ไม่คิดเลยว่าจะได้กลับมาตั้งกระทู้ในพันทิปอีกครั้ง
แต่นี่คงเป็นช่องทางเดียวที่ผมสามารถพุดคุย
เรื่องราวของผมมีคนรับฟังได้ 
ผมใช้ชีวิตมา 30 ปี แล้วครับ ชีวิตที่อยู่ในวัย 30 นี้
ทำให้ผมได้คิดทบทวนเวลาที่ผ่านมา 
จริง ๆ แล้ว ผมอยากให้คนที่อยู่ใกล้ คนที่อยู่กับผมมีความสุข
ผมพยายามเป็นรอยยิ้มให้กับทุกคน 
พอมาถึงจุดนึง มีเรื่องราวมากมายที่ทำให้ผมคิดว่า
ชีวิตนี้มีแต่ทำให้คนอื่นมีรอยยิ้ม มีความสุข
แต่คนเหล่านั้น เห็นผมไม่เป็นอะไร เลยทำกับผม
อย่างที่เขาต้องการ ต้องการให้ผมเป็นแบบนี้ 
อยากให้ผมทำแบบนี้ ทำให้ผมเสียใจ 
ทำให้ทุกข์ใจ เอาเรื่องราวแย่ ๆ มาให้ผม
โดยเขาคิดว่าผมไม่เป็นไร 
เวลาผ่านมาช่วงนึงครับ ผมเสียใจ ผมร้องไห้ทุกวัน
มีเรื่องราวที่กระทบจิตใจผมนิดหน่อย ผมเหมือนหมดหวังแล้วทุกอย่าง
หน้าที่การงาน การใช้ชีวิตของผมเหมือนจะดีนะครับ
ทุกคนคิดว่าผมมีพร้อมแล้วทุกอย่าง หลายคนอิจฉา 
แต่จริง ๆ แล้วไม่เลย ปัญหาครอบครัว ปัญหาชีวิตคู่ 
ปัญหาการทำงาน ทุกคนคิดว่าผมไม่เป็นอะไร
ปัญหา เรื่องราวแย่ ๆ ที่ผมได้รับ ผมไม่ได้พูดหรือบอกใคร 
เพราะไม่อยากให้คนรอบข้างไม่สบายใจ
ผมเสียสละการใช้ชีวิต วิถีชีวิตเพื่อชีวิตคู่ที่คิดว่าจะเป็นที่พึงทางจิตใจให้ผมได้
ผมพยายามสร้างหน้าที่การงาน เพื่อให้ที่บ้านได้ชื่นชม เป็นหน้าเป็นตาให้ที้บ้าน พ่อ แม่ 
ผมไม่ปฏิเสธงานที่ได้รับ รับความกดดัน ให้เพื่อน ๆ ที่ทำงาน เพื่อไม่ให้ทุกคนเครียด หรือมีใครได้รับหน้าที่นี้แทนผม

แต่สิ่งที่ผมได้รับ มีแต่คนทำร้ายผม จิตใจผมแย่มากเลยครับ 
จากที่ผมเป็นร่าเริง ร้องเพลง ดูซีรี่ย์ เดี๋ยวนี้ไม่มีแล้วครับ
ผมไม่ร้องเพลง ไม่ดูซีรี่์ ไม่ดูละคร 
ไม่มีความรู้สึกดีใจ ไม่รู้สึกมีความสุข 
แค่คำพูดเล้กน้อยที่ผมก็เสียใจ ร้องไห้
ผมไม่กล้ามีความสุขเลยครับ 

เคยคิดจะลาโลกนี้หลายครั้ง แต่ก็เป็นห่วงแม่ 
เป็นห่วงคนรัก ถ้าไม่มีสองคนนี้ ผมคิดว่าไม่มีอะไรที่ผมต้องเป็นห่วงแล้ว
ผมพยายามคิดหาววิธีไปจากโลกที่วุ่นวาย โลกทีมีแต่คนคอยทำร้ายผม
อยากจากไปแบไม่มีใครเดือดร้อน 

ขอบคุณทุกคนที่เขข้ามาอ่านนนะครับ 
ผมไม่อยากได้กำลัง ไม่ได้เรียกร้องความสนใจ
แต่อยากให้คนที่เข้ามาอ่าน 
อย่ามองข้ามความรู้สึก คำพูดเพียงเล็กน้อย 
อาจสร้างความรู้สึกเสียใจ บ่อยเข้า ๆ 
กว่าจะรู้ตัว มันอาจะสายเกินไป