ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ อยากจะฝากความรู้สึกไปให้คนที่หายไปเท่านั้น(แม้มันจะไปไม่ถึง)และอยากขอกำลังใจจากเพื่อนชาวพันทิปเท่านั้นเองค่ะ
บันทึก กาลครั้งหนึ่งในหัวใจ
๐๕ /๐๙ / ๒๕๖๑
ถึง เธอ คนนั้น  (ที่หายไป)
     นี่ก็ผ่านมา สิบหกปีแล้ว เหตุการณ์วันนั้นยังคงจำฝังใจไม่รู้ลืม ช่วงปิดเทอมตอนจบ ปวช. จบแล้วได้กลับมาอยู่บ้านเสียที และที่สำคัญได้รับข่าวดีว่าสอบติดมหาวิทยาลัยใกล้บ้าน ไม่ต้องไปเรียนไกลอีกแล้ว ไม่ต้องห่างกันอีกแล้ว เราจะได้เจอกันบ่อยขึ้น คิดแล้วหัวใจก็พองโตมากมาย ข่าวดีนี้นอกจากพ่อแม่พี่น้องแล้ว คนเดียวที่อยากจะบอกมากๆคือ เธอ เธอที่เป็นชายคนเดียวที่เราอยากใช้ชีวิตอยู่ด้วย ฝันเอาไว้ว่าเรียนจบเมื่อไรเราจะแต่งงานกัน
     นี่ก็กลับมาอยู่บ้านได้หลายวันแล้ว ปกติเธอจะต้องรีบแวะมาหาด้วยความคิดถึง แต่ครั้งนี้ไม่ใช่! เธอหายไปไหน เราได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าเธอคงไม่ว่าง ติดธุระหรือไปต่างจังหวัดยังไม่กลับ สมัยนั้นยังไม่มีโทรศัพท์ ไม่สามารถติดต่อใดๆ ก็ได้แต่รอ...รออย่างมีความหวัง ว่าจะได้บอกข่าวดีนั้นให้เธอ จะได้กอดเธอให้หายคิดถึง คิดถึงอ้อมกอดนั้นจังเลย
     แต่แล้วก็ต้องผิดหวังตามเคย เฝ้ารอมาทั้งวันทั้งคืน คืนแล้วคืนเล่าเธอก็ยังไม่มา เช้านี้ขณะเรากำลังล้างจานอยู่เงียบๆ จู่ๆแม่ก็เดินเข้ามาสีหน้าไม่ค่อยดี แล้วแม่ก็ตัดสินใจพูดว่า
     “เห็นน้าเค้าบอกว่า เขา แต่งงานแล้ว เขาไปทำผู้หญิงท้อง พ่อแม่ผู้หญิงไม่ยอม ต้องให้แต่งงานกัน” แม่พูดจบเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ นิ่งอึ้ง แต่ยังคงฝืนยิ้ม ยิ้มเจื่อนๆหันไปหาแม่ก่อนจะพูด
      “จริงเหรอ ช่างมันเถอะแม่” พูดเสร็จแล้วก็หันกลับมาล้างจานต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่จริงๆแล้วเนื้อตัวชาไปหมด แม่บอก
     “ช่างมันเถอะ ไม่ต้องไปสนใจนะอย่าคิดอะไรมากนะ”
     ตอบแม่ไหว ได้แต่ก้มหน้าล้างจานต่อ พยักหน้างึกๆพร้อมทั้งน้ำตาที่ค่อยๆไหลลงมา จากที่แกล้งเข้มแข็งสุดท้ายก็ไม่ไหว ร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตาย เจ็บปวดเหมือนมีดกรีดลงไปในหัวใจ แม่ได้แต่ปลอบ ปลอบเท่าไรก็ไม่หาย สุดท้ายแม่ก็ว่าให้แรงๆ บอกจะไปร้องไห้ทำไมกับคนแบบนั้น หยุดร้องแล้วก็ลืมมันไปซะ แต่เราก็หยุดร้องไม่ได้
     ทุกวันคืนยังคงเฝ้ารอ รอว่าเธอจะมาหาหรือเปล่า เธออาจจะมาบอกว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด เธอไม่ได้ทำแบบนั้น เธอยังคงรักเราเหมือนเดิม คิดคำพูดไว้หมดแล้วว่าถ้าเธอมาหา จะพูดว่ายังไง จะถามเธอว่าทำไม เพราะอะไร นอนฟังเสียงรถบิ๊กไบค์ที่คุ้นเคยทุกคืน แต่ก็ว่างเปล่า ร้องไห้แล้วหลับไป จนวันหนึ่งเธอก็มาจริงๆ เราเนื้อตัวเราสั่นไปหมด ทั้งโกรธทั้งแค้นทั้งตื่นเต้นดีใจ หัวใจเต้นแรงมาก
     คำพูดที่คิดเอาไว้ว่าจะพูดเมื่อเจอกับเธอ กลับพูดมันออกมาไม่ได้แม้แต่คำเดียว เอาแต่ร้องไห้ ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างเดียว สุดท้ายรวบรวมความกล้าเอ่ยถามว่า
     “เธอจะมาอีกทำไม” ใจจริงอยากให้เขามาจะตายอยู่แล้ว แล้วพูดแบบนั้นไปทำไมเนี่ย นึกเจ็บใจตัวเอง
     “เพราะว่ารักมั้ง” เธอตอบ  เราก็งงกับคำตอบของเธอ มี มั้ง ด้วย สรุปว่ารักหรือไม่รักกันแน่นะ จนทุกวันนี้ยังคงค้างคาใจอยู่ คืนนั้นเราก็เอาแต่ร้องไห้ เธอบอกว่าอย่าร้องไห้อีกเลยแค่นี้เธอก็รู้สึกผิดจะแย่อยู่แล้ว แต่เราก็หยุดร้องไม่ได้ เราสองคนไม่พูดอะไรเลย สุดท้ายเธอก็เดินจากไป และมันเป็นการจากไปตลอดกาลของเราสองคน
     ปิดฉากรักของเรา เธอปิดฉากความรักของเราได้เจ็บแสบมากมาย จบแบบไม่มีคำร่ำลา ไม่มีคำอธิบาย เราเจ็บปวดร้องไห้เสียใจอยู่เป็นเดือนๆเหมือนคนเป็นบ้า แล้วก็ไม่ได้ข่าวคราวของเธออีกเลย เราตัดสินใจแพ็คของขวัญ ของแทนใจที่เธอให้มาทุกอย่างใส่กล่องฝากน้องชายไปให้เธอ ไม่รู้ว่าถึงมือเธอหรือเปล่า ส่วนจดหมายรักที่เราเก็บไว้ทุกฉบับเราตัดสินใจเผาทิ้งหมดเกลี้ยง คืนทุกอย่างให้เธอไปหมด ยกเว้นหัวใจ ที่คืนให้ไม่ได้เสียที แล้วเราก็ได้ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ แม้เราจะเสียใจแค่ไหน แต่สำหรับเราการเรียนต้องมาที่หนึ่งเสมอ เราตั้งปณิธานเอาไว้ว่าเราต้องเรียนให้จบก่อนจึงจะแต่งงาน และถึงตอนนี้เราไม่มีเธอให้แต่งงานแล้ว ถึงเราจะเจ็บเจียนตาย เราก็ต้องเรียนให้จบให้ได้ หรืออาจจะเป็นเพราะแบบนี้เธอเลยไม่รอเรา ทำไมล่ะ บางทีเราก็คิดนะว่าถ้ารู้แบบนี้น่าจะแต่งงานกับเธอให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ไม่ต้องเรียนต่อแล้ว แต่ทุกอย่างมันก็สายเกินไป เธอไม่กลับมาอีกแล้ว ชีวิตต้องเดินต่อไปสินะ The show must go on
     ต่างคนต่างไปใช้ชีวิตของตัวเอง เรามีชีวิตใหม่ในรั้วมหาวิทยาลัย นอนหอพักกับเพื่อนใหม่ ทุกๆอย่างในคราบนิสิตนักศึกษา ประสบการณ์ใหม่ๆทำให้เราสนุกมากขึ้น ร้องไห้น้อยลง แต่ก็ร้องไห้ทุกครั้งที่มีโอกาส และยังมีความหวังเสมอว่าเธออาจจะติดต่อมาบ้าง ถึงแม้เธอจะมีครอบครัวไปแล้วแต่เราก็แค่อยากจะได้ยินเสียงของเธอบ้าง เรายังทำใจไม่ได้ เราหลอกตัวเองเสมอมาว่าเธอไม่ได้รักเขา เธอแค่พลาดพรั้งไป เธอก็เลยต้องรับผิดชอบผู้หญิงคนนั้น คนที่เธอรักคือเราต่างหาก บอกตรงๆว่าจบแบบนี้มันหักดิบเกินไป ไม่มีเวลาให้เราเผื่อใจเจ็บบ้างเลย มันโหดร้ายเกินไปสำหรับเรา เราอยากให้เธอกลับมาหาเราแล้วบอกลาเราดีๆ อธิบายให้เราเข้าใจ เราก็จะยอมปล่อยเธอไปดีๆ จะได้ไม่ต้องติดค้างกัน แต่ก็เป็นเพียงฝันไป เธอไม่เคยติดต่อกลับมาเลย ป่านนี้เธอคงกำลังมีความรักที่เบ่งบาน ข้าวใหม่ปลามัน เธอคงลืมเราไปหมดแล้วล่ะ มีแต่เราที่เพ้อฝันถึงเธออยู่ฝ่ายเดียว
     ผ่านไปหลายปีเราเรียนจบ เราแต่งงานมีครอบครัวมีสามีที่ดี มีลูกที่น่ารักสองคน แต่ความเจ็บปวดนั้นไม่เคยจางหายไป น้ำตาไหลทุกครั้งที่กลับไปคิดถึงมัน เรายังคงได้ยินข่าวคราวของเธอจากแม่บ้าง แม่บอกว่าตอนนี้เธอเลิกกับภรรยาคนนั้นแล้ว ผู้หญิงคนนั้นนอกใจเธอ แล้วทิ้งเธอไป เราก็รู้สึกเห็นใจเธอนะ
     อีกหลายปีต่อมาแม่เล่าให้ฟังอีกว่าเธอแต่งงานใหม่แล้ว มีภรรยาอายุยังน้อย เราก็อืม ยินดีด้วยนะ เราแอบไปส่องเฟสของเธอ ก็เลยเห็นเธอกำลังสร้างครอบครัวใหม่กับภรรยาเด็กที่ว่า พวกเธอกำลังมีลูกน้อยๆน่ารักน่าชัง เราเห็นเธอกับเขารักกันมาก เราก็ได้แต่ยินดีด้วย เราเข้าใจแล้วว่าผ่านมานานมากแล้ว เราเป็นเพียงแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิตของเธอเท่านั้น ไม่ใช่แฟนคนแรกของเธอ เพราะก่อนจะคบกับเราเธอเคยคบรุ่นพี่ในหมู่บ้านคนหนึ่งด้วย แต่สำหรับเรา เธอคือผู้ชายคนแรกของเรา และหลังจากเลิกกับเรา เธอก็ยังคบกับผู้หญิงอีกสองสามคนกว่าจะมาถึงภรรยาของเธอคนปัจจุบัน เราคงไม่ได้มีอะไรพิเศษสำหรับเธอหรอก เราเคยคิดว่านี่อาจจะเป็นเวรกรรมของเธอก็ได้ที่ไม่สมหวังในรักหลังจากที่ทิ้งเราไป
     แต่เราสิหลังจากถูกเธอทิ้งไป ก็มีเพียงสามีเราเท่านั้น เรากับสามีของเราคบกันและแต่งงานกันเท่าๆกับเวลาที่เธอทิ้งเราไป เราเจอสามีที่มหาวิทยาลัย เราก็ตัดสินใจคบกับเขา ซึ่งเราก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าคบเพื่อลืมเธอหรือเพราะรักเขาจริงๆ แต่เราเป็นคนที่มีรักเดียว มั่นคง เมื่อเราคบกับใครแล้ว เราก็ไม่เปลี่ยนใจ และเค้าก็รักเราจริงๆ ไม่ทิ้งเราไปเหมือนเธอด้วย จึงทำให้เขากับเราอยู่ด้วยกันจนถึงทุกวันนี้
     บางครั้งเราก็คิดว่านี่อาจจะเป็นโชคชะตาของเราก็ได้ เราคงไม่ใช่เนื้อคู่กันจริงๆ และถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆเราก็จะยอมรับมัน แต่เราไม่เข้าใจว่าทำไมโชคชะตาต้องให้เราพบกับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสที่เธอทำกับเราแบบนั้นด้วย เราได้แต่ปลอบใจตัวเองว่า ชาติที่แล้วเราอาจจะเป็นฝ่ายทิ้งเธอไป ชาตินี้เธอก็เลยตามมาทิ้งเราคืน ถ้าเป็นแบบนั้นเราจะให้อภัยเธอ แต่ถึงไม่ใช่แบบนั้นเราก็จะให้อภัยเธอ เผื่อว่าชาติหน้าหากเราเจอกันอีก เราก็จะได้รักกัน ไม่ต้องมีใครทิ้งใครไปอีก เราหวังว่าอย่างนั้นนะ
     สวรรค์ก็ลำเอียงนะ ที่ทำให้คนๆหนึ่งคิดถึงและเจ็บปวดมากมาย ลืมไม่ได้เลยแม้จะผ่านมากี่ปีก็ตาม แต่กับอีกคนหนึ่งกลับไม่รู้สึกอะไรเลย เขาสามารถไปรักใครอีกหลายๆคนได้ บางทีก็อยากรู้ว่าเธอเคยมีช่วงเวลาที่กลับมาคิดถึงเรา คิดถึงเรื่องของเราหรือเปล่า ทุกวันนี้อยากรู้แค่นั้นจริงๆ เพราะสำหรับเราแล้ว ต่อให้มีโอกาส หรือถ้าสมมุติว่าเธอกลับมา (แค่สมมุติ) เราก็ไม่อาจกลับไปหาเธออีกแล้ว เพราะเราจะไม่มีวันทรยศต่อความรักของสามีที่มีต่อเรา เราคงไม่เอาครอบครัวที่อบอุ่นน่ารักไปแลกกับเธออีกแล้ว
     แต่หากได้พบเธออีกครั้งหนึ่งแล้วเราจะทำยังไงน่ะเหรอ เราจะบอกกับเธอว่า ถ้าหากย้อนเวลากลับไปคืนนั้นที่เธอมาหาเรา เราอยากจะให้โอกาสเธอบอกลาเรา ขอโทษเรา บอกว่าไม่รักเราแล้ว บอกว่าเราเลิกกัน ไม่ใช่จากไปดื้อๆแบบนั้น มันค้างคาใจจนเราลืมมันไม่ได้เลย เราแค่กลัวว่ามันจะต้องเจ็บปวดไปจนถึงชาติหน้า เราอยากให้ความเจ็บปวดมันจบในชาตินี้ จากกันด้วยดี
     สุดท้ายนี้เราขออวยพรให้เธอโชคดี เจอคนที่รักเธอมากกว่าที่เราเคยรักเธอหรืออย่างน้อย ก็ไม่น้อยไปกว่าที่เราเคยรักเธอ และเราก็ได้แต่หวังว่าเธอคงจะเก็บช่วงเวลาที่ดีๆของเราเอาไว้ให้คิดถึงบ้างแม้เสี้ยววินาทีเดียว เราก็ดีใจมากแล้ว
จาก   ผู้หญิงคนนี้ที่เธอทิ้งไป

ปล. ขอบคุณสำหรับพื้นที่ให้ระบาย ตอนนี้รู้สึกสบายใจขึ้นมากค่า