แบบอยู่ดีๆความคิดนี้ก็เกิดขึ้นมาทุกครั้งเวลาเราเศร้า น้อยใจ เสียใจ กับคนรอบข้างไม่ว่าจะเป็นครอบหรือเพื่อน แบบเราอยู่ตัวคนเดียวตลอดเพื่อนไม่เล่นไม่คุยด้วย คนในครอบครัวก็ไม่สนใจเท่าไหร่ พ่อเราเสียชีวตตอนเราอายุประมาณ2-3 ขวบและตอนเรายุ ม.1 แม่ไปแต่งงานใหม่แล้วเขาก็ไปยุกับแฟนเขาสร้างบ้านใหม่ยุด้วยกันจะมานอนกับเราแค่วันศุกร์วันเดียว เราเลยยุบ้านกับพี่แต่ว่าพี่ทำงานในตัวเมืองแต่บ้านเรายุนอกเมืองวันจันทร์-พฤหัสเราก็ยุคนเดียวตลอด แต่เราจะยุกับแม่แค่วันศุกร์และพี่วันศุกร์-เสาร์-อาทิตร์ เท่านั้นเอง จนตอนนี้เราขึ้นมหาลัยยุปี2 เราเหมือนมีความรู้สึกอะรัยสักอย่างที่มันไม่สามารถพูดออกมาได้เลย มีใครมีชีวิตเป็นแบบเราบ้างอ่ะ