอเคไม่เป็นไร มันเป็นอย่างนี้ทุกครั้ง เราเลยถาม หนูอยากไปเที่ยวบ้าง ท่านก็จะชอบบอกว่าไม่มีตังค์ ไม่มีบลาๆๆ เราก็โอเค เราขึ้นม.ปลาย เรียนหนักบ้าง ต้องทำรายงาน พาวเวอร์พ้อยบ้าง ทำการบ้านมหาศาลบ้าง ก็ทำได้แค่ช่วงดึก เพราะเย็นๆท่านจะเรียกลงมาอยู่หน้าร้าน เรานอนดึกตลอด พอไป รร ตื่นสายก็โดนด่าอีก เราน้อยใจ ทำไมมันไม่เป็นอย่างที่เราอยากให้เป็นบ้าง เคยโดนด่าแบบแรงๆ จนคิดอยากจะหนีไปให้พ้นก็มี โดนไม้เรียวฟาดแบบไม่มีเหตุผลก็มี เคยคิดฆ่าตัวตายด้วยซ้ำ ทุกวันนี้ยังสงสัยอยู่เลย ว่าเราเกิดมาทำไม ตอนนี้คิดแค่ว่าอยู่เพื่อทดแทนบุญคุณ โตแล้วก็อยากออกไปไหนมาไหนกับเพื่อนบ้าง ใช้ชีวิต นร วัยใส แต่สำหรับเรามันไม่มีเลย ขึ้น ม.ปลายมาก็ยังต้องเจอเพื่อนที่นิสัยไม่ดีอีก ก็สันดารเรามันขี้เกียจ พยายามขยันแล้ว แต่มันก็มีขีดจำกัดบ้าง เราไม่มีชีวิตที่อยากเป็น มีแต่ชีวิตที่โดนกำหนด เราเสียใจมาก คิดหลายครั้ง ถ้าเลี้ยงดูเรามันยาก ทำไมไม่เอาเราไปไว้กับพ่อ เราอยากเลี้ยงแมว หมา ให้มันอยู่เป็นเพื่อนเวลาเราเหงา ท่านก็ไม่ให้เลี้ยง ทุกวันนี้ไม่รู้ต้องทำยังไง รู้สึกเหมือนตัวเองไม่ควรเกิดมา คิดแค่ว่าแม่รักพี่คนเดียวรึป่าว คิดไปเรื่อยเปื่อย(บ้าจริงๆเรา😂)
ก็อย่างว่านะคะ คนเรามันเลือกเกิดไม่ได้เนาะ คนรวยก็อาจมีชีวิตที่สุขสบายหน่อย ส่วนคนจนอย่างเราก็อาจต้องชนกำแพงบ่อยกว่าคนอื่น เราก็ต้องอดทน พยายามเรียนหนังสือเก่งๆเข้ามหาลัยดีๆ มีชีวิตอย่างที่ใฝ่ฝัน ได้ไปอยู่หอนั่งทำงานอยู่ในห้องส่งอาจารย์ เรียนจบมีงานหาเงินส่งให้ท่าน.. ถ้าเป็นอย่างนั้นก็คงจะดีค่ะ ถ้าท่านเข้าใจก็คงจะดี❤ จะเรียกว่าเราเก็บกดก็ได้ค่ะ เราแค่อยากมีที่ระบาย อยากมีคนที่เข้าใจ อยากทำอะไรได้ด้วยตัวเอง ดังนั้นจะขอสู้ต่อไป จนกว่าจะถึงที่สิ้นสุดของเรา
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ขอบคุณที่เข้ามารับรู้เรื่องราวของคนอย่างเรา
เคยน้อยใจพ่อแม่มั้ยคะ
คือ จะว่าไงดี จะว่าน้อยใจก้ได้รึป่าวนะ คือเราเบื่อ ปากเสีย ไม่ชอบถูกเอาเปรียบอะค่ะ หรือจะเรียกว่านิสัยเสียก็ได้ค่ะ ทำยังไงดีคะ ไม่เข้าใจตัวเอง เราอยากขยัน อยากทำให้ได้อย่างที่คิด แต่นิสัย สามัญสำนึก สันดารเรามันผิดกันไปหมดเลยค่ะ
วันนี้มีเรื่องกระทบจิตใจนิดหน่อย คือจริงๆมันก็มีมานานแล้วค่ะ แต่ครั้งนี้เราไม่ไหวจริงๆ(แย่จังค่ะ😂) เรื่องมันทีอยู่ว่า ครอบครัวเราทำอาชีพค้าขายค่ะ เปิดเป็นร้านค้าเลย เรามีพี่อยู่หนึ่งคน เค้าชอบเล่นเกมส์ตั้งแต่เด็กๆแล้ว วันนึงไปเล่นเกมส์จนกลับบ้านมืดค่ำก้มี แม่เราก็เอาไม่ตี แน่นอนว่าเราก็เคย เข้าใจค่ะ ว่าท่านสั่งสอน จนตอนนี้ อย่างที่ทุกคนทราบกันดีค่ะ เราเป็นเด็กขี้เกียจ แต่ด้วยเรื่องทางบ้านทำอาชีพค้าขาย(เป็นร้านใหญ่ด้วยค่ะ) เราก็ต้องมานั่งขายของ ซึ่งผิดกับนิสัยเรามาก เราทำทั้งงานบ้าน ขายของ ต้องตื่นเช้ามาเอาของออก พอค่ำก็ต้องเก็บของ ปิดร้าน แน่นอนค่ะ เราเบื่อ เราทำอย่างนี้ทุกครั้ง ต่างจากพี่เราที่ทุกวันเอาแต่นอนเล่นเกมส์อยู่ข้างบน ซึ่งแม่ไม่เคยว่าซักครั้ง เราก็อยากจะนอนตื่นสาย อยากทำอะไรแบบคนอื่นๆบ้าง เราโดนด่า โดนว่าหลายอย่างเลยค่ะ ท่านก็จะบอกว่า ทำไมไม่ช่วยกันทำมาหากิน ทุกวันนี้ก็ติดหนี้ นู่นนี่นั่น ท่านบอกเราทุกอย่าง เราก็เข้าใจ ว่าท่านเหนื่อย แต่เราทนไม่ไหวจริงๆ วันจันทร์-ศุกร์ ได้ไปโรงเรียนก็โอเค เราสนุกสนาน เราได้เล่นกับเพื่อน ถึงจะเรียนหนักไปบ้าง แต่ด้วยความเป็นเด็กเราก็อยากจะมีเวลาว่างบ้าง อยากเล่นเกมส์ อยากไปวิ่งเล่นกับคนอื่นๆบ้าง แต่เราก็ทำไม่ได้ค่ะ มีอยู่ครั้งนึง ท่านเคยจะให้เราไปเรียนพิเศษ ซึ่งเราไม่ชอบ แต่ก็รู้ว่าท่านอยากให้เกรดเราดีๆ ท่านชอบบอกให้เราตั้งใจเรียนหนังสือ จบมาจะได้มีงานดีๆทำ นั่งทำงานในห้องแอร์ บอกให้เราเป็นครู เป็นหมอ หรืออย่างอื่นมากมาย ซึ่งเราก็ไม่ค่อยชอบให้ใครมากำหนดชีวิต เรามีความฝัน เราก็อยากเข้ามหาลัยดีๆ แต่เราอยากนอนหลับสบายๆบ้าง หลับแบบเต็มอิ่ม ไม่ต้องตื่นเช้า แต่ท่านก็ยังบังคับให้เราไปเรียนพิเศษ ทั้งที่รู้ว่าไม่มีเวลาไปส่ง เพราะมันไกล เราได้แต่ติดรถคนอื่นไป เราพยายามทำเกรดดีๆ เผื่อว่าจะไม่ต้องไปเรียนพิเศษ แล้วสุดท้ายเราก็เลิกเรียนไปค่ะ ปิดเทอม เราอยากไปเที่ยวต่างจังหวัดมาก แต่ด้วยความที่ทางบ้านค้าขายทำให้ไม่ค่อยได้ไปไหนเลย พ่อกับแม่เราก็แยกทางกันตั้งแต่เรายังเด็ก แถมพี่ยังเป็นลูกต่างพ่อ พี่เราอยากได้โน๊ตบุ๊ค โทรศัพท์ รถมอเตอร์ไซต์ แม่เราก็ซื้อให้ ส่วนเราแค่อยากได้โทรศัพท์ยังต้องเก็บตังค์เองเลยค่ะ แต่ก็ดีแล้วค่ะ ท่านคงอยากให้เราฝึกเป็นนิสัย เราอยากได้อะไรเราต้องทำเองตลอด ตอนเย็นพี่เราออกไปเตะบอลกับเพื่อน เรากลับต้องเก็บของปิดร้าน อย่างนี้ทุกครั้ง เราเสียใจ เราน้อยใจ ทำไมแม่ไม่ให้พี่เรามาทำอย่างที่เราทำบ้างคะ ให้มาอยู่หน้าร้านเป็นเพื่อนก็ยังดี อันนี้อค่เราง่ววเราอยากขึ้นไปพัก ยังไม่ได้เลย เราอาศัยอยู่กับแม่ตั้งแต่เด็ก เราทำอย่างนี้ ทนอย่างนี้มาตลอด จนที่สุด พี่เราก็เข้ามหาลัย เราพยายามนอนแยกห้องกับแม่ เราอยากอนู่คนเดียว อยากมีอิสระ อย่างที่ไม่เคยมี อยากแต่ห้อง อยากมีโลกส่วนตัว พี่เราเข้ามหาลัยเลยย้ายไปอยู่กับพ่อ ทิ้งให้เราอยู่กับแม่ เราก็รับหน้าที่พี่ทั้งหมดอีก ลืมตาตื่นมา เราต้องเอาของออก กวาดบ้านถูบ้าน ล้างจาน กรอกน้ำ ล้างห้องน้ำทึกวันอาทิตย์ ซักผ้า แช่ของในตู้เย็น เรียงเหล้า เอาน้ำใส่กระติก แล้วก็อีกหลายๆอย่าง เราทำอย่างนี้ทุกวันเราก็เบื่อ เราเหนื่อย ล้า เลยขึ้นไปนอนพัก รู้ตัวอีกทีก้เผลอหลับไป แล้วท่านมาทุบประตูแบบดังมาก เราอยากระบายความรู้สึกให้ท่านรู้ แต่ก็ทำไม่ได้ ทุกครั้งที่เราพยายามทำอะไรตามใจเรา ท่านก้จะบอกอย่างเดิมซ้ำๆ ว่าทำไมไม่ช่วยกัน ทั้งๆที่เมื่อก่อนพี่เราก็เคยนอนอยู่บนห้องเฉยๆ ทั้งวันทั้งคืน ลงมาข้างล่างแค่เวลาหิวเท่านั้น ท่านไม่เคยบ่น ไม่เคยว่า ท่านชอบให้เราทำอะไรทุกอย่าง เราอยากมีอิสะ เราน้อยใจมาก ปิดเทอมเราอยากไปเที่ยวบ้าง อยากให้ท่านได้พักบ้าง ท่านบอกจะพาไป แต่ไม่เคยพาไปซักครั้ง เราก็โอเคไม่เป็นไร มันเป็นอย่างนี้ทุกครั้ง เราเลยถาม หนูอยากไปเที่ยวบ้าง ท่านก็จะชอบบอกว่าไม่มีตังค์ ไม่มีบลาๆๆ เราก็โอเค เราขึ้นม.ปลาย เรียนหนักบ้าง ต้องทำรายงาน พาวเวอร์พ้อยบ้าง ทำการบ้านมหาศาลบ้าง ก็ทำได้แค่ช่วงดึก เพราะเย็นๆท่านจะเรียกลงมาอยู่หน้าร้าน เรานอนดึกตลอด พอไป รร ตื่นสายก็โดนด่าอีก เราน้อยใจ ทำไมมันไม่เป็นอย่างที่เราอยากให้เป็นบ้าง เคยโดนด่าแบบแรงๆ จนคิดอยากจะหนีไปให้พ้นก็มี โดนไม้เรียวฟาดแบบไม่มีเหตุผลก็มี เคยคิดฆ่าตัวตายด้วยซ้ำ ทุกวันนี้ยังสงสัยอยู่เลย ว่าเราเกิดมาทำไม ตอนนี้คิดแค่ว่าอยู่เพื่อทดแทนบุญคุณ โตแล้วก็อยากออกไปไหนมาไหนกับเพื่อนบ้าง ใช้ชีวิต นร วัยใส แต่สำหรับเรามันไม่มีเลย ขึ้น ม.ปลายมาก็ยังต้องเจอเพื่อนที่นิสัยไม่ดีอีก ก็สันดารเรามันขี้เกียจ พยายามขยันแล้ว แต่มันก็มีขีดจำกัดบ้าง เราไม่มีชีวิตที่อยากเป็น มีแต่ชีวิตที่โดนกำหนด เราเสียใจมาก คิดหลายครั้ง ถ้าเลี้ยงดูเรามันยาก ทำไมไม่เอาเราไปไว้กับพ่อ เราอยากเลี้ยงแมว หมา ให้มันอยู่เป็นเพื่อนเวลาเราเหงา ท่านก็ไม่ให้เลี้ยง ทุกวันนี้ไม่รู้ต้องทำยังไง รู้สึกเหมือนตัวเองไม่ควรเกิดมา คิดแค่ว่าแม่รักพี่คนเดียวรึป่าว คิดไปเรื่อยเปื่อย(บ้าจริงๆเรา😂)
ก็อย่างว่านะคะ คนเรามันเลือกเกิดไม่ได้เนาะ คนรวยก็อาจมีชีวิตที่สุขสบายหน่อย ส่วนคนจนอย่างเราก็อาจต้องชนกำแพงบ่อยกว่าคนอื่น เราก็ต้องอดทน พยายามเรียนหนังสือเก่งๆเข้ามหาลัยดีๆ มีชีวิตอย่างที่ใฝ่ฝัน ได้ไปอยู่หอนั่งทำงานอยู่ในห้องส่งอาจารย์ เรียนจบมีงานหาเงินส่งให้ท่าน.. ถ้าเป็นอย่างนั้นก็คงจะดีค่ะ ถ้าท่านเข้าใจก็คงจะดี❤ จะเรียกว่าเราเก็บกดก็ได้ค่ะ เราแค่อยากมีที่ระบาย อยากมีคนที่เข้าใจ อยากทำอะไรได้ด้วยตัวเอง ดังนั้นจะขอสู้ต่อไป จนกว่าจะถึงที่สิ้นสุดของเรา
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ขอบคุณที่เข้ามารับรู้เรื่องราวของคนอย่างเรา