บทที่ 1
https://ppantip.com/topic/38169512



             เสียงร้องครั้งสุดท้ายของกุ้งตัวหนึ่งซึ่งพยายามดิ้นรนไปหากุ้งรักซึ่งอยู่ อีกฟากหนึ่งของตะแกรง แต่ไร้ผล...พวกมันเพียงใช้หนวดกุ้งแตะกันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนลาจากกันชั่ว กาลนาน
    
             ไปเถิดทั้งคู่ ไปสู่ประตูสวรรค์ของกุ้ง  ชีวิตของกุ้งคู่รักปลิดปลิว มีเพียงขา ที่เกาะเกี่ยวกันแนบแน่น จนสิ้นลมหายใจ

           “พวกแกทำอะไร.....”   ผมร้องสุดเสียง จนพวกพ่อครัวหันมามอง ใบหน้าของพวกเขาเป็นมันวาว  เพราะทำงานอยู่กับความร้อนและความทุกข์ทรมาน

          “ก็กุ้งเผาไง....”    เสียงใครบางคนตอบด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ    “คุณ คงติดใจในรสชาติใช่ไหมครับ ถึงมาเยี่ยมมาดูงานกิจการในห้องครัว...แน่นอนว่าพวกเราเลือกใช้ปลา ปู กุ้ง กอย สดๆ ทั้งนั้นครับ เผาทั้งเป็น ๆ เห็น ๆ ขนาดว่าปลาลงกระทะยังดิ้นด๊อกแด๊กอยู่เลย หอยนึ่งนั่นก็สดทุกตัวนะครับ ถ้ามันพูดได้ คงบอกสวัสดีคุณแล้วครับ เพราะความสด”

           ว่าพลางพยักหน้าไปทางมุมห้องให้ดูหม้อนึ่งขนาดใหญ่

            ผม มองเห็นอีกแล้ว....มองเห็นบรรดาหอยอยู่ในหม้อนึ่ง พวกมันตอนแรกคงไม่รู้ว่าความตายกำลังจะมาเยือน คงพูดคุยกันไปตามประสาหอย แต่แล้วพวกมันก็เริ่มรู้สึกว่าอากาศร้อนขึ้นทุกที ร้อนขึ้นเรื่อยๆ.....มากขึ้น.....และมากขึ้น

            พวกมันเริ่มแตกตื่น แต่อนิจจา.. พวกมันไม่มีขามีมือ จะดิ้นรนเอาตัวรอด ความร้อนถึงจุดทำให้พวกมันอ้าปากกว้างอย่างทรมาน ขับของเหลวออกมาจากปากเพื่อระบายความร้อนตามมีตามเกิด เนื้อของพวกมันเริ่มสุก เสียงร้องอย่างเจ็บปวดทรมานของมันคงดังก้องไปมาอยู่ในหม้อนึ่งเท่านั้น

            ผมถอยหลังกรูดออกมาจากห้องครัว  น้ำตาพร่าพราย ชีวิตที่แสนเศร้า
            
            ตอนนั้นเองผมเห็นพ่อครัวคนหนึ่ง จับปลาช่อนขึ้นมาจากตะกร้า ผมมองเห็นไข่อยู่เต็มท้องของมัน แขกมาร้านคงอยากกินต้มยำพุงปลาแสนอร่อย แต่ในครัวกำลังจะเกิดการฆาตกรรมปลาท้องแก่ ให้ตายทั้งกลม ครอบครัวของพวกมันคงแตกแยกไปคนละทิศละทาง ไข่พวกนั้นแทนที่จะมีโอกาสเกิดเป็นลูกปลาตัวน้อยน่ารักน่าเอ็นดูล่องลอย ว่ายวนคลอเคลียแม่ปลาในสายน้ำเย็นฉ่ำ  กลับต้องมากลายเป็นต้มยำ เพื่อคำว่า ‘อร่อย’ ของมนุษย์ แต่หลายชีวิตเหลือเกินใน ‘ความอร่อย’  นั้นต้องสังเวย สาธุ... ขอให้ปลาช่อนกลายเป็นผีปลาตายโหง ปลาตายทั้งกลม ไปหลอกหลอนเสียให้เข็ด

            ผมนึกถึงป้ายหน้าร้านอีกครั้ง...ป้ายใหญ่โตอย่างภาคภูมิใจ “กุ้งเผาเป็น ๆ...หอยอบเป็น ๆ ปลาเผาเป็น ๆ.....”

            พ่อครัววางปลาช่อนลงบนเขียงไม้ขนาดใหญ่ หันไปหยิบมีดทำครัว

            ปลาตัวนั้นหันมามองผมด้วยสายตาอ้อนวอนขอร้อง พลางส่งเสียงแหบโหย   “ช่วยหนูด้วย....”

            ผมโดดชกพ่อครัวคนนั้นสุดแรง


            เห็นไหมครับว่าผมบ้าแค่ไหน แต่ยังไงผมก็ไม่สามารถทนทานเสียงพวกนั้นได้ ถึงยอมอยู่ที่นี่ อยู่ในสถาบันวิเคราะห์โรคทางจิตอย่างยินยอมพร้อมใจ ก็ไม่ได้หมายความว่าจะให้คุณหมอเชื่อเรื่องที่ผมเล่าให้ฟังนะครับ ถึงอย่างไรผมก็เป็นคนบ้า ไม่น่าเชื่อถืออะไรได้อยู่แล้ว ผมก็เพียงเล่าระบายอะไรให้ฟังเท่านั้นครับ
    
            แต่ถ้าพูดไปก็คงไม่มีใครเชื่อ  ห้องผู้ป่วยหรือที่จริงคือห้องขังโดยปริยาย ไม่สามารถสกัดกั้นกระแสความรู้สึกที่พวกเรามีต่อกันได้ พวกเราหมายถึงจิตวิญญาณของสัตว์โลกผู้น่าสงสาร ที่ตายไปเพราะความอยากของมนุษย์ ในส่วนที่จำเป็นต้องกินไม่เท่าไร เพราะอย่างไรพวกเขาก็เกิดมาเพื่อเป็นเหยื่ออยู่แล้ว แต่จิตแค้นพวกนั้น ส่วนมากมาจากการถูกฆ่าเพราะเหตุผลอื่นต่างหาก  การฆ่าเพราะถูกมองว่าเป็นเกมกีฬา หรือเพราะความคึกคะนองก็ตาม  ความอาฆาตนับมันรุนแรงขึ้นทุกที

             คำสาปเกิดจากสัตว์ที่ตายไปพร้อมกับความแค้นในหัวใจ มันวนเวียนอยู่ในที่ต่าง ๆ ที่พวกเขาระลึกถึงก่อนตายและเติบโตขึ้น  เมื่อมีสัตว์ตายเพราะคำสาป คำสาปใหม่จะเกิดขึ้น.......


           คุณหมอหนุ่มปิดบันทึกของคนไข้ โครงการแจกสมุดบันทึกให้คนไข้ระดับไม่เป็นอันตรายเป็นไปด้วยดี บางเล่มก็อ่านสนุก บางเล่มก็อ่านไม่รู้เรื่องไปตามประสาบ้า บางทีข้อมูลพวกนี้อาจเป็นประโยชน์ในงานวิจัยเพื่อพัฒนาความดีความชอบในโอกาส ต่อไป

            
             มองนาฬิกา บ่ายโมงกว่าๆ แล้ว คุณหมอหนุ่มเริ่มหิวข้าว แต่เขานัดพยาบาลสาวไว้เวลาบ่ายสองโมงที่ร้านอาหารจีน คงไม่ได้ยินเสียง กุ้งหอยปูปลามาคร่ำครวญหวนไห้  เขาคิดแบบติดตลกในใจ..ถึงจะร้องคงเป็นภาษาจีน ฟังไม่ออก

             สัตว์พวกนั้นจะมีความรู้สึกนึกคิดแบบนั้นได้อย่างไร มันเป็นไปไม่ได้ ใครก็รู้ ก็แค่เกิดมาเป็นอาหารของคนเราตามหลักลูกโซ่อาหารเท่านั้น คนไม่กินพวกมันก็โดนสัตว์อื่นกินอยู่ดี เรื่องธรรมดามากเหลือเกิน  คุณหมอคิดถึงวันหยุดที่จะถึง เพื่อนทำงานอยู่ต่างจังหวัดชวนเขาไปเข้าป่า เพื่อล่าสัตว์ป่า  เขารับคำอย่างไม่ต้องคิด เพราะการล่าสัตว์เป็นความฝันมานานตั้งแต่สมัยเป็นเด็ก

             การมีเพื่อนตำแหน่งใหญ่โตก็ดีไปอย่าง  เพราะทำให้การล่าสัตว์ป่าง่ายขึ้น อาวุธทันสมัยมากมายก็มีกันทุกคน ถ้าไม่เกรงใจครั้งต่อไปเขาอยากจะเอาปืนยิงจรวดอาร์พีจี ติดตัวไปด้วย เพราะป้องกันตัวเองจากการจู่โจมของกระต่ายป่าและไก่ป่า

            ความรู้สึกมันซาบซ่านเหลือเกิน เมื่อได้ส่งกระสุนไปยังสัตว์ป่า ไม่ต้องไปสนใจหรอกว่ามันจะมีลูกหลานหรือไม่ ตายไปลูกหลานจะลำบากทรมานอย่างไร พวกมันเกิดมาเพื่อถูกล่าก็ควรจะถูกล่า เป็นบุญของพวกมันที่มาตายเพราะปืนราคาแพง

            คุณหมอมองนาฬิกาอีกครั้ง ขยับตัวลุกขึ้น หยิบโทรศัพท์โทรออกไปหาพยาบาลสาว ตั้งใจว่าจะพากันหลบออกไป ทานข้าวด้วยกัน โดยไม่ให้มีใครเห็น ตั้งใจว่าจะมาสัตว์ป่าจากทางร้านที่ใหญ่โตกว่า กุ้ง หอย ปู ปลา  อย่างเขามันต้องกินเสือหรือหมีเป็นอย่างน้อย  ถ้าจะมีไดโนเสาร์หลงเหลือก็อยากจะกินมันเหมือนกัน

            
             “ตื่น ๆ คุณหมอ...คุณมีเวลาสิบห้านาที”

             เสียงก้องอยู่ในโสตประสาท  คุณหมอใช้มือบังแสงแดดส่องใบหน้า ความรู้สึกงุนงงเหมือนคนเมายา  ลุกขึ้นมองไปรอบตัวพบว่าตัวเองอยู่ในป่าหนาทึบ อย่างไม่น่าเป็นไปได้

             ความทรงจำสุดท้ายคือเขาและพยาบาลสาวนั่งกินอาหารจีนอยู่ในภัตตาคารหรูแห่งหนึ่ง  แล้วความทรงจำดับวูบลง  ทำไมเวลานี้แสงแดดจ้า ราวกับว่าข้ามเวลามาอีกวันหนึ่ง เกิดอะไรขึ้นกันแน่

             เสียงพูดผ่านลำโพงกระจายเสียงดังมาจากที่ใดที่หนึ่ง จำได้ว่าเป็นเสียงเจ้าของภัตตาคารจีน ร้านประจำของเขานั่นเอง

             “คุณหมอมีเวลาสิบห้านาที  ไม่สิ ตอนนี้เหลือเวลาสิบสี่นาทีแล้ว คุณหมออยู่ในเขตพื้นที่ส่วนตัวของเรา รอบด้านมีกำแพงสูงไม่มีทางหนีออกไปได้ หลังจากครบเวลาที่กำหนด นักล่ามือฉกาจของเราห้าคนจะไล่ล่าคุณหมอ เพื่อเอามาทำอาหารเย็น หรืออาหารเช้า ซึ่งนั่นขึ้นอยู่กับคุณหมอเอง ว่าจะหนีรอดไปได้แค่ไหน  กฏการล่ามีอยู่ว่า ถ้าคุณหมอสามารถหนีรอดไปจนถึงรุ่งเช้า คุณหมอจะเป็นอิสระ และจะลืมเหตุการณ์ทุกอย่างในวันนี้ แน่นอนว่าเรามียาจีนเร้นลับหลายชนิด คุณหมอข้ามน้ำข้ามทะเลแบบไม่รู้ตัวมาได้ก็เพราะยาพวกนี้ละ   เตรียมตัวให้ดีนะครับ ถ้าไม่รอดก็ต้องเป็นอาหาร อย่าลืมว่าในโลกของเรา ยังมีกลุ่มคนที่ชอบกินเนื้อคนอยู่ พวกเขายอมจ่ายราคาแพงเพื่อการกินคนและการล่าคนที่ผิดกฏหมาย  เครื่องใน ตับ ปอด   เนื้อคนเป็น ๆ ยังเป็นที่ต้องการ ไว้ใจได้ครับ องค์กรของเราไม่แตะต้องคนดี ๆ เพราะไม่อร่อย   คนนิสัยไม่ดีเผาทั้งเป็น ก็ยังเป็นเมนูเด็ดของพวกเรา ขอให้คุณหมอจงโชคดี และถ้าโชคดีคุณหมออาจเจอไอเท็ม พวกอาหาร น้ำ หรือยารักษาโรค รวมทั้งอาวุธบางอย่าง เห็นไหมว่าคุณหมอยังโชคดีกว่าสัตว์ในป่านะครับ”

             มันเรื่องบ้าอะไรกัน...หมอหนุ่มตะโกนสุดเสียงเพื่อหาคำตอบจากป่ารอบด้าน พื้นที่มองไปทางไหนก็พบแต่ป่าหนาทึบ  และถ้าเป็นอย่างเสียงประกาศ ในป่าอห่งนี้ คงไม่มีสิงห์สาราสัตว์

             นอกจากคนล่าคน!



จบครับ
ขอบคุณมิตรรักแฟนเพลงที่แวะเวียนมา ทักทาย และ/หรือ อื่นๆ ด้วยมิตรไมตรี
ขอบคุณ คุณ turtle_cheesecake , คุณกวินท์พิมพ์ , คุณนลินมณี , คุณ kasareev , คุณ psycho_factory , คุณลายลิขิต , คุณ Na(นะ) , คุณลุงแผน, คุณ Lady Star 919 , คุณ Queen B, คุณ Susisiri   หลาย ๆ  เด้อ^^