เมื่อสมเด็จพระยอดมิ่งเยาวมาลย์มัทรี กราบทูลพระราชสามีสักเท่าใดๆ ท้าวเธอจะได้ปราศรัยก็ไม่มี พระนางยิ่งหมองศรีโศกกำสรดสะอึกสะอื้น ถวายบังคมคืนออกมาเที่ยวแสวงหาพระลูกรัก ทุกหนทุกแห่ง กระจ่างแจ้งด้วยแสงพระจันทร์ทรงสว่างพื้นอัมพรประเทศวิถี นางเสด็จจรลีไปหยุดยืนในภาคพื้นปริมณฑลใต้ต้นหว้า จึงตรัสว่า อิเม เต ชมฺพุกา รุกฺขา ควรจะสงสารเอ่ยด้วยต้นหว้าใหญ่ ใกล้อาราม งามด้วยกิ่งก้านประกวดกัน ใบชะอมประชุมช่อเป็นฉัตรชั้นดังฉัตรทอง
ถอดความได้ว่า
เมื่อพระนางมัทรีกราบทูลพระเวสสันดรเท่าใดๆ พระเวสสันดรก็ไม่ตอบพระนางมัทรีเลย พระนางมัทรีจึงเกิดอาการเศร้าหมอง ก็ถวายบังคมลาพระเวสสันดรออกเที่ยวเสาะแสวงหาพระลูกรักทั้งสองทุกหนทุกแห่ง ในคืนที่แสงของดวงจันทร์ส่องสว่างกระจ่างแจ้งทั่วผืนฟ้า พระนางมัทรีก็ย่างเยื้องกรายไปหยุดที่บริเวณใต้ต้นหว้า จึงได้เอ่ยว่าต้นหว้าต้นใหญ่ที่ใกล้อารามต้นนี้มีความงดงามด้วยกิ่งก้านที่แตกแขนงออกมาจากลำต้นนั้นแซมกันใบชะอุ่มรวมกันเป็นช่อเหมือนชั้นของฉัตรประดุจฉัตรทอง  
ถ้าหากเเปลส่วนไหนผิดหรือมีส่วนไหนเพิ่มเติมช่วยเเนะนำหน่อยนะคะ