คิดถึงตัวเองสมัยก่อนมากเลยครับ คนที่เคยยิ้มคุยกับคนอื่น ทุกคนจะหัวเราะทุกคนจะมีความสุข ทุกๆคนทีเจอเราจะทักทาย เราจะยิ้มตอบกลับ พร้อมถามกลับว่า วันนี้อารมณ์ดีหรอถึงทักอะ555+ ไม่เคยทำหน้าเครียดและไม่เคยคิดว่าปัณหาทุกอย่างไม่มีทางเเก้ ผมคนนั้นคนที่เคยร่าเริงและมีความสุขหายไปไหนผมคิดถึงมากเลยครับ ทุกวันนี้ มีแต่คนทักผมพร้อมกับพูดว่า ไม่ใช่โต๊ดคนเก่าอะ คนที่ร่าเริงหายไปไหนแล้วละ บางคนถามผมว่า มีเรื่องเครียดอะไรรึเปล่าทำไมดูไม่มีความสุข ทั้งคุณครูที่อยู่โรงเรียนเก่า ผมได้มีโอกาศได้ไปหาท่าน ผมสวัสดีท่าน คำแรกที่ท่ายพูดกับผม ผมร้องไห้เลยครับ ท่านพูดว่า ไม่ใช่...คนเดิมทำไมไม่ร่าเริงเหมือนแต่ก่อนละ เชื่อไหมครับ ผมยืนร้องไห้น่าห้องไม่อายเด็กประถมเลย แม๋เเต่ครูยังดูออกเลยครับ เพื่อนก็พูดว่า ไม่ใช่ว่ะ ครั้งเเรกที่กูเจอกับมันไม่ใช่แบบนี้ ผมเพิ่งเข้า ปวช1ครับ เพื่อนคงเคยเห็นแต่ผมร่าเริง ชอบแกล้ง ชอบคุย เเต่พักหลังมานี่ เพื่อนบางคนบอกว่าเหมือนผมเริ่มตีตัวออกห่าง ผมไม่เป็นตัวของตัวเองเลยครับ แม๋แต่คนรอบตัวยังดูออก แต่ทำไมเเฟนผมถึงดูไม่ออกว่าผมไม่เหมือนเดิท ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน ผมเครียดตลอดเลยครับไม่กล้าทำไรผิด ไม่กล้าพูดไรผิด กลัวว่าเค้าจะโกรธ จะหงุดงิด ผมเสียความเป็นตัวเองไปแล้วครับ