เมื่อสมเด็จพระมัทรี เธอกราบทูลพระราชสามีสักเท่าใดๆ ท้าวเธอก็มิได้ตรัสปราศรัยจำนรรจา นางยิ่งกลุ้มกลัดขัดอุราผะผ่าวร้อน ข้อนพระทรวงทรงพระกรรแสง ขึ้น ว่าเจ้าแม่เอ่ย แม่มิเคยได้เคืองแค้นเหมือนหนึ่งครั้งนี้ เมื่อจากบุรีทุเรศมา ก็พร้อมหน้าทั้งลูกผัวเป็นเพื่อนทุกข์ สำคัญว่าจะเป็นสุขประสายากเมื่อยามจน ครั้นลูกหายทั้งสองคนก็สิ้นคิด ทูลพระสามีก็มิได้ปรานีสักนิดสักหน่อยหนึ่ง ท้าวเธอกลับนิ่งขึงตึงพระองค์ ดูเหมือนทรงขัดเคืองด้วยเรื่องอันใด อนิจจาน่าน้อยใจมาจำจน อุปมาเหมือนคนไข้หนักแล้วมิหนำ แพทย์ยังซ้ำเอายาพิษมาวางให้เวทนา ไหนชีวาจะรอดไปสักกี่วัน พระคุณเอ่ยเมื่อแรกจากไอศวรรย์มาอยู่ดง ข้าพระบาทก็จำนงปลงจิตมิได้คิดเป็นใจสอง หวังว่าจะเป็นเกือกทองฉลองบาทยุคลพระทูนหัว ไปกว่าจะสิ้นบุญตัวตายไปเมืองผี อนิจจาเอ๋ยวาสนามัทรีไม่สมคะเนแล้ว พระทูลกระหม่อมแก้วจึงชิงชังไม่นำพา ทั้งลูกรักดังแก้วตาก็หายไป อกเอ๋ยจะอยู่ไปไยให้ทนเวทนา อุปมาเสมือนหนึ่งพฤกษาลดาวัลย์ ย่อมจะอาสัญลงเพราะลูกเป็นแท้เที่ยง ถ้าแม้พระองค์ไม่ทรงเลี้ยงมัทรีไว้ จะเฝ้านิ่งมัธยัสถ์ตัดเยื่อใยไม่โปรดบ้าง ก็จะเห็นแต่กเลวระร่างซากศพของมัทรี อันวายชีวีโทรมกลิ้งอยู่กลางดง เสียเป็นมั่นคงในครั้งนี้แล้วแล