ไม่อยากเชื่อจริงๆว่าในชีวิตของฉันมันจะมีวันนี้มันยิ่งกว่าละครย้ำเน่ายิ่งกว่านิยายเพราะเรื่องราวความวุ่นวายความรักของฉันมันเกิดขึ้นแบบที่ฉันเองก็จะไม่มีวันลืมเรื่องราวนั้น
ฉันเป็นเด็กม.ต้นปีที่2ซึ่งหลายคนเข้าใจผิดว่าฉันเป็นสภานักเรียนจนได้ฉายาว่า'ประธาน'ซึ่งฉันก็เคยอธิบายไปแล้วว่าฉันไม่ใช่สภาฉันเป็นเพียงแค่คนที่ถูกคัดเลือกมาเป็นผู้ช่วยสภาฝ่ายประชาสัมพันธ์แต่รู้สึกว่าฉันต้องทำเกือบทุกฝ่ายแทนซะงั้นในรอบตัวฉันไม่มีใครฉันตัวคนเดียวมาตลอดอยู่กับความเงียบเพราะใบหน้านิ่งที่ไม่ค่อยยิ้มมั้งและเป็นคนไม่สุงสิงกับใครจึงใครหลายคนบอกว่าฉันเย็นชาและไม่มีใครเค้าจะมาคุยกับฉันแต่ในใจฉันไม่ใช่แบบนั้นเลยสมัยนิยม.1ฉันเคยแอบรักรุ่นพี่ม.2(ปัจจุบันม.3)ฉันรักเค้ามาประมาณปีกว่าพี่เค้าเย็นชามากฉันก็เริ่มถอดใจจากเค้าแต่แล้วสิ่งเหล่านั้นมันกลับตะหลบกับชีวิตฉันเมื่อมีรุ่นน้องคนนึงเข้ามาในชีวิตฉันจุดเริ่มต้นนั้นมีรุ่นพี่ผู้หญิงที่ฉันสนิทอยู่คนนึงเค้าอยู่วงดุรียางค์พี่เค้ามาถามเราว่า'มีรุ่นน้องมาชอบเราอยู่น้องจะรักเค้ามั้ย'😑แกล้งเราปะเนี่ยฉันจึงตอบไปแบบเชื่อกึ่งไม่เชื่อ
'เอ่อ....น้องให้โอกาสแต่ขอคิดดูก่อนนะ'ฉันตอบออกไปด้วยความรู้สึกเฉยๆ
แต่ทุกๆครั้งที่ฉันเจอน้องผู้ชายเค้าอยู่ชั้นม.1เค้าจะส่งยิ้มให้มาตลอดฉันก็ทำหน้างงทุกครั้งซึ่งรอยยิ้มนั้นมันมีบางอย่างซ่อนอยู่ฉันเองก็เดาไม่ออกแต่พออยู่มาวันนึงเป็นวันศุกร์ในเวลาเลิกเรียนหลังโรงเรียนฉันจะมีตลาดคนเดินไนท์บาร์ซ่าด้วยความหิวจึงอยากไปหาอะไรกินลองท้องหน่อยแต่บังเอิญไปเจอน้องเค้าเข้าน้องเค้าเป็นคนตัวสูงแน่นอนสูงกว่าฉันเยอะเลยเดาๆดูประมาณ180นะถ้าหน้าตาก็ดีนะคิ้วเข้มจมูกโด่งริมฝีปากบางฉีกยิ้มแต่ละครั้งทำให้เห็นฟันที่เรียงสวยสีผิวคนเอเชียและน้องเค้าก็เดินมาทักฉัน'เอ่อ....พี่นวลจันทร์จะไปไนท์บาร์ซ่าหรอครับ'เอ๋เรารู้จักกันด้วยหรอฉันไม่เห็นจำได้เลย
'อืม...แต่นายรู้จักฉันหรอ'ฉันถามเสียงเรียบพลางมองหน้าน้องเค้า
'เอ่อก็นะใครๆก็รู้จัก'อืมควรภูมิใจมั้ยเนี่ย
'แล้วนาย....'ฉันชี้นิ้วไปทางเจ้าตัว
'ผมชื่อวีรภัทรครับ...เอ่อเรียกภัทรก็ได้ครับ'แล้วภัทรก็ยิ้มมาให้ฉัน
'อ้อ'และนั่นเป็นวันนั้นที่เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เรารู้จักกันน้องเค้าทักแชทเรามาเราก็คุยกันได้ดียิ่งนานวันทำให้เราสนิทกันมากขึ้นทุกวันแทบห่างหายไม่ได้ตั้งแต่นั้นฉันก็ยิ้มออกมาได้บ่อยขึ้น
ก่อนฉันจะไปเชียงรายฉันขออยู่กับเค้าแปบนึงได้มั้ยก่อนที่เราจะไม่ได้เจอกัน
'ภัทรมานี่หน่อย'น้องเค้าก็มาหาเรา
'ครับมีอะไรหรอครับ'แล้วเราก็เดินมาหยุดยืนตรงระเบียงอาคารไม้
'ขออยู่แบบนี้สักพักได้มั้ยก่อนที่ฉันจะไม่ได้เจอนายอีกหลายวัน'ฉันพิงระเบียงและมองผู้คนข้างล่างที่เดินไปมาบ้างก็มองเราทั้งสองยิ่งรุ่นน้องที่แอบชอบภัทรนี่มองไม่วางตาเลย
'ครับได้ครับ....แต่ถ้าไปแล้วอย่าลืมผมนะ'
'นายพูดอย่างกับฉันจะไปนานเป็นชาติแหละ'และเราทั้งสองก็หัวเราะออกมา
'เอ่อนาย/พี่ครับ'แต่ไม่รู้ทำไมเราจึงเอ่ยเรียกพร้อมกัน
'พี่ครับกินข้าวยังครับ'
'ยังจะเลี้ยงหรอ'ฉันถามน้องเค้าไป
'งั้นก็ไปสิครับ'ฉันรู้สึกอบอุ่นใจที่มีเค้าเข้ามาในชีวิตและนั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ฉันเปลี่ยนไป
#รอก่อนนะจะมาเล่าต่อ