เราอยากเล่าเรื่องราวของเราค่ะ เราเป็นคนนึงที่เคยผอมจากการปั่นจักรยานและคุมอาหาร(คุมปริมาณ) ตอนนั้นเรานับว่าค่อนข้างดูดี ไม่ได้สวยโดดเด่น
จนวันนึงเราเริ่มไม่ค่อยคุมอาหารและออกกำลังกายจนเราอ้วนขึ้นเรื่อยๆ เริ่มมีคนทักมาเรื่อยๆว่าอ้วนขึ้นนะทำอะไรมา ตอนแรกๆเราทำตัวไม่ถูกเคยแอบร้องไห้และเริ่มเก็บตัวขึ้นเรื่อยๆ ไม่กล้าแต่งตัว ไม่ค่อยอยากเจอผู้คนเพราะกลัวโดนทักว่าอ้วนขึ้น เริ่มไม่เชื่อคำชมของคนอื่นที่ชมเราเพราะตอนเราสมส่วนทุกคนชื่นชมแต่พอเราอ้วนก็โดนล้อ เริ่มรู้สึกไม่ฟังคำพูดใคร เช่น บางคนหวังดีมาแนะนำให้กินคลีนบ้าง ทำอย่างนั้นอย่างนี้แล้วจะผอมนะเราจะรู้สึกปิดกั้นเบาๆ เรายอมรับค่ะว่าเราอ้วนขึ้นจริงและพยายามกลับไปลดอีกหลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ เราพยายามทำตัวให้ชินที่อ้วนขึ้น และรับรู้ตลอดว่าเราอ้วน เราเคยทำตัวเหมือนมันไม่ใช่เรื่องใหญ่ไม่คิดมากเวลาคนล้อ แล้วก็ตอบกลับไปตลกๆ แต่คนที่ล้อก็จะจริงจังกลับมาว่าเราอ้วนจริงๆนะยอมรับความจริงได้แล้ว คือเรารู้ว่าเราอ้วน เราพยายามลดเรื่อยๆ ทำไมต้องมาย้ำเราด้วย นอกจากนี้ก็ยังมีว่าหน้าใหญ่บ้าง ขาใหญ่บ้าง แง่งขิงบ้าง ตอนนี้เรารู้สึกชินกับคำพูดพวกนี้แล้วแต่บางครั้งก็ยังรู้สึกว่าเกินไป
หลายคนอาจจะคิดว่าโดนว่าขนาดนี้ทำไมไม่ปรับปรุงตัว เราว่าคนที่โดนแบบเราหลายๆคนคงคิดเหมือนกันว่าบางทีไม่ใช่เราไม่รู้หรอกว่าเราบกพร่องตรงไหน แต่เขาอาจจะมืดมนหนทางต้องการคนที่จะช่วยพาเขาแก้ไขจุดบกพร่องไปด้วยกัน คอยเคียงข้างและให้กำลังใจ ไม่ใช่แค่บอกให้ไปทำอย่างนั้นอย่างนี้เพราะเขาอาจจะเคยทำแล้วมันไม่สำเร็จเจอปัญหาแล้วไปต่อไม่ถูกจนล้มเลิกไป

เราแค่อยากอธิบายมุมมองอีกด้านนึงของคนที่หลายคนอาจจะคิดว่าเขาขี้แพ้ไม่แก้ไข เขาอาจจะมีปัญหาภายจิตใจ และอยากบอกกับคนที่ชอบล้อเลียนหรือพูดจาทำร้ายจิตใจคนอื่น ถึงอาจจะพูดเล่นๆ แต่คุณไม่รู้ว่าคำพูดคำเดียวกันที่คุณไม่รู้สึกอะไร เป็นคำพูดคำเดียวกับที่ทำให้เขาเจ็บปวดได้เหมือนกัน

ปล.ขออภัยหากเรียบเรียงไม่เข้าใจ เราพิมพ์สิ่งที่คิดได้เลย และยินดีน้อมรับทุกๆความคิดเห็นทั้งเห็นด้วยและเห็นต่าง ขอบคุณค่ะ