ย้อนกลับไปในยุคสมัยวิคตอเรีย Victorian Times
การเป็นหนี้สินและไม่สามารถจ่ายเงินชำระหนี้ได้
เป็นอาชญากรรมขั้นที่ร้ายแรงมาก
จนมีคุกสำหรับจำคุกลูกหนี้เป็นกรณีพิเศษทั่วทั้งประเทศอังกฤษ
ไว้จำคุกอาชญากรทางการเงิน
คิดเป็นจำนวนเกือบครึ่งหนึ่งของคุกทั้งหมดในสหราชอาณาจักร

---

ตั้งแต่ศตวรรษที่ 14 เป็นต้นมา
จนถึงการปฏิรูปที่นำพระราชบัญญัติลูกหนี้ ปี 1869 มาบังคับใช้
ลูกหนี้อาจถูกจับกุมติดคุกได้ด้วยข้อหาการเป็นหนี้ไม่น้อยกว่า 40 ชิลลิ่ง(2 ปอนด์) (ประมาณ 278 ปอนด์ในปี 2014)
ดังนั้น จึงแทบจะไม่น่าแปลกใจเลยที่มีลูกหนี้ประมาณ 10,000 คน
ถูกจับกุมคุมขังในแต่ละปีสำหรับหนี้จำนวนนี้
ซึ่งในยุคนั้น การล้มละลายจะมีได้เฉพาะระหว่างพ่อค้ากับพ่อค้าเท่านั้น
ดังนั้นจึงมักจะมีแต่  ชนชั้นแรงงานที่ยากจนที่จะต้องถูกคุมขังในคุก


การถูกจำคุกไม่ใช่เป็นการขอลงโทษตนเองแต่อย่างใด
แต่จะต้องผ่านการตัดสินให้ติดคุกโดยผู้พิพากษา
และอาจจะมีตั้งแต่โทษบังคับให้ใช้หนี้
จนถึงการจับกุมคุมขังผู้ต้องหาให้มาติดคุกลูกหนี้
โดยมีการยึดข้าวของอุปกรณ์ข้าวของต่าง ๆ เช่น หุ้น เอกสารสิทธิ์
หรือการถูกใส่ขื่อคอและมือ/จำโซ่ตรวน
ทั้งนี้เพื่อทำให้เกิดความรู้สึกไม่สบายกายสบายใจอย่างมาก
พอ ๆ กับการสร้างความอัปยศอดสูให้กับลูกหนี้


คุกลูกหนี้จึงเป็นสถานที่ที่จะกักขังผู้คนไว้จนกว่าเจ้าหนี้จะพอใจ
เช่น เจ้าหนี้ได้รับชำระหนี้จนเป็นที่พอใจ
หรือชะตากรรมของลูกหนี้ขึ้นกับคำตัดสินของผู้พิพากษาจะตัดสินตามอำเภอใจ


คุกเหล่านี้ได้ทำหน้าที่ได้อย่างมีประสิทธิภาพ
ทำหน้าที่เหมือนโรงเตี๊ยมที่ฉกฉวยหากินอย่างหิวกระหายแบบเสือหิวเสือโหย
และบ่อยครั้งที่ผู้คุมดูแลนักโทษอย่างทารุณโหดร้ายแบบพวกโรคจิตซาดิสต์
สภาพความเป็นอยู่ที่น่ากลัวและการควบคุมนักโทษที่โหดร้ายกลายเป็นเรื่องปกติ
นักโทษถูกบังคับให้ต้องจ่ายค่าห้องและค่าอาหาร
และแม้แต่งานประจำของผู้คุม เช่น การเปิดกุญแจห้องขัง และการถอดโซ่ตรวนออก
คุกเลยกลายเป็นที่กรรโชกทรัพย์ที่สมบูรณ์แบบ


ที่คุกลูกหนี้ Marshalsea ในกรุงลอนดอน
มีบาร์(ร้านขายเหล้า) ร้านค้าและร้านอาหารสำหรับนักโทษ
นักโทษที่ได้รับสิทธิ์พิเศษเฉพาะคนที่สามารถจ่ายเงินได้
ส่วนนักโทษรายอื่น ๆ จะถูกอัดแน่นเข้าไปในห้องขังเล็ก ๆ
คนยากจนที่ไม่สามารถจ่ายเงินค่าอาหาร
ต้องเผชิญกับความอดอยากหิวโหย  เว้นเสียแต่ว่าจะมีคนบริจาคให้
แต่ข้าวของที่มีคนบริจาคให้มักจะถูกดอย(ยักยอก)โดยพวกผู้คุม
ทั้งนี้ตามรายงานของคณะกรรมาธิการรัฐสภาในปี 1729
ผู้ต้องขังจำนวน 300 คนตายเพราะความหิวโหยภายในระยะเวลา 3 เดือน

---

Marshalsea เป็นคุกลูกหนี้ที่ชาวอังกฤษรู้จักกันมากที่สุด
ถึงเรื่องราวที่เลวร้ายและความน่าอับอายจากงานเขียนของ Charles Dickens
เพราะพ่อของท่านติดคุกที่นั่นในปี 1824
เพราะไม่มีเงินจ่ายให้กับคนขายขนมปัง
เรื่องนี้จึงมีผลกระทบอย่างร้ายแรงต่อ Charles Dickens ตลอดชีวิต
ทำให้ท่านกลายเป็นผู้สนับสนุนอย่างเข้มแข็งให้ปฏิรูปคุกลูกหนี้
และใช้ปากกาที่แหลมคมในงานเขียนบรรยายสภาพเลวร้าย
เพื่อให้มีการปฏิรูปคุกของลูกหนี้  ให้มีการเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีขึ้น


Charles Dickens ได้เขียนเกี่ยวกับคุกลูกหนี้ Marshalsea
และคุกอื่น ๆ อีกหลายแห่งในนวนิยายหลายเล่มเช่น
Pickwick Papers David Copperfield และส่วนใหญ่ใน Little Dorrit
ซึ่งพ่อของตัวเอกในเรื่องถูกจับตัวไปติดคุกลูกหนี้ Marshalsea
เพราะมีหนี้สินที่สลับซับซ้อนมากจนไม่มีใครสามารถเข้าใจได้
และทำให้เขาไม่อาจจะหลุดพ้นจากหนี้และออกจากคุกลูกหนี้ได้
ปัญหาเรื่องหนี้สินและความอยุติธรรมทางสังคม
จึงเป็นรูปแบบและเรื่องราวจริงที่เคยเกิดขึ้นกับ Charles Dickens ในผลงานของท่าน

---

การติดคุกในแต่ละครั้ง
จึงกลายเป็นเรื่องยากมากสำหรับลูกหนี้ที่กลายเป็นนักโทษ
ที่จะหลุดพ้นจากค่าธรรมเนียมคุกที่ค้างชำระและจะสะสมไปเรื่อย ๆ
นอกเหนือจากค่าอาหารและค่าเช่าแล้ว
นักโทษมักจะถูกปรับด้วยค่าปรับต่าง ๆ ที่ผู้คุมตั้งกฏเกณฑ์กำหนดไว้
เช่น การส่งสียงดังเกินไป การชกต่อยกัน การสบถ/สาปแช่ง การสูบบุหรี่ การลักขโมย
การทำให้บันไดเป็นรอยเปื้อนสกปรก และอื่น ๆ อีกมากมาย
ถึงแม้ว่านักโทษจะสามารถชำระหนี้เดิมให้เจ้าหนี้ทั้งหมดได้
แต่นักโทษก็ยังไม่สามารถออกจากคุกไปได้
ถ้ายังมีเงินคงค้างในคุกที่จะต้องจ่ายเพิ่มเติมอีก เช่น
ค่าอาหาร ค่าเช่า ค่าธรรมเนียม ค่าปรับต่าง ๆ ที่คงค้าง
ให้กับผู้คุมคุกลูกหนี้ให้หมด/พอใจเสียก่อน  จึงจะถูกปล่อยตัวให้เป็นอิสระ


ในตอนที่คุก Fleet Prison ถูกปิดในปี 1842
พบว่ามีนักโทษ 2 รายยังอยู่ในคุกลูกหนี้ถึง 30 ปีแล้ว  เพราะมีหนี้ที่ติดค้างผู้คุมคุกลูกหนี้

---

ดังนั้น  นักโทษจึงมักจะพาครอบครัวไปอยู่ด้วยกับพวกเขาในคุก
โดยต้องทำใจยอมรับว่าเป็นบ้านใหม่หลังที่ 2 ของพวกตน
ทั้งนี้น่าจะดีกว่าให้ครอบครัวของตนเป็นคนเร่ร่อน/คนไร้ที่อยู่/คนจรจัดที่ผิดกฎหมายในยุคนั้น
เมื่อตอนที่พ่อของ Charles Dicken ถูกจำคุกที่คุกลูกหนี้ Marshalsea
ท่านได้พาภรรยาและ  Charles Dicken ลูกชายคนเล็กไปอยู่ด้วยกันที่นั่น
ในตอนที่ Charles Dicken มีอายุได้ 12 ขวบ
และภายในคุกก็ห้อมล้อมเต็มไปด้วยเพื่อนของครอบครัวท่านที่ติดคุกเหมือนกัน


เรื่องแบบนี้ทำให้เกิดมีการตั้งชุมชนขึ้นภายในคุกของลูกหนี้
ลูกหนี้และคนในครอบครัวลูกหนี้มักจะแต่งงานกันเองภายในคุกลูกหนี้
และผลของการแต่งงานทำให้เกิดเด็กและสร้างครอบครัวใหม่ขึ้นมาภายในคุก
ในที่สุดคำว่า Fleet marriage หมายถึงการแต่งงานลับที่เกิดขึ้นนอกโบสถ์


ตามหลักศาสนาคริสต์การแต่งงาน
จะต้องยืนยันสิทธิหน้าที่ต่อหน้าบาทหลวงเท่านั้น
ถ้าไม่ทำตามแบบพิธีกรรมศาสนาคริสต์
จะถือว่าบุตรที่เกิดมาเป็นลูกนอกสมรสผิดทั้งศีลธรรมและกฎหมายในยุคนั้น
ทำให้ชาติยุโรปจึงต้องแยกศาสนาออกจากการเมืองการปกครองในยุคหลัง
เพราะการทำตามแบบพิธีกรรมศาสนาคริสต์
เป็นการจำกัดสิทธิและหน้าที่พลเมืองที่พึงมีต่อรัฐและทำลายสิทธิมนุษยชน
รวมทั้งวิทยาการ/วิทยาศาสตร์มีการเผยแพร่ในหนังสือต่าง ๆ มากขึ้น
จนทำลายรากเง่าอวิชาต่าง ๆ และอำนาจศาสนาจักรลงอย่างสิ้นเชิง


นักโทษมักจะได้รับอนุญาตให้ออกไปหางานทำข้างนอกได้
เพื่อหาเงินมาชำระค่าใช้จ่ายภายในจากการถูกจำคุกลูกหนี้


ในปี ค.ศ. 1729  นักโทษจำคุกระยะยาวคนหนึ่ง
ได้เปิดร้านกาแฟอยู่ภายในคุกลูกหนี้ Marshalsea
ในขณะที่นักโทษอีกคนหนึ่งเปิดร้านขายสเต็ก
นอกจากนี้ยังมีช่างตัดเสื้อและร้านตัดผม
และบางส่วนภายในของห้องพักกลายเป็นซ่องโสเภณี


คุกลูกหนี้ Marshalsea ที่น่าสยดสยองถูกปิดลง
โดยพระราชบัญญัติของรัฐสภาในปี 1842
อาคารส่วนใหญ่ของคุกถูกทุบทำลาย/รื้อถอน
แม้ว่าจะยังคงเหลืออาคารบางส่วนที่ถูกใช้งาน
เป็นร้านค้าและห้องพักจนถึงศตวรรษที่ 20
ทุกวันนี้ ยังมีห้องสมุดท้องถิ่นตั้งอยู่ภายในเขตคุกลูกหนี้
ส่วนที่ยังเหลืออยู่ของคุกลูกหนี้ Marshalsea
คือ แนวกำแพงอิฐยาวซึ่งเป็นร่องรอยสำคัญทางเขตด้านใต้


หมายเหตุ


แนวคิดหลักของ มิเชล  ฟูโกต์  Michel Foucault
คุก ทหาร ศาล ตำรวจ โรงพยาบาลบ้า โรงเรียน
คือ เครื่องมือในการปกครองและกดขี่ประชาชน





เรียบเรียง/ที่มา


http://bit.ly/2wqqDVe
http://bit.ly/2obho7A

---

---