นั่งแลภาพไอ้ไหร ไอ้หลัม..

ไอ้บ่าว มันเอาภาพคนขี้นไปถ่ายรูปเล่นบนพระธาตุมาให้แล กูนั่งแล ๆ แหล้วคนเหล่านี้หน้าตามันมีบุญหนักศักดิ์ใหญ่อาจได้เป็นใหญ่เป็นโตในอนคต

ข้างหน้าเพ แต่ไตรไม่รู้จักหวัน ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ไอ่ไหรควรไม่ควร ไอ้หลัมเหยหน้าขึ้นตอบสะหม้อด้วยน้ำเสียงจริงจัง รู้สึกได้ถึงความศรัทธากที่แรงกล้าต่อองค์พระธาตุเจดีย์นครศรีธรรมราช

เพื่อนหลัมเห้อ...กูอีบอกให้การที่คนเราจะรู้จักที่ต่ำที่สูง ที่ไหนควรไม่ควร การมีหน้าตาหรือชาตตระกูลที่ดี การศึกษาดี หาได้บ่งบอกว่าเขาเหล่านั้นจะรู้จักที่ต่ำที่สูงไหม..

การที่คนเราจะเป็นคนดีของสังคมได้เมื่อพ้นออกมาจากอ้อมอกบุพการีนั้น บุพการีของทุกคนย่อมสอนลูกสอนหลาน มาแหล้วทุกคน แต่ลูกหลานเองต่างหากที่ไม่รู้จักหวันเอง

คิดไหรมาก ต่อเช้าไปในเมืองกับไอ้บ่าว นั่งรถผ่านหน้าวัดกะต้องยกมือไว้เหมือนเดิม

แต่กูไหว้ไม่หนิดใจ...แหล้ว..ไอ้หลัมหันมาบอกหน้ามาบอกไอ้สะหม้อด้วยน้ำเสียงที่เอือมระอาในการกระทำของเด็กรุ่นหลัง

ว่าพรือมั้งไอ้เจ๊กจ๊อง

กูว่า มันไม่รู้จักหวันจริงฮํ้นแหละ ไม่งั้น มันไม่ปีนไดขี้นไปหาหวัน...
......