เหตุผลที่เกิดมันไม่ได้มาจากตัวเรา มันป็นจากคนอื่นแต่ผลกระทบมาตกที่เรา ความเชื่อ ความไว้ใจต่างๆ ก็หายไป เรานอย แต่เราก็เข้าใจว่าถ้ามันผิดพลาดอาจจะเสียใจมาก เราเป็นคนที่ฟังทุกอย่าง ไม่เถียงหรือขัดอะไรเลยในครอบครัว จนมาถึงวันนึงเราคิดว่าเราควรพูดในสิ่งที่เราจะพูดได้บ้าง แต่พอเราพูดไป เขาก็หาว่าเราปากไม่ดี จับใจความในการที่เขาสื่อผิดไป เราแค่ไม่ชอบการให้ความหวัง เราเหนื่อยที่ต้องหวังลมๆแร้งๆแบบเป็นไปไม่ได้ เราเข้าใจทุกอย่าง เราควรจัดกับความรู้สึกแบบนี้ยังไง เสียใจมาก แต่ก็เฟล เหนื่อยด้วย ไม่อย่างหวังอีกแล้ว