เจ้าทิ้งชื่อและโฉมไว้ให้เปล่าอกในวิณญาณ์เมื่อเ้าแม่จะเข้าไปสู่ป่ายังได้เห็นเจ้าอยู่หลัดๆ  ควรละหรือมาสลัดแม่นี้ไว้  เหมือนจะเตือนให้แม่นี้บรรลัยเสียจริงแล้ว  ควรจะสงสารเอ่ยด้วยนางแก้วกัลณี  น้อมพระเกศีลงทูลถามหวังจะติดตามลูกรักทั้งสองรากราบถวายบังคมลาลุกเลื่อนเขยื้อนยกพระบาทเยื่องย่างพระกานนางให้เสียวสั่นหวั่นไหวไปทั้งสององค์  ดุจชายธงอันต้องกำลงลมอยู่ลิ่วๆสิ้นพระแรงโรยเธอโหยหิวระหวยทรวง  พระศอเธอหงุบง่วงดวงพระพักตร์เธอผิดเผือดให้แปรผัน  จะทูลสั่งก็ยังมิทันที่ว่าจะทูลเลย  แต่พอตรัสว่าพระคุณเจ้าเอ๋ยคำเดียวเท่านั้นก็หายเสียงเอียงพระกายบ่ายศิโรเพฐน์  พระเนตรหลับหับพระโอษฐ์ลงทันที  วิสญฺญี  หุตฺวานางก็ถึงวิสัญญีสลบลงตรงหน้าฉาน  ปานประหนึ่งว่าพุ่มฉัตรทองอันต้องสายอัสนีฟาดขาดระเนนเอนแล้วก็ล้มลงตรงหน้าพระที่นั่งเจ้านั้นแล - บทนี้เลยค่ะ ตอนนี้ว้อนคำแปลมาก เราต้องส่งงานแล้ว แต่เราหาแปลไม่ได้ Y^Y ช่วยทีนะคะ