รู้ไหมอะไรทำให้เราเป็นแบบนี้ รู้สึกว่างเปล่า หงุดหงิดง่าย สิ้นหวัง ไม่ครีเอทีฟ ไร้ค่าไร้ตัวตน เพราะครอบครัวเป็นจุดเริ่มต้นทำให้เรากลายเป็นแบบนี้ไง
ครอบครัวนี้มีอะไรไม่เคยที่จะพูด !!! จะแก้ไขปัญหาอย่างจริงจัง!!
ทะเลาะกันทีก็ตีมึน ออกจากบ้านบ้างล่ะ ไม่ขอโทษกัน แต่ก็ยังอยู่ด้วยกันได้เนอะ เพราะความเงียบ เหมือนอยู่ด้วยกันแค่สถานะ!?

อีนี่ก็เลยกลายเป็นคนมีปัญหาอะไรก็ไม่ค่อยจับเข่าคุยกับใครเลย  เก็บไว้คนเดียว เจ็บคนเดียว ร้องไห้คนเดียวมาตลอด 10กว่าปี จากคนที่ดีในหลายๆด้าน ทุกอย่างมันเริ่มเสื่อม จนตอนนี้กลายเป็นคนโง่ๆ ทำอะไรก็ไม่ได้ดีเด่อะไร ที่อยู่ทุกวันนี้ได้ เพราะฟังเพลง ดูสิ่งบันเทิง ทำสิ่งบันเทิงที่ดูไม่มีแก่นสาร ให้ความรู้สึกแย่มันลดลงไป ผ่านไปในวันๆ นึงได้ก็พอแล้ว

หลายครั้งที่จะเล่าปัญหาอะไรให้พ่อแม่ฟัง แต่แค่พูดอะไรสักอย่างหนึ่ง เขาก็ตัดสินและบอกให้เราทำนั่นทำนี่ อย่าหวังเลยที่จะไปบอกเรื่องอการพวกนี้ เขาคงทำหน้าไม่เชื่อและก็คงไม่เข้าใจ ทำอะไรไม่ถูก ตีมึนไปเรื่อยๆ อย่างที่เคยๆ นั่นแหละ แบบทุกครั้งไง

บางครั้งเรารู้สึกคนคาดหวังกับเรา และตัดสินเราไปแล้วว่าเป็นแบบนั้นแบบนี้ ทำให้เรากดดันตัวเองมากขึ้นไปอีก ถ้าเราไม่ดีแบบเมื่อก่อนล่ะ  นั่นสินะเราจะอธิบายยังไงให้เขาเข้าใจ ความเจ็บปวดนี้มันกัดกินฉันทุกเวลา จนกระทั่งฉันเองรู้สึกว่าไร้ค่าเกินไปที่จะอยู่บนโลกใบนี้ แต่ก็นะอยู่มาได้ 10 กว่าปี ที่รอดมาได้ เพราะความกลัวตายแท้ๆ ทุกวันนี้ทำร้ายตัวเองมากสุดก็แค่ร้องไห้อย่างหนักและพยายามทำอย่างอื่นให้ลืม แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรที่มีประโยชน์เท่าไหร่หรอก  แค่ให้มันรู้สึกลืมไปก็เท่านั้น

แต่จะพูดก็พูดทุกวันนี้น่ะ แค่อะไรหงุดหงิดหน่อยก็ร้องไห้ และซึมแล้ว นอยด์แล้ว มันแย่นะทั้งที่มันเป็นเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องเลย  แล้วเราก็คิดว่า วันที่ระเบิดลงวันนั้นจะมาถึง วันที่เรากล้ามากพอ ไม่รับรู้ ไม่ยื้อ และพอกับความเจ็บปวดนี้แล้ว วันนั้นเราอาจจะกล้าพอที่จะ  กรีดข้อมือ ผูกคอ กระโดดตึก เดินลงไปบนถนน เพื่อจบสิ่งเหล่านี้ ฉันจะได้หลุดพ้น
อ่อ แหละอยากบอกว่า ที่เราเป็นอยู่มันไม่ใช่ความผิดใคร เราเองแหละ ที่ไม่ยอมบอกใครให้เขาเข้าใจหรือรับรู้ความซับซ้อนนี้ได้  เราผิดเอง