สวัสดีค่ะ เรื่องอาจจะยาวหน่อยนะคะแต่หนูอยากเกริ่นว่ามันเป็นมายังไง หนูอายุ17 ปีที่แล้วหนูย้ายมาเรียนต่างจังหวัดมาอยู่กับญาติ(อา) อาหนูเขาก็มีลูกสาวอยู่แล้วคนนึง(โตกว่าหนู)
ตลอดทั้งปีหนูเหมือนโดนรังเกียดตลอด ไม่ว่าหนูจะทำอะไรหนูก็ดูผิดไปหมด ในขณะที่พี่ทำอะไรก็ดูดีไปหมด หนูเป็นเด็กเรียนเก่งหนูคนรู้จักเยอะ เป็นนักกีฬาโรงเรียน ครอบครัวอาดูไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ หนูต้องตื่นตี5ทุกวันเพื่อมาอาบน้ำก่อนทุกคน แล้วก็ต้องเข้านอนคนสุดท้ายทุกวัน เพราะเข้าห้องห้ามเล่นมือถือห้ามอ่านหนังสือห้ามเปิดแอร์ห้ามคุย ในขณะที่พี่หนูตื่น7โมงครึ่งยังไม่มีใครว่าอะไรเลย หนูไปโรงเรียนสายทุกวัน เวลาโดนตัดคะแนนก็โดนคนเดียวเพราะพี่เป็นเด็กวงโยไม่ต้องโดนจับสาย เวลามีอะไรหนูก็ช่วยตลอด ใครจะเจ็บป่วยหรือผ่าตัดมาหรือเป็นอะไรมา หนูจะช่วยดูแลตลอด แต่เมื่ออาเข้าใจอะไรหนูผิดทุกคนก็จะเงียบแล้วมองหนูโดนอาด่าอย่างสะใจ ไม่ว่าจะเป็นอะไร จานแตก ส้วมตัน บ้านเลอะไม้แขวนเสื้อพังก็จะเป็นหนูตลอดที่เป็นคนผิด ไม่มีใครเชื่ออะไรที่หนูพูดเลย หนูอึดอัดมาก ใส่กระโปรงก็ไม่ได้ ซื้ออะไรมากินก็ต้องให้คนอื่นกินก่อนถึงแม้จะเป็นเงินหนู หนูก็เลยต้องแอบไปกินในห้องน้ำ ช่วงที่หนูต้องเก็บตัวนักกีฬาต้องนอนโรงเรียนอายังทักไปด่าหนูเลยทั้งๆที่หนูไม่ได้อยู่บ้านด้วยซ้ำ ทุกครั้งที่หนูซ้อมกีฬาเลิกช้า เขาจะกล่าวหาว่าหนูโกหก ทุกครั้งที่ไปทำงานเสาร์อาทิตย์ เขาจะพูดว่า ทำไมตอนลูกเขาเรียนไม่เห็นมีไปทำเเบบนี้ แล้วก็จะโทรไปฟ้องคนนั้นคนที่ในครอบครัวว่าหนูโกหกหนูแอบไปเที่ยว แล้วหนูก็สั่งของออนไลน์ไม่ได้ สั่งเดลิเวอร์รี่ไม่ได้ ใช้ของในครัวไม่ได้ แตะของในตู้เย็นไม่ได้ วันไหนที่ไม่มีกับข้าวเหลือหนูก็ต้องอด หนูก็เลยแอบซื้อไว้จากโรงเรียนแอบกินตอนดึกๆ หนูแตะอะไรในบ้านแทบไม่ได้โดยเฉพาะของของพี่ หนูต้องปูผ้านอนกับพื้นที่ประตูห้อง แล้วต้องรีบตื่นมาเก็บให้เรียบร้อยจะได้ไม่เกะกะคนอื่น มีช่วงนึงที่หนูไม่ได้กินข้าวเลยจนป้าต้องแอบซื้อแล้วเอามาให้ ซักผ้าก็ต้องซักมือเพราะเขากลัวหนูทำเครื่องซักผ้าพัง งานบ้านหนูก็ทำทั้งล้างจานถูพื้นเก็บที่นอนล้างห้องน้ำให้ทุกคน แต่กับกลายเป็นอาสนใจแค่ว่าหนูไม่เคยกวาดบ้านให้เลย หนูนอนไม่หลับเลยสักวัน หนูปวดหัวมาก บางวันปวดร้าวไปที่ตาจนเบลอไปหมด หนูต้องแอบกินยานอนหลับทุกวันให้ตัวเองไม่คิดมากแล้วหลับไปเลย ตอนที่หนูป่วยจนแย่ก็ไม่มีใครสนใจ หนูก็ต้องฝืนไปโรงเรียนเพราะอาไม่เซ็นใบลาหยุดให้ แต่ในขณะที่พี่ตื่นมาแล้วแค่เพลีย ก็ไม่ต้องไปโรงเรียนก็ได้ วันไหนที่พี่ท้องเสียตอนเช้า หนูก็ต้องคอยดูแลทั้งวัน ต้องถามตลอดว่าเป็นไงบ้าง ถ้าไม่ดีขึ้นหนูก็ต้องลงไปเอายาที่ห้องพยาบาลของโรงเรียนมาให้พี่ที่ห้อง เรื่องอยากเข้ามหาลัยพวกเขาก็ดูถูกหนูสารพัด หนูอยากเป็นหมอค่ะ เขาพูดว่าคนอยากเป็นหมอต้องเก่งตั้งแต่เกิด ต้องอ่านหนังสือเข้ามหาลัยตั้งแต่ประถม ต้องเรียนพิเศษเลิกดึกๆไม่ใช่มีเวลามาแข่งกีฬามาทำอย่างอื่นแบบนี้ แต่ สำหรับหนูไม่มีใครเก่งตั้งแต่เกิด ทุกคนจะเป็นอะไรก็ได้ถ้ามีความพยายามมากพอ และหนูก็ไม่ใช่คนที่เรียนไม่เก่งอะไร จริงๆหนูโดนดูถูกตั้งแต่ตอนสอบเข้าโรงเรียนนี้ว่าที่นี่มีแต่คนเก่งๆหัวกะทิ เด็กที่มาจากโรงเรียนรัฐกระจอกๆอย่างหนูยังไงก็ไม่ติด แต่ก็ว่าไม่ได้นะคะ คะแนนสอบเข้าหนูอยู่อันดับที่1 และโรงเรียนเก่าหนูก็ไม่ใช่โรงเรียนกระจอก มันคือโรงเรียนอันดับ1ของจังหวัด🙂 แต่ที่ผ่านมาทั้งปีไม่ว่าจะเจออะไรมาหนูก็ไม่เคยเล่าให้พ่อฟังเลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง หนูทำได้แค่บอกตัวเองให้อดทนแล้วปล่อยให้เขาพ่นอะไรบ้างไม่รู้ใส่หัวพ่อ หนูได้แต่บอกพ่อว่าหนูอยากอยู่หอคนเดียวแล้ว พอก็เป็นห่วงแล้วไม่ยอม จนสุดท้าย หนูก็ต้องยอมเล่าเรื่องทั้งหมด เพราะหนูอดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว ถึงแม้จะทำให้พ่อกับอาแตกหักกันแต่หนูทนไม่ไหวแล้วจริงๆ หนูเคารพการตัดสินใจของพ่อเสมอ พ่อบอกหนูว่า พ่อเลี้ยงหนูมาตั้งสิบกว่าปีทำไมจะไม่รู้ว่าลูกพ่อเป็นคนยังไง พ่อก็หงุดหงิดนิดหน่อยที่หนูเพิ่งจะบอกเอาตอนนี้ พอจบม.4หนูก็กลับไปบ้านค่ะ พอเปิดเทอมม.5หนูก็มาอยู่หอคนเดียวใช้ชีวิตดีขึ้น หนูมีข้าวกินทุกมื้อ อ่านหนังสือดึกแค่ไหนก็ได้ ถึงตอนนี้หนูจะไม่เล่นกีฬาแล้ว แต่หนูก็ทำกิจกรรมเยอะ แข่งนู่นนี่ สร้างชื่อเสียงให้โรงเรียน ผลการเรียนก็ดีขึ้นคนรอบข้างก็เป็นมิตร ติดอยู่อย่างเดียวค่ะ เวลาที่หนูนอนในทุกคืน หนูจะฝันร้ายตลอด ยกเว้นวันไหนหนูกินยานอนหลับวันนั้นจะไม่ฝัน ในวันปกติหนูจะฝันถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อปีที่แล้ว บางครั้งก็ฝันว่าโดนอาด่า บางคืนแค่ฝันเห็นหน้าคนในครอบครัวอาหนูก็ร้องไห้แล้ว ยิ่งถ้าเหตุการณ์ไหนมันฝังใจมากๆ หนูจะหยิกตัวเองตอนนอนแบบไม่รู้ตัวตลอด หนูจะรู้แค่ว่าหนูเจ็บ แล้วพอหนูพยายามตื่น หนูจะพบว่าหนูกำลังหยิกตัวเองอยู่ หยิกแขนบ้างหยิกหลังตัวเองบ้าง หนูไม่รู้ว่ามันเกิดอะไร แต่หนูฝันถึงเหตุการณ์แบบที่มันฝังใจตลอดเลย พักนี้หนูอ่านหนังสือสอบ หนูก็ต้องกินยานอนหลับทุกวันให้ตัวเองนอนพอ ไอ้อาการแบบนี้มันอาจจะเกิดขึ้นได้ทั่วไปหรือผิดปกติมั้ยคะ หนูก็อยากไปหาหมอ แต่หนูกลัวการต้องเล่าเรื่องแบบนี้ให้ใครฟัง มันดูน่าอายมากที่เอาเรื่องในครอบครัวมาพูด หนูเลยมาตั้งกระทู้ในนี้ อย่างน้อยก็ไม่มีใครรู้ว่าหนูคือใคร ขอบคุณทุกคนที่รับฟังหนูนะคะ
*พิมพ์ถูกบ้างผิดบ้างต้องขออภัยด้วยค่ะ*
ทำไงดีคะ เรื่องบางเรื่องผ่านมาเป็นปีแล้วยังเก็บมาฝันอยู่เลย
ตลอดทั้งปีหนูเหมือนโดนรังเกียดตลอด ไม่ว่าหนูจะทำอะไรหนูก็ดูผิดไปหมด ในขณะที่พี่ทำอะไรก็ดูดีไปหมด หนูเป็นเด็กเรียนเก่งหนูคนรู้จักเยอะ เป็นนักกีฬาโรงเรียน ครอบครัวอาดูไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ หนูต้องตื่นตี5ทุกวันเพื่อมาอาบน้ำก่อนทุกคน แล้วก็ต้องเข้านอนคนสุดท้ายทุกวัน เพราะเข้าห้องห้ามเล่นมือถือห้ามอ่านหนังสือห้ามเปิดแอร์ห้ามคุย ในขณะที่พี่หนูตื่น7โมงครึ่งยังไม่มีใครว่าอะไรเลย หนูไปโรงเรียนสายทุกวัน เวลาโดนตัดคะแนนก็โดนคนเดียวเพราะพี่เป็นเด็กวงโยไม่ต้องโดนจับสาย เวลามีอะไรหนูก็ช่วยตลอด ใครจะเจ็บป่วยหรือผ่าตัดมาหรือเป็นอะไรมา หนูจะช่วยดูแลตลอด แต่เมื่ออาเข้าใจอะไรหนูผิดทุกคนก็จะเงียบแล้วมองหนูโดนอาด่าอย่างสะใจ ไม่ว่าจะเป็นอะไร จานแตก ส้วมตัน บ้านเลอะไม้แขวนเสื้อพังก็จะเป็นหนูตลอดที่เป็นคนผิด ไม่มีใครเชื่ออะไรที่หนูพูดเลย หนูอึดอัดมาก ใส่กระโปรงก็ไม่ได้ ซื้ออะไรมากินก็ต้องให้คนอื่นกินก่อนถึงแม้จะเป็นเงินหนู หนูก็เลยต้องแอบไปกินในห้องน้ำ ช่วงที่หนูต้องเก็บตัวนักกีฬาต้องนอนโรงเรียนอายังทักไปด่าหนูเลยทั้งๆที่หนูไม่ได้อยู่บ้านด้วยซ้ำ ทุกครั้งที่หนูซ้อมกีฬาเลิกช้า เขาจะกล่าวหาว่าหนูโกหก ทุกครั้งที่ไปทำงานเสาร์อาทิตย์ เขาจะพูดว่า ทำไมตอนลูกเขาเรียนไม่เห็นมีไปทำเเบบนี้ แล้วก็จะโทรไปฟ้องคนนั้นคนที่ในครอบครัวว่าหนูโกหกหนูแอบไปเที่ยว แล้วหนูก็สั่งของออนไลน์ไม่ได้ สั่งเดลิเวอร์รี่ไม่ได้ ใช้ของในครัวไม่ได้ แตะของในตู้เย็นไม่ได้ วันไหนที่ไม่มีกับข้าวเหลือหนูก็ต้องอด หนูก็เลยแอบซื้อไว้จากโรงเรียนแอบกินตอนดึกๆ หนูแตะอะไรในบ้านแทบไม่ได้โดยเฉพาะของของพี่ หนูต้องปูผ้านอนกับพื้นที่ประตูห้อง แล้วต้องรีบตื่นมาเก็บให้เรียบร้อยจะได้ไม่เกะกะคนอื่น มีช่วงนึงที่หนูไม่ได้กินข้าวเลยจนป้าต้องแอบซื้อแล้วเอามาให้ ซักผ้าก็ต้องซักมือเพราะเขากลัวหนูทำเครื่องซักผ้าพัง งานบ้านหนูก็ทำทั้งล้างจานถูพื้นเก็บที่นอนล้างห้องน้ำให้ทุกคน แต่กับกลายเป็นอาสนใจแค่ว่าหนูไม่เคยกวาดบ้านให้เลย หนูนอนไม่หลับเลยสักวัน หนูปวดหัวมาก บางวันปวดร้าวไปที่ตาจนเบลอไปหมด หนูต้องแอบกินยานอนหลับทุกวันให้ตัวเองไม่คิดมากแล้วหลับไปเลย ตอนที่หนูป่วยจนแย่ก็ไม่มีใครสนใจ หนูก็ต้องฝืนไปโรงเรียนเพราะอาไม่เซ็นใบลาหยุดให้ แต่ในขณะที่พี่ตื่นมาแล้วแค่เพลีย ก็ไม่ต้องไปโรงเรียนก็ได้ วันไหนที่พี่ท้องเสียตอนเช้า หนูก็ต้องคอยดูแลทั้งวัน ต้องถามตลอดว่าเป็นไงบ้าง ถ้าไม่ดีขึ้นหนูก็ต้องลงไปเอายาที่ห้องพยาบาลของโรงเรียนมาให้พี่ที่ห้อง เรื่องอยากเข้ามหาลัยพวกเขาก็ดูถูกหนูสารพัด หนูอยากเป็นหมอค่ะ เขาพูดว่าคนอยากเป็นหมอต้องเก่งตั้งแต่เกิด ต้องอ่านหนังสือเข้ามหาลัยตั้งแต่ประถม ต้องเรียนพิเศษเลิกดึกๆไม่ใช่มีเวลามาแข่งกีฬามาทำอย่างอื่นแบบนี้ แต่ สำหรับหนูไม่มีใครเก่งตั้งแต่เกิด ทุกคนจะเป็นอะไรก็ได้ถ้ามีความพยายามมากพอ และหนูก็ไม่ใช่คนที่เรียนไม่เก่งอะไร จริงๆหนูโดนดูถูกตั้งแต่ตอนสอบเข้าโรงเรียนนี้ว่าที่นี่มีแต่คนเก่งๆหัวกะทิ เด็กที่มาจากโรงเรียนรัฐกระจอกๆอย่างหนูยังไงก็ไม่ติด แต่ก็ว่าไม่ได้นะคะ คะแนนสอบเข้าหนูอยู่อันดับที่1 และโรงเรียนเก่าหนูก็ไม่ใช่โรงเรียนกระจอก มันคือโรงเรียนอันดับ1ของจังหวัด🙂 แต่ที่ผ่านมาทั้งปีไม่ว่าจะเจออะไรมาหนูก็ไม่เคยเล่าให้พ่อฟังเลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง หนูทำได้แค่บอกตัวเองให้อดทนแล้วปล่อยให้เขาพ่นอะไรบ้างไม่รู้ใส่หัวพ่อ หนูได้แต่บอกพ่อว่าหนูอยากอยู่หอคนเดียวแล้ว พอก็เป็นห่วงแล้วไม่ยอม จนสุดท้าย หนูก็ต้องยอมเล่าเรื่องทั้งหมด เพราะหนูอดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว ถึงแม้จะทำให้พ่อกับอาแตกหักกันแต่หนูทนไม่ไหวแล้วจริงๆ หนูเคารพการตัดสินใจของพ่อเสมอ พ่อบอกหนูว่า พ่อเลี้ยงหนูมาตั้งสิบกว่าปีทำไมจะไม่รู้ว่าลูกพ่อเป็นคนยังไง พ่อก็หงุดหงิดนิดหน่อยที่หนูเพิ่งจะบอกเอาตอนนี้ พอจบม.4หนูก็กลับไปบ้านค่ะ พอเปิดเทอมม.5หนูก็มาอยู่หอคนเดียวใช้ชีวิตดีขึ้น หนูมีข้าวกินทุกมื้อ อ่านหนังสือดึกแค่ไหนก็ได้ ถึงตอนนี้หนูจะไม่เล่นกีฬาแล้ว แต่หนูก็ทำกิจกรรมเยอะ แข่งนู่นนี่ สร้างชื่อเสียงให้โรงเรียน ผลการเรียนก็ดีขึ้นคนรอบข้างก็เป็นมิตร ติดอยู่อย่างเดียวค่ะ เวลาที่หนูนอนในทุกคืน หนูจะฝันร้ายตลอด ยกเว้นวันไหนหนูกินยานอนหลับวันนั้นจะไม่ฝัน ในวันปกติหนูจะฝันถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อปีที่แล้ว บางครั้งก็ฝันว่าโดนอาด่า บางคืนแค่ฝันเห็นหน้าคนในครอบครัวอาหนูก็ร้องไห้แล้ว ยิ่งถ้าเหตุการณ์ไหนมันฝังใจมากๆ หนูจะหยิกตัวเองตอนนอนแบบไม่รู้ตัวตลอด หนูจะรู้แค่ว่าหนูเจ็บ แล้วพอหนูพยายามตื่น หนูจะพบว่าหนูกำลังหยิกตัวเองอยู่ หยิกแขนบ้างหยิกหลังตัวเองบ้าง หนูไม่รู้ว่ามันเกิดอะไร แต่หนูฝันถึงเหตุการณ์แบบที่มันฝังใจตลอดเลย พักนี้หนูอ่านหนังสือสอบ หนูก็ต้องกินยานอนหลับทุกวันให้ตัวเองนอนพอ ไอ้อาการแบบนี้มันอาจจะเกิดขึ้นได้ทั่วไปหรือผิดปกติมั้ยคะ หนูก็อยากไปหาหมอ แต่หนูกลัวการต้องเล่าเรื่องแบบนี้ให้ใครฟัง มันดูน่าอายมากที่เอาเรื่องในครอบครัวมาพูด หนูเลยมาตั้งกระทู้ในนี้ อย่างน้อยก็ไม่มีใครรู้ว่าหนูคือใคร ขอบคุณทุกคนที่รับฟังหนูนะคะ
*พิมพ์ถูกบ้างผิดบ้างต้องขออภัยด้วยค่ะ*