Burning (2018)
กำกับโดย Lee Chang-dong (Oasis, Secret Sunshine, Poetry)
8.5/10



เป็นคะแนนที่ให้แบบเผื่อไว้เปลี่ยนตอนดูรอบสอง เนื่องจากอาจสูงขึ้นได้อีก เพราะจากที่เคยดูหนัง อีชางดง มาสองเรื่อง (Oasis กับ Poetry) เขาเป็นผู้กำกับที่ถ่ายทอดเนื้อเรื่องดราม่าได้เป็นธรรมชาติมากๆ ไม่รีบร้อนและไม่ปรุงแต่ง ให้ดราม่าชีวิตไหลไปและซึมซับคนดูเข้าไปเองเรื่อยๆ โดยที่ยังถ่ายแบบงดงาม มีเทคนิคความเป็นภาพยนตร์อยู่สูง และสอดแทรกสัญญะอุปมาประปราย ตอนแรก เรื่องนี้เองก็ดูจะเป็นเช่นเดียวกัน โดย Burning เปิดเรื่องด้วยการกลับมาพบกันอีกครั้งระหว่าง หนุ่มจากบ้านนอกซื่อๆ อีจงซู (ยูอาอิน) กับเพื่อนเก่าสมัยเด็ก แฮมี (จอนจงซอ) ที่ทำงานแรงงานในเมืองใหญ่ทั้งคู่ การพบกันครั้งนี้ก่อเกิดเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่แน่นอน โดยที่อีจงซูดูจะเป็นฝ่ายหลงแฮมีเป็นพิเศษ ก่อนที่แฮมีจะเดินทางตามฝันไปแอฟริกา และกลับมาพร้อมหนุ่มไฮโซเศรษฐี เบน (สตีเว่น ยวน) จนเกิดเป็นความสัมพันธ์ซับซ้อนขึ้นมาระหว่างสามคน



เปิดมาอย่างนี้ ชวนให้นึกว่าหนังจะเป็นเรื่องราวสามเส้าของหญิงหนึ่งชายสอง เล่าในสไตล์ดราม่าธรรมชาติที่กัดเซาะซึมลึกแบบ ผกก. อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้กลับให้ความรู้สึกอึมครึมเด่นชัดตั้งแต่แรกๆ จนเมื่อมาถึงจุดหักเหราวกลางเรื่อง (โดยมาพร้อมฉากแห่งปี คือ ฉากเต้นโหยหาความหมายของชีวิตท่ามกลางพระอาทิตย์อัสดง) หนังก็เริ่มใส่ความเป็น “ปริศนา” เข้ามาในตัวมัน ผมเคยมีภาพหนังของ ผกก.คนนี้ว่าเนื้อเรื่องจะค่อนข้างตรงไปตรงมา เล่าด้วยความนิ่งธรรมชาติและพอๆแซมสัญญะบ้าง แต่เรื่องนี้กลับตรงกันข้าม เพราะเมื่อผ่านจุดกลางเรื่องนี้ไป เหมือนหนังถูกกลืนกินด้วยสัญญะและ “ปริศนา” นี้ จนครึ่งหลังอยู่ในวังวนของความไม่รู้ ความหวาดระแวง และความ ”ขาดหาย” ที่เราต้องทั้งคอยมองหา “คำใบ้” ไปพร้อมกับพระเอก ทั้งคอยตามสัญญะในหนัง ว่าท่ามกลางสิ่งที่ขาดหายและปริศนาลึกลับนี้ ผู้กำกับจะสื่อถึงสิ่งใดกันแน่

มีสามอย่างที่ทำให้ถึงจะชอบหนังมากๆ แต่ยังต้องให้คะแนนเผื่อเพิ่มไว้ก่อน เพราะสามอย่างที่ติดนี้อาจจะเคลียร์ขึ้นตอนดูรอบสอง หลังรู้แล้วว่าหนังมีปลายทางที่ตรงไหน: 1) ความผิดคาดของการที่ ผกก.เปลี่ยนสไตล์การเล่าเรื่องจากหนังก่อนๆ 2) ฉากจบ ที่รู้สึกว่ามัน “ธรรมดา” มาก (ที่ก็ยังไม่ธรรมดาอยู่ดี) สำหรับพวกหนังที่เหมือนจะ thriller อาร์ตๆแนวนี้ (ส่วนตัวอาจเป็นเพราะหนังไม่ธรรมดาตลอดเรื่อง จนหวังให้จบแบบ หยุดแล้วขีดเส้นใต้ความเป็นตัวเอง แนวๆ Mother ของบองจุนโฮ มากกว่าขมวดจบตามแนวเรื่องแบบนี้) และ 3) ถึงชอบที่ครึ่งเรื่องหลังของหนังพาเราเชื่อมกับจิตใจพระเอกอย่างอีจงซูได้แนบสนิท ให้รู้สึกตามในการคลี่คลายความลึกลับที่อย่างไรก็ไม่อาจหยั่งรู้ได้แน่ชัด แถมมีความอัดอั้นในความแตกต่างทางชนชั้นและสังคมเกาหลีเป็นแรงขับให้หวาดระแวงเผาไหม้ขึ้นไปอีก แต่ด้วยความยาวของหนัง ยังไม่ค่อยมั่นใจว่าความจิตงุ่นง่าน สับสนของพระเอก มันก้าวข้ามเป็น ความไม่มีอะไรให้รู้หรือยึดติดจนชวนคนดูถอยห่างเกินไปหรือเปล่า



แต่ถึงจะติดอย่างไร ภาพรวมของ Burning ก็นับว่าก้าวกระโดดในแง่ความเป็นหนังจากสองเรื่องของอีชางดงที่ผมเคยดูมาก ลูกเล่นการกำกับเนี้ยบหมดจดงดงามทุกรายละเอียดจริงๆ ไม่ว่าจะฉากยาก อย่างเต้นตอนพระอาทิตย์ตกที่ได้กล่าวไป ไปจนถึงฉากเรียบง่าย อย่างฉากรับโทรศัพท์ที่เริ่มพาพระเอกเข้าสู่วังวนปริศนา ที่การเปลี่ยนโฟกัสเบลอหน้าหลัง กับเสียงธรรมชาติวังเวงโดยรอบที่ขับเน้นขึ้นมา แทบทำเอาคนดูหายใจไม่ทั่วท้องพอๆกับเนื้อหาในโทรศัพท์ที่พระเอกได้ยินเลยทีเดียว แถมถึงแม้จะติดบ้าง แต่โดยรวมชอบมากที่ความสับสนของพระเอก ค่อยๆพาคนดูไปพบหลากหลายคำใบ้ จนร่องรอยลางๆของคำตอบที่เป็นไปได้ เริ่มเป็นรูปเป็นร่างในใจคนดูขึ้นมาตามพระเอก แต่ก็แค่แบบบางๆไม่มีการกล่าวยืนยันออกมาชัดเจน และพวกคำใบ้นั้นก็ค่อยลุกลามเป็นคำถามใหม่น่าสะพรึง คอยเผาจิตใจพระเอกแบบช้าๆอีกทอดต่อไป  จมอยู่ในวังวนของความไม่อาจหยั่งรู้ถึงความจริงแท้ได้

ในส่วนนักแสดงที่ต้องคอยยึดเหนี่ยวความสนใจของคนดูตลอดสองชั่วโมงครึ่งทั้งสามคนนั้น ต่างทำหน้าที่ได้ดีมาก ชวนเชื่อสนิท ทั้งในแง่ต้องเป็นสัญลักษณ์แทนสังคมเกาหลีปัจจุบัน ทั้งในแง่ต้องเป็นตัวละครมีเลือดเนื้อจับต้องได้ แต่โดยส่วนตัวแล้ว ผมชอบการแสดงของ สตีเวน ยวน (ที่เล่นเป็น เกล็นน์ ในซีรี่ส์ The Walking Dead) มาก ตัวละครเบนของเขาต้องเนี้ยบกริบในฐานะไฮโซ ไม่มีการขึ้นเสียงหรือแสดงท่าทีอะไรใหญ่โต แต่ทุกการเคลื่อนไหวเล็กน้อยและการเปลี่ยนสีหน้าอารมณ์ธรรมดาๆของเขา กลับแผ่รังสีความมีอภิสิทธิ์อันใหญ่โตเกินพอดี ที่มาพร้อมฐานะและสถานะทางสังคมของเขาได้แรงกล้า โดยการ "มี" และการ "ใช้" อำนาจนี้ไม่ได้ไกลเกินโลกความจริงปัจจุบัน จนความกร่างอย่างเงียบๆนี้ชวนให้ขนลุกได้อยู่ไม่น้อยเลย



ติดตามรีวิวหนังและข่าวน่าสนใจในโลกภาพยนตร์อื่นๆของผมได้ที่  www.facebook.com/themoviemood ครับ