เงื่อนไขของบิดา
ข้าอยากลงไปดินแดนข้างล่างนั่น ที่เรียกกันว่าโลกมนุษย์ ข้าอยากไป และข้าต้องไปให้ได้ !!!
เมื่อข้าไปขออนุญาตท่านบิดาผู้ที่ทั้งรักทั้งหลงลูกสาวจนน่ากลัว แน่นอนท่านไม่กล้าขัดใจข้า
เพียงแต่ข้าต้องยอมรับเงื่อนไขบางอย่างของท่าน นั่นคือ ...
จะต้องมีผู้ติดตามที่ท่านบิดาไว้ใจลงไปกับข้าด้วย เอ๋ ทำไมง่ายจัง ^0^
ข้ากำลังจะยิ้มและกล่าวขอบคุณท่านด้วยความดีใจแล้ว ถ้าหากไม่มีประโยคถัดมา
".... และผู้ที่บิดาไว้ใจให้ติดตามธิดาตัวน้อยของบิดาไป
คงเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากตัวบิดาเอง เพราะทุกเรื่องของเจ้า
ลูกสาวตัวน้อยเอ๋ย บิดาไม่เคยไว้ใจใครเลยนอกจากตัวเอง ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
ตอนนี้ข้ามีเวลาเตรียมตัวก่อนลงไปข้างล่างนั่น พร้อมบิดาที่ไม่รู้จักโตของข้า
อีก 3 วัน ก็จะถึงวันที่ข้าเฝ้ารอคอยแสนนาน
ข้าเองก็ไม่ได้รีบร้อนนัก จึงไม่ได้เร่งเร้าอะไรท่านบิดา ก็ในเมื่อข้ารอมาได้ตั้งหลายร้อยปีแล้ว รออีกสักสามวันจะเป็นอะไรไป
......
ส่วนในตอนนี้ ข้ากำลังนั่งมองเจ้าเครื่องรูปทรงประหลาดในมือด้วยความสงสัย "โทรศัพท์" นี่คือชื่อเรียกของมัน
ด้วยรูปลักษณ์อันแปลกประหลาดของเจ้าสิ่งที่ว่า ทำให้ข้านั่งพลิกมันไปมาด้วยความสงสัย
โทรศัพท์ที่มีตัวอักขระสลักไว้ -OPhone18s
ท่านบิดาให้ข้ามาพร้อมกับสวมทับด้วยสิ่งที่เรียกว่า "เคสโทรศัพท์" สีชมพูสะท้อนแสงชวนแสบตาที่ท่านว่าเป็นของแถม ...
ท่านบิดาบอกว่า สิ่งนี้กำลังเป็นที่นิยมในโลกข้างล่างนั่น หรือที่ที่พวกข้าเรียกว่า "โลกมนุษย์"
ข้าจึงรับไว้ด้วยไม่อยากขัดใจท่าน พูดถึงสิ่งของประหลาดต่างๆ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกนี่นะ
ที่ท่านบิดาและเจ้าเฒ่าทารกนั่นพยายามสรรหามาเอาใจข้า โดยไม่สนใจว่าข้าจะอยากได้มันหรือไม่ก็ตาม
และนี่ก็เป็นเหตุผลนึงที่ทำให้ข้าอยากลงไปเห็นด้วยตาตัวเองสักครั้ง
ทุกครั้งที่ท่านบิดามาหาข้า
ในมือท่านก็จะมีหนังสือเล่มเล็กสีทองที่มีกลิ่นอายโบราณแผ่ออกมาจากปกของมันติดมือมาด้วยทุกครั้งไป
"ลาเมียร์"
หนังสือที่มีจิตวิญญาณเป็นของตัวเอง
จิตวิญญาณแห่งบรรพกาล
ซึ่งก็นี่แหละเฒ่าทารกที่ข้าพูดถึงละ -..-
ลาเมียร์ "
เป็นชื่อที่ข้าตั้งให้มันเมื่อครั้งข้ายังเยาว์
ซึ่งก็นะ ผ่านมานานมากแล้วล่ะ
เจ้าหนังสือเฒ่านี่ไม่ใช่ตัวตนที่ถือกำเนิดใหม่แต่อย่างใด
ที่ต้องตั้งชื่อให้ก็แค่เพราะมันไม่ชอบใจชื่อยาวๆของตัวเอง
สาเหตุเพียงเพราะตัวข้าในยามที่ยังเป็นเด็กน้อยอายุเพียงขวบปี ตัวข้าที่ยามนั้นยังไม่ประสีประสานัก
ไม่สามารถเปล่งเสียงเรียกชื่อมันจนจบได้ T^T
และมันก็ต้องติดสอยห้อยตามท่านบิดามาหาข้าด้วยทุกครั้ง
การที่มันต้องมาเป็นทั้งเพื่อน ทั้งพี่เลี้ยงจำเป็นให้ข้า มันอาจจะเห็นใจ หรือสงสาร
หรืออาจสมเพชข้าผู้ที่เป็นเสมือนเพื่อนใหม่ตัวน้อย ที่ต้องเบ้หน้า น้ำตาคลอทุกครั้ง เวลาที่พยายามเรียกชื่อมัน
เหตุนี้กระมัง มันเลยตัดปัญหาด้วยการให้ข้าเปลี่ยนชื่อให้จะได้เรียกมันได้ง่ายๆ ><"
ส่วนชื่อในกาลก่อนของเจ้าหนังสือแก่นี่ก็คือ
"จิตวิญญาณราชันน์ผู้ครองพลังแห่งบรรพกาล"
นั่นมันก้อยาวไป๊ ~>^<~
เทพอสูรสำราญ - ธิดาเทพ
ข้าอยากลงไปดินแดนข้างล่างนั่น ที่เรียกกันว่าโลกมนุษย์ ข้าอยากไป และข้าต้องไปให้ได้ !!!
เมื่อข้าไปขออนุญาตท่านบิดาผู้ที่ทั้งรักทั้งหลงลูกสาวจนน่ากลัว แน่นอนท่านไม่กล้าขัดใจข้า
เพียงแต่ข้าต้องยอมรับเงื่อนไขบางอย่างของท่าน นั่นคือ ...
จะต้องมีผู้ติดตามที่ท่านบิดาไว้ใจลงไปกับข้าด้วย เอ๋ ทำไมง่ายจัง ^0^
ข้ากำลังจะยิ้มและกล่าวขอบคุณท่านด้วยความดีใจแล้ว ถ้าหากไม่มีประโยคถัดมา
".... และผู้ที่บิดาไว้ใจให้ติดตามธิดาตัวน้อยของบิดาไป
คงเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากตัวบิดาเอง เพราะทุกเรื่องของเจ้า
ลูกสาวตัวน้อยเอ๋ย บิดาไม่เคยไว้ใจใครเลยนอกจากตัวเอง ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
ตอนนี้ข้ามีเวลาเตรียมตัวก่อนลงไปข้างล่างนั่น พร้อมบิดาที่ไม่รู้จักโตของข้า
อีก 3 วัน ก็จะถึงวันที่ข้าเฝ้ารอคอยแสนนาน
ข้าเองก็ไม่ได้รีบร้อนนัก จึงไม่ได้เร่งเร้าอะไรท่านบิดา ก็ในเมื่อข้ารอมาได้ตั้งหลายร้อยปีแล้ว รออีกสักสามวันจะเป็นอะไรไป
......
ส่วนในตอนนี้ ข้ากำลังนั่งมองเจ้าเครื่องรูปทรงประหลาดในมือด้วยความสงสัย "โทรศัพท์" นี่คือชื่อเรียกของมัน
ด้วยรูปลักษณ์อันแปลกประหลาดของเจ้าสิ่งที่ว่า ทำให้ข้านั่งพลิกมันไปมาด้วยความสงสัย
โทรศัพท์ที่มีตัวอักขระสลักไว้ -OPhone18s
ท่านบิดาให้ข้ามาพร้อมกับสวมทับด้วยสิ่งที่เรียกว่า "เคสโทรศัพท์" สีชมพูสะท้อนแสงชวนแสบตาที่ท่านว่าเป็นของแถม ...
ท่านบิดาบอกว่า สิ่งนี้กำลังเป็นที่นิยมในโลกข้างล่างนั่น หรือที่ที่พวกข้าเรียกว่า "โลกมนุษย์"
ข้าจึงรับไว้ด้วยไม่อยากขัดใจท่าน พูดถึงสิ่งของประหลาดต่างๆ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกนี่นะ
ที่ท่านบิดาและเจ้าเฒ่าทารกนั่นพยายามสรรหามาเอาใจข้า โดยไม่สนใจว่าข้าจะอยากได้มันหรือไม่ก็ตาม
และนี่ก็เป็นเหตุผลนึงที่ทำให้ข้าอยากลงไปเห็นด้วยตาตัวเองสักครั้ง
ทุกครั้งที่ท่านบิดามาหาข้า
ในมือท่านก็จะมีหนังสือเล่มเล็กสีทองที่มีกลิ่นอายโบราณแผ่ออกมาจากปกของมันติดมือมาด้วยทุกครั้งไป
"ลาเมียร์"
หนังสือที่มีจิตวิญญาณเป็นของตัวเอง
จิตวิญญาณแห่งบรรพกาล
ซึ่งก็นี่แหละเฒ่าทารกที่ข้าพูดถึงละ -..-
ลาเมียร์ "
เป็นชื่อที่ข้าตั้งให้มันเมื่อครั้งข้ายังเยาว์
ซึ่งก็นะ ผ่านมานานมากแล้วล่ะ
เจ้าหนังสือเฒ่านี่ไม่ใช่ตัวตนที่ถือกำเนิดใหม่แต่อย่างใด
ที่ต้องตั้งชื่อให้ก็แค่เพราะมันไม่ชอบใจชื่อยาวๆของตัวเอง
สาเหตุเพียงเพราะตัวข้าในยามที่ยังเป็นเด็กน้อยอายุเพียงขวบปี ตัวข้าที่ยามนั้นยังไม่ประสีประสานัก
ไม่สามารถเปล่งเสียงเรียกชื่อมันจนจบได้ T^T
และมันก็ต้องติดสอยห้อยตามท่านบิดามาหาข้าด้วยทุกครั้ง
การที่มันต้องมาเป็นทั้งเพื่อน ทั้งพี่เลี้ยงจำเป็นให้ข้า มันอาจจะเห็นใจ หรือสงสาร
หรืออาจสมเพชข้าผู้ที่เป็นเสมือนเพื่อนใหม่ตัวน้อย ที่ต้องเบ้หน้า น้ำตาคลอทุกครั้ง เวลาที่พยายามเรียกชื่อมัน
เหตุนี้กระมัง มันเลยตัดปัญหาด้วยการให้ข้าเปลี่ยนชื่อให้จะได้เรียกมันได้ง่ายๆ ><"
ส่วนชื่อในกาลก่อนของเจ้าหนังสือแก่นี่ก็คือ
"จิตวิญญาณราชันน์ผู้ครองพลังแห่งบรรพกาล"
นั่นมันก้อยาวไป๊ ~>^<~