สวัสดีค่ะ ใครเคยมี หรือกำลังตกอยู่ในสภาวะชีวิตคู่ที่เรียกว่า ให้หยุดเลยตอนนี้ก็ไม่ได้ กลับไปก็ไม่ได้ จะเดินต่อก็ไม่ถึง มั้ยคะ
เราคบกับเเฟนคนนึงได้ 9 เดือนกว่าๆ เเล้วค่ะ อายุห่างกัน3ปี เค้าเป็นรุ่นพี่เรา ช่วงเเรกๆเขาเข้ามาจีบเราก่อนค่ะ เราไม่ได้สนใจเขาเลย ตอนเราบอกลองคบกันไหม ก็พูดไปเเค่คบสนุกๆเท่านั้น
เเต่พอคบกันมาเรื่อยๆ เรากลับชอบเขาจริงๆ จนตอนนี้กล้าพูดได้เลยว่ารักเขามาก เเละกลัวว่าเขาจะหายไป
ต่างกับเขาที่ตอนเเรกใส่ใจ ดูเเล เอาใจใส่เราดีมาก มากเท่าที่ผู้ชายคนนึงจะทำได้ เเต่พอเวลาผ่านไปนานๆ เข้า เขาเริ่มเปลี่ยนไป เย็นชาขึ้น ถามคำตอบคำ คิดจะหายก็หายไปเลย ไม่ตอบเเชท ไม่ชวนคุย ตอบ อืม อ่า อ่อ ครับ เเค่นั้น เเค่นั้นจริงๆ อยู่ด้วยกันก็ไม่พูดเยอะเหมือนเเต่ก่อน ไม่พยายามทำอะไรเพื่อเราเหมือนเมื่อก่อน ปกติเขาจะไปส่งเราเรียนเเละส่งเราที่บ้านตลอด ต่อให้เรามีงานเช้าเเค่ไหนเขาก็ตื่นก่อนเราได้เสมอ สละทุกอย่างให้เราก่อน เลิกเที่ยวกลางคืนเพื่อเรา เล่นเกมน้อยลงเพื่อจะมาคอลกับเรา ดูเเลเราดีทุกๆเรื่อง คอยปลอบเวลาร้องไห้ คอยรับฟังปัญหาต่างๆ คอยพาไปเที่ยวพาไปกินของที่เราชอบ เเต่บางอย่างเขาก็กินไม่ได้ เเต่ก็ยังทนนั่งรอเรา วันครบรอบทุกๆเดือนเป็นวันพิเศษเสมอ เเต่ตอนนี้เขาบอกว่าเขาทำไม่ได้เเล้วสักอย่าง เขากลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้เเล้วจริงๆ มันเปลี่ยนไปแล้ว เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
เเต่มีครั้งหนึ่งเขาให้เหตุผลว่าเพราะเราทำให้เขาเปลี่ยนไป พูดถึงนิสัยของเราค่อนข้างขี้ประชดเเละเอาเเต่ใจค่ะ เมื่อก่อนเขาจะเป็นคนง้อเราตลอด เหมือนพอเราเริ่มรักเเละเเคร์เขา ยอมเขาได้ทุกอย่าง เขากลับเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมด เขาเคยเลือกเรามากกว่าเพื่อน ตอนนี้เขาเลือกเพื่อนมากกว่าเรา เขาเคยเลือกเรามากกว่าสิ่งอื่นๆ มากกว่าตัวเขาเอง เเต่ตอนนี้เรากลับเหมือนเเอบรักเขาข้างเดียว
เราเคยทะเลาะเรื่องนี้กันหลายๆครั้ง เขาก็จะทำเหมือนรำคาญเราทุกครั้ง เอาเเต่พูดว่า "เลิกเลยมั้ยล่ะ" หรือบอกว่า "แล้วเเต่" ตลอด ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่มี เขาไม่คิดจะอธิบายอะไร ไม่คิดจะทำอะไรเลย เราร้องไห้ เขาก็ไม่ปลอบ ได้เเต่เหลือบสายตามามองนิ่งๆ เเค่นั้นจริงๆ เขาไม่มารับเรากลับบ้านเพราะว่าฝนตก เเละเขาขี้เกียจอาบน้ำใหม่ เขาไม่มาส่งเราตอนเช้าเพราะเขาบอกว่าไม่อยากตื่น
เราเจ็บมากจริงๆจนบางครั้งเราร้องไห้ทุกวัน ทรมานใจมากๆ เเต่เราไม่อยากเลิก เรารักเขามาก เรายังหลอกตัวเองอยู่ว่าเดี๋ยวเขาก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม เราไม่กล้าที่จะเลิกกับเขา นึกภาพไม่ออกเลยว่าสักวันถ้าตื่นมาเเล้วต้องไม่เห็นหน้าเขาเหมือนทุกๆวันชีวิตเราจะเปลี่ยนไปแค่ไหน ถ้าเราต้องเห็นเขาไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นเราต้องร้องไห้เเละเจ็บมากเเน่ๆ มันกลัวไปหมด ไม่ว่าจะทางเลือกไหนมันก็เจ็บ
เราถามเขาอยู่ตลอดว่ายังรักเราอยู่มั้ย เขาตอบเสมอว่าเขายังรักเรา เเต่เเค่ไม่เท่าเมื่อก่อน มันเปลี่ยนไป เเละก็ยังไม่รู้เหตุผลเหมือนเดิม
ความสัมพันธ์ระหว่างเราร่อยหรอเเละทะเลาะกันต่อเนื่องมาเดือนสองเดือน ใกล้เลิกกันหลายครั้งเเต่ก็ไม่ เพราะเราจะโน้มน้าวเเละยื้อเขาเสมอ กลับกันพอเราบอกเราจะไป เขาก็บอกว่าเเล้วเเต่
เเต่ถึงอย่างนั้นเราก็ไม่อยากไปจริงๆ.. เราเหนื่อยกับความสัมพันธ์ที่เป็นอยู่ตอนนี้ เราเหนื่อยที่เราต้องเจ็บ เเละร้องไห้ เเต่เราก็รักเขามากจนไม่อยากเสียเขาไป ยอมเจ็บเพื่อเเลกให้เขาอยู่ เเต่บางครั้งก็อยากจะเป็นอิสระ อยากมีทางเลือกให้ตัวเองที่ดีกว่านี้..
คิดเห็นอย่างไร คุยกันได้นะคะ เเชร์กันได้ค่ะ
เคยเหนื่อยกับความรักชนิดที่ว่าให้ถอยกลับหรือหยุดก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก็ไม่ถึงมั้ยคะ ?
เราคบกับเเฟนคนนึงได้ 9 เดือนกว่าๆ เเล้วค่ะ อายุห่างกัน3ปี เค้าเป็นรุ่นพี่เรา ช่วงเเรกๆเขาเข้ามาจีบเราก่อนค่ะ เราไม่ได้สนใจเขาเลย ตอนเราบอกลองคบกันไหม ก็พูดไปเเค่คบสนุกๆเท่านั้น
เเต่พอคบกันมาเรื่อยๆ เรากลับชอบเขาจริงๆ จนตอนนี้กล้าพูดได้เลยว่ารักเขามาก เเละกลัวว่าเขาจะหายไป
ต่างกับเขาที่ตอนเเรกใส่ใจ ดูเเล เอาใจใส่เราดีมาก มากเท่าที่ผู้ชายคนนึงจะทำได้ เเต่พอเวลาผ่านไปนานๆ เข้า เขาเริ่มเปลี่ยนไป เย็นชาขึ้น ถามคำตอบคำ คิดจะหายก็หายไปเลย ไม่ตอบเเชท ไม่ชวนคุย ตอบ อืม อ่า อ่อ ครับ เเค่นั้น เเค่นั้นจริงๆ อยู่ด้วยกันก็ไม่พูดเยอะเหมือนเเต่ก่อน ไม่พยายามทำอะไรเพื่อเราเหมือนเมื่อก่อน ปกติเขาจะไปส่งเราเรียนเเละส่งเราที่บ้านตลอด ต่อให้เรามีงานเช้าเเค่ไหนเขาก็ตื่นก่อนเราได้เสมอ สละทุกอย่างให้เราก่อน เลิกเที่ยวกลางคืนเพื่อเรา เล่นเกมน้อยลงเพื่อจะมาคอลกับเรา ดูเเลเราดีทุกๆเรื่อง คอยปลอบเวลาร้องไห้ คอยรับฟังปัญหาต่างๆ คอยพาไปเที่ยวพาไปกินของที่เราชอบ เเต่บางอย่างเขาก็กินไม่ได้ เเต่ก็ยังทนนั่งรอเรา วันครบรอบทุกๆเดือนเป็นวันพิเศษเสมอ เเต่ตอนนี้เขาบอกว่าเขาทำไม่ได้เเล้วสักอย่าง เขากลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้เเล้วจริงๆ มันเปลี่ยนไปแล้ว เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
เเต่มีครั้งหนึ่งเขาให้เหตุผลว่าเพราะเราทำให้เขาเปลี่ยนไป พูดถึงนิสัยของเราค่อนข้างขี้ประชดเเละเอาเเต่ใจค่ะ เมื่อก่อนเขาจะเป็นคนง้อเราตลอด เหมือนพอเราเริ่มรักเเละเเคร์เขา ยอมเขาได้ทุกอย่าง เขากลับเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมด เขาเคยเลือกเรามากกว่าเพื่อน ตอนนี้เขาเลือกเพื่อนมากกว่าเรา เขาเคยเลือกเรามากกว่าสิ่งอื่นๆ มากกว่าตัวเขาเอง เเต่ตอนนี้เรากลับเหมือนเเอบรักเขาข้างเดียว
เราเคยทะเลาะเรื่องนี้กันหลายๆครั้ง เขาก็จะทำเหมือนรำคาญเราทุกครั้ง เอาเเต่พูดว่า "เลิกเลยมั้ยล่ะ" หรือบอกว่า "แล้วเเต่" ตลอด ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่มี เขาไม่คิดจะอธิบายอะไร ไม่คิดจะทำอะไรเลย เราร้องไห้ เขาก็ไม่ปลอบ ได้เเต่เหลือบสายตามามองนิ่งๆ เเค่นั้นจริงๆ เขาไม่มารับเรากลับบ้านเพราะว่าฝนตก เเละเขาขี้เกียจอาบน้ำใหม่ เขาไม่มาส่งเราตอนเช้าเพราะเขาบอกว่าไม่อยากตื่น
เราเจ็บมากจริงๆจนบางครั้งเราร้องไห้ทุกวัน ทรมานใจมากๆ เเต่เราไม่อยากเลิก เรารักเขามาก เรายังหลอกตัวเองอยู่ว่าเดี๋ยวเขาก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม เราไม่กล้าที่จะเลิกกับเขา นึกภาพไม่ออกเลยว่าสักวันถ้าตื่นมาเเล้วต้องไม่เห็นหน้าเขาเหมือนทุกๆวันชีวิตเราจะเปลี่ยนไปแค่ไหน ถ้าเราต้องเห็นเขาไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นเราต้องร้องไห้เเละเจ็บมากเเน่ๆ มันกลัวไปหมด ไม่ว่าจะทางเลือกไหนมันก็เจ็บ
เราถามเขาอยู่ตลอดว่ายังรักเราอยู่มั้ย เขาตอบเสมอว่าเขายังรักเรา เเต่เเค่ไม่เท่าเมื่อก่อน มันเปลี่ยนไป เเละก็ยังไม่รู้เหตุผลเหมือนเดิม
ความสัมพันธ์ระหว่างเราร่อยหรอเเละทะเลาะกันต่อเนื่องมาเดือนสองเดือน ใกล้เลิกกันหลายครั้งเเต่ก็ไม่ เพราะเราจะโน้มน้าวเเละยื้อเขาเสมอ กลับกันพอเราบอกเราจะไป เขาก็บอกว่าเเล้วเเต่
เเต่ถึงอย่างนั้นเราก็ไม่อยากไปจริงๆ.. เราเหนื่อยกับความสัมพันธ์ที่เป็นอยู่ตอนนี้ เราเหนื่อยที่เราต้องเจ็บ เเละร้องไห้ เเต่เราก็รักเขามากจนไม่อยากเสียเขาไป ยอมเจ็บเพื่อเเลกให้เขาอยู่ เเต่บางครั้งก็อยากจะเป็นอิสระ อยากมีทางเลือกให้ตัวเองที่ดีกว่านี้..
คิดเห็นอย่างไร คุยกันได้นะคะ เเชร์กันได้ค่ะ