ขอเล่าเรื่องเลยน้าา เมื่อวันที่ 12/7 วันพฤหัสประมาณสามทุ่มครึ่ง ที่บีทีเอสวุฒากาศ บันไดลงฝั่งทางออก 2 เรารู้สึกหน้ามืดละก็วูบไป เป็นครั้งแรกกับอาการแบบนี้กลางที่สาธารณะเลยยังดีที่รู้สึกตัวก่อนเลยยืนพักตรงบันได พยายามยกโืทสับหาเมท แต่ก็ไม่ทัน วูบไปก่อนแบ้ววว..

        รู้สึกตัวอีกทีคือ นั่งเอาหัวพิงราวบันไดอยู่ ก็มีพี่ๆสี่คนช่วยไว้ทั้งช่วยพัด เอาพิมเสนมาให้ สภาพตอนนั้น คือ ลืมตาได้ แต่ว่ามองไม่เห็นอะไรเลย มืดไปหมดดด ได้ยินแต่เสียงแบบหูอื้ออด้วย พี่ๆตรงนั้นพยายามช่วยทุกอย่าง
มีผู้ผชข้างหลังคอยกันทางให้ พัดให้ พี่ผญข้างหน้าา พี่ผชข้างหน้า ละพี่ผญข้างหน้าาาที่พาไปรพ นี่ก็พยายามลืมตามองหน้าทุกคนมากกก ก็เห็นแต่เป็นเงาาา  เพ่งแล้วเพิ่งอีก ก็จับโฟกัสไม่ได้เลยยยย จำหน้าใครไม่ได้เลยย
ขอบคุณพี่ผชข้างหลังที่บอกว่ารับไว้ด้วยค่ะ พลอตเกาหลีมากก

         พอเริ่มมองเห็น พี่ผู้ชายกะพี่ผู้หญิงก็หิ้วขึ้นแท็กซี่ไปโรงบาล ได้มีโอกาสขอบคุณพี่ผญที่มาส่งโรงบาลด้วย พี่ยังรอจนหนูดีขึ้นด้วย ขอบคุณมากๆๆค่ะ ตอนนั้นก็ไม่ได้ถามไรเลย ถามว่าพี่อยูไหน ถามงงๆ คือก็ยังงงอยู่เลย ขอบคุณมากนะคะพี่

          จุดประสงค์การตั้งทู้นี้คือ ใจอยากขอบคุณพวกพี่อีกๆๆ  อย่างน้อยทู้นี้ก็ช่วยเก็บเรื่องดีๆไว้ ไว้อ่านให้รู้สึกดี  ถึงเป็นคนไม่รู้จักกันเลยแต่พวกพี่ก็ช่วยกันเต็มที่มาก ไม่รู้จะบอกยังไงบอกครสไม่ถูกก ต่อไปนี้จะเป็นเหมือนพวกพี่ จะช่วยคนอื่นเท่าที่ทำได้ถ้ามีโอกาส จะไม่ลังเลสักนิด จะดูแลตัวเองให้ดีด้วยค่ะ

ปล1 ถ้าพวกพี่เจอหนู ช่วยทักด้วยนะคะ อยากขอบคุณมากๆอยากขอบคุณ คือจำหน้าใครไม่ได้เลยย ทักก่อนไม่ได้แน่ พยายามนึกก็ไม่ออกเลย แงง เจอกันขอร้องทักหนูด้วยนะคะ

ปล2 กระทู้แรกเลย จะใส่ภาพก็ไม่ได้ กะจะใส่ภาพพิมเสนที่ได้มา แต่มีปัญหากะการยืนยันตัวตนไม่ผ่านสักที...

ปล3 เพื่อนบอกให้ตั้งทู้เลย ผ่านมาหลายวันแล้ว แต่เดินผ่านตรงนั้นทีไรก็รู้สึกขอบคุณจริงๆค่ะ