ตามหัวข้อเราค่ะ
เราเป็นคนหนึ่งที่ชอบที่เงียบๆ สงบๆ เก็บตัวอยู่ในห้องคนเดียว เวลาคนมาหาหรือให้ไปหาจะไม่อยากไปเลยค่ะถ้าไม่จำเป็นจริงๆ เอาง่ายๆว่าเราเป็นคนโรคส่วนตัวสูงมากๆ

ด้วยนิสัยเเบบนี้ของเรา แม่จะบอกบ่นบ่อยๆว่าให้เราออกไปเจอเพื่อนหรือไปเที่ยวบ้าง (เราก็มีเที่ยวบ้างไปหาเพื่อนบ้างนะคะ ไม่ใช่ไม่ไป)
มีครั้งหนึ่งแม่ให้เราไปบ้านพี่สาวค่ะ(เขามีครอบครัวอยู่เเล้ว) เเถมพี่สาวก็บอกให้เราไปหาไปช่วยเลี้ยงหลานช่วยงานเขา (ทั้งๆที่เราเป็นโรคไม่ถูกกับเด็กค่ะ) เพราะอีกไม่กี่วันทางญาติเขาก็ขึ้นบ้านใหม่ เลยให้ไปช่วย เราเลยตกลงไปเพราะเป็นเรื่องจำเป็นถึงจะรู้สึกอึดอัดบ้างเเต่ไม่เป็นไร
ตอนเเรกพี่บอกให้เราไปเเค่วันสองวัน เเต่เราโดนหลอกค่ะ เราอยู่เกือบสองอาทิตย์ เราอึกอัดมากเพราะไม่ใช่บ้านของเรา เเถมเรายังต้องไปอยู่กับพ่อเเม่ของพี่เขยเเล้วก็ญาติๆเขาอีก
อาทิตย์เเรกมีพี่สาวอยู่ด้วยก็ยังรู้สึกโอเคนิดหนึ่ง เเต่หลังจากนั้นพี่ของพี่เขยล้มป่วยค่ะ พี่เราเลยต้องไปเฝ้าที่โรงบาง ช่วงนั้นเรารู้ว่าเราต้องอยู่บ้านญาติเขาต่ออีก เเถมภาระทุกอย่างก็มาตกอยู่ที่เราคนเดียว ตอนเช้าเราต้องตื่อนหกโมงเพื่อนทำอาหาร (ทั้งๆที่เราทำอาหารไม่เป็นเเถมยังทำพลาดไปหลายอย่างด้วย) ลุกมาอาบน้ำให้หลานๆ ซักเสื้อผ้าให้ กวาดบ้านถูบ้านอีก คือถือคติว่าไปบ้านเขาต้องทำอะไรบ้างงี้
จนมันผ่านไปสามสี่วัน พี่สาวก็ยังไม่กลับมา เราโทรหาแม่เเล้วร้องไห้เลยค่ะ คือมันอึกอัดมากๆ มันไม่ใช่บ้านเราไม่ใช่บ้านญาติเราด้วยซ้ำ เราไปอยู่เเล้วทำอะไรก็ไม่เป็น ทำเป็นนิดๆหน่อยๆ คือเรากลัวเขาจะหาว่าเราไปอยู่บ้านเขาเเล้วไม่ทำอะไรเลย


ครั้งที่สองก็ตามเดิมเลยค่ะ ให้ไปช่วยเลี้ยงหลาน เราบอกไม่ไปพี่ก็เอามาอ้างบอกว่านี่หลานนะ เเค่นี้ทำไม่ได้หรอ คือตอนนั้นเเบบนั่งรถอยู่กับเขา เราก็ร้องไห้เลย คิดสภาพเเวดล้อมที่ไม่คุ้นเคยเเล้วมันอึดอัด
เราร้องไห้ตรงนั้นเลย คือมันสุดๆเเล้ว มันทำให้เราไม่อยากไปอีกตั้งเเต่รอบเเรกที่หลอกเราให้ไปอยู่บ้านเขาเกือบสองอาทิตย์เเล้ว

ตอนนี้เขาก็ให้เราไปอีก เราจะปฏิเสธยังไงดีคะ เราเหนื่อยใจมากๆTT