จขกท.เป็นโรคซึมเศร้าเข้ารับการรักษามา1ปีแล้วค่ะรู้สึกไม่มีใครเข้าใจเลยเราเป็นคนที่ยิ้มแย้มร่าเริงในสายตาทุกคนแต่ที่จริงแล้วเราแค่ต้องการปิดบังความเศร้าเรารู้สึกเป็นปมค่ะพ่อเราเสียแม่เราก็ไปแต่งงานใหม่ไม่เลี้ยงดูเราพี่สาวคนโต(ลูกบุญธรรม)ทำงานมีครอบครัวแล้วเป็นคนเลี้ยงดูเราพี่สาวเราเวลาโมโหจะใช้คำพูดที่ค่อนข้างรุนแรงกะเราเมื่อก่อนเราขี้โกหกเกเรแต่ตอนนี้เรากลับตัวพยายามไม่โกหกแต่ไม่มีใครเชื่อเลยเหมือนเด็กเลี้ยงแกะนั่นแหละเราพยายามแต่ก็ยังโดนพี่เขยไม่เชิงแขวะนะแต่แบบเวลาบางทีคุยกันพี่เขยเราก็จะพูดขึ้นมา”ขี้โกหกเหมือนน้องเราไง”ประมาณนี้แต่อย่างอื่นเค้าดีกับเราทุกอย่างคนในบ้านก็บอกว่าเราเป็นบ้าไปแล้วเพราะต้องกินยา เนื่องจากเราเป็นคนไม่ดีมาก่อนการพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองมันก็ต้องมีพลาดบ้างเราเป็นคนไม่ค่อยมีระเบียบแต่พี่เราและพี่เขาเจ้าระเบียบมากเราทำงานบ้านทุกอย่างตแบแทนที่เค้าเลี้ยงดูแต่บางครั้งมันไม่เรียบร้อยเราก็จะโดนด่าแรงมากเช่นเราซักกางเกงผิดตัวเค้าก็บอกเราเห็นแก่ตัวเพราะไม่ใช่เสื้อผ้าของจกท.เราเลยไม่ใส่ใจ ทั้งๆที่เราซักผิดตัวบางครั้งเราไม่ได้ทำเราก็ต้องตอบค่ะอย่างเดียวเพราะใช้เงินอยู่กินฟรี ตอนแรกๆเราไม่สนใจคำพูดของพี่ที่เป็นด้านลบนะคะแต่มันก็ทนไม่ไหวร้องไห้คนเดียวบ่อยๆพยายามคิดบวกเรารู้สึกผิดที่ทำดีไม่ได้ทำให้ตายสุดท้ายก็พลาดเราเสียใจที่ทำให้พี่ต้องเครียด พี่สาวเรากำลังทำลูกคนที่สองพี่เขยชอบพูดว่าถ้าไม่ติดก็เป็นเพราะเราเรารู้สึกผิดมากพยายามไม่เป็นตัวปัญหาแต่ก็ทำไม่ได้มีเรื่องให้ต้องบ่นตลอด จนตอนนี้เราเริ่มกลับมาทำร้ายตัวเองทุกครั้งที่ทำพลาดแต่คุณหมอกำลังจะให้หยุดยาเราไม่อยากบอกว่าตอนนี้อารมณ์เราดรอปและเริ่มทำร้ายตัวเองเริ่วหูแว่ว เราไม่อยากให้คนในครอบครัวมองว่าเราเป็นบ้า เราควรทำยังไงดีคะ