ฮาล์ฟ แรกในชีวิต
ผ่านมาแล้ว 3 ฟันรัน และ9 มินิ
การซ้อม ปกติเราจะซ้อม ตามนี้
โซน 2 วันอังคาร
ลงคอร์ดวิ่ง วันพฤหัส
tempo วันศุกร์ ระยะทาง 5 กม
ลองรัน วิ่งระยะยาว ครั้งที่ 1 วิ่งได้ 16 กม. ครั้งที่ 2 วิ่งได้ 18 กม
แล้วอาทิตย์ถัดไปลงฮาล์ฟเลย ทีแรกไม่ได้ตั้งใจจะลง วางแผนว่าฮาล์ฟแรกจะลงเดือนพฤศจิกายน ด้วยความห้าวไงเห็นเค้าโพสต์แลกbibเลยแลก โอ้วโห เอาความมั่นใจมาจากไหน
-พอถึงวันงาน กินข้าวเหนียวหมู กับน้ำ ก่อน 1 ชั่วโมง
แอบหวันในใจ เห็นขาแรงแต่ละคน ป๊อดทันที รู้งี้ลงมินิดีกว่า
-ปล่อยตัวตอนตีห้า วิ่งไปได้เกาะเพซ 5 กว่า ได้แค่ 4 กม. ยอมรับเลยว่าเร่งเกินไป เหนื่อยมากยังไม่ครึ่งทางเลย มองไปข้างหน้าก็ไม่เห็นใคร หันหลังไปก็ไม่เห็นใคร ถึงจุดให้น้ำ กม.ที่ 4 แวะกินน้ำแป๊ป หายใจลึกๆๆค่อยๆๆวิ่งต่อ (แวะเติมน้ำทุกจุด)
-ถึงจุดกลับตัว กม.ที่ 10 กว่าๆ โอ้วโห เพิ่งครึ่งทางแทบไม่อยากวิ่งเลย... พื้นถนนเป็นพื้นคอนกรีต นักวิ่งผู้ชายก็เริ่มแซงมาเรื่อยๆๆ มองๆๆแล้วมีแค่ผู้หญิงที่รุ่นเดียวกันนำออกไป 4 คนเราเป็นคนที่ 5 (เอาว่ะยังไงก็พอมีถ้วยเหลือ)
- วิ่งออกมาได้ ครึ่งกิโล เห็น bibรุ่นเดียวกันแว๊บๆ โอยยย
- กม. ที่ 16 bib รุ่นเดียวกันก็แซงออกไป ห่างๆออกไปเรื่อยๆๆ แต่ยังเห็นหลัง เราก็เคาะๆ ไป
- กม.ที่ 18 แฟนวิ่งมินิเสร็จ วิ่งย้อนกลับมารับเรา จะมาถ่ายรูปให้ พอเห็นสภาพแล้ว เก็บมือถือ วิ่งเข้ามาจับมือ ถามอาการ เราบอกแฟนไม่ไหวแล้ว แฟนจับมือ บอกอีก 3 กม.เอง สู้นะ
แฟน:ถามกลับหนูเป็นคนที่เท่าไหร่
เรา:น่าจะคนที่ 6 คนที่ 5 อยู่ข้างหน้าไม่เกิน 100 เมตร
- กม.ที่ 19 เคาะๆไปเรื่อย เห็นคนที่ 5 เริ่มหมดแรง และเดิน
- กม.ที่ 20 เคาะๆ แต่ออมแรงไว้ ยังไม่แซง
- 100 เมตรสุดท้าย ติดจรวดวิ่งสิรออะไร แรงเหลือ ปู๊ดดดดดดดดด ไม่รู้ลำดับที่ 5 วิ่งตามไหม รู้แต่น้องคนที่ถือป้ายลำดับ เขย่าป้ายตะโกนว่าเร็วๆๆๆ คว้าป้ายมาครอง
จบที่ 2ชั่วโมง 12 นาที
ไม่ใช่นักวิ่ง แค่เป็นคนที่รักวิ่ง ทุกถ้วยที่ได้มาเป็นงานเล็กๆๆ ขาแรงมาไม่เยอะ
#ไม่ใช่ขาแรงทุกถ้วยจึงมีที่มา
ฮาลฟ์ แรกในชีวิต
ผ่านมาแล้ว 3 ฟันรัน และ9 มินิ
การซ้อม ปกติเราจะซ้อม ตามนี้
โซน 2 วันอังคาร
ลงคอร์ดวิ่ง วันพฤหัส
tempo วันศุกร์ ระยะทาง 5 กม
ลองรัน วิ่งระยะยาว ครั้งที่ 1 วิ่งได้ 16 กม. ครั้งที่ 2 วิ่งได้ 18 กม
แล้วอาทิตย์ถัดไปลงฮาล์ฟเลย ทีแรกไม่ได้ตั้งใจจะลง วางแผนว่าฮาล์ฟแรกจะลงเดือนพฤศจิกายน ด้วยความห้าวไงเห็นเค้าโพสต์แลกbibเลยแลก โอ้วโห เอาความมั่นใจมาจากไหน
-พอถึงวันงาน กินข้าวเหนียวหมู กับน้ำ ก่อน 1 ชั่วโมง
แอบหวันในใจ เห็นขาแรงแต่ละคน ป๊อดทันที รู้งี้ลงมินิดีกว่า
-ปล่อยตัวตอนตีห้า วิ่งไปได้เกาะเพซ 5 กว่า ได้แค่ 4 กม. ยอมรับเลยว่าเร่งเกินไป เหนื่อยมากยังไม่ครึ่งทางเลย มองไปข้างหน้าก็ไม่เห็นใคร หันหลังไปก็ไม่เห็นใคร ถึงจุดให้น้ำ กม.ที่ 4 แวะกินน้ำแป๊ป หายใจลึกๆๆค่อยๆๆวิ่งต่อ (แวะเติมน้ำทุกจุด)
-ถึงจุดกลับตัว กม.ที่ 10 กว่าๆ โอ้วโห เพิ่งครึ่งทางแทบไม่อยากวิ่งเลย... พื้นถนนเป็นพื้นคอนกรีต นักวิ่งผู้ชายก็เริ่มแซงมาเรื่อยๆๆ มองๆๆแล้วมีแค่ผู้หญิงที่รุ่นเดียวกันนำออกไป 4 คนเราเป็นคนที่ 5 (เอาว่ะยังไงก็พอมีถ้วยเหลือ)
- วิ่งออกมาได้ ครึ่งกิโล เห็น bibรุ่นเดียวกันแว๊บๆ โอยยย
- กม. ที่ 16 bib รุ่นเดียวกันก็แซงออกไป ห่างๆออกไปเรื่อยๆๆ แต่ยังเห็นหลัง เราก็เคาะๆ ไป
- กม.ที่ 18 แฟนวิ่งมินิเสร็จ วิ่งย้อนกลับมารับเรา จะมาถ่ายรูปให้ พอเห็นสภาพแล้ว เก็บมือถือ วิ่งเข้ามาจับมือ ถามอาการ เราบอกแฟนไม่ไหวแล้ว แฟนจับมือ บอกอีก 3 กม.เอง สู้นะ
แฟน:ถามกลับหนูเป็นคนที่เท่าไหร่
เรา:น่าจะคนที่ 6 คนที่ 5 อยู่ข้างหน้าไม่เกิน 100 เมตร
- กม.ที่ 19 เคาะๆไปเรื่อย เห็นคนที่ 5 เริ่มหมดแรง และเดิน
- กม.ที่ 20 เคาะๆ แต่ออมแรงไว้ ยังไม่แซง
- 100 เมตรสุดท้าย ติดจรวดวิ่งสิรออะไร แรงเหลือ ปู๊ดดดดดดดดด ไม่รู้ลำดับที่ 5 วิ่งตามไหม รู้แต่น้องคนที่ถือป้ายลำดับ เขย่าป้ายตะโกนว่าเร็วๆๆๆ คว้าป้ายมาครอง
จบที่ 2ชั่วโมง 12 นาที
ไม่ใช่นักวิ่ง แค่เป็นคนที่รักวิ่ง ทุกถ้วยที่ได้มาเป็นงานเล็กๆๆ ขาแรงมาไม่เยอะ
#ไม่ใช่ขาแรงทุกถ้วยจึงมีที่มา