เราเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ ม.1 แล้วอะค่ะ ตอนนี้ ม. 3 แล้วเราผ่านอะไรมากมาย เราโดนทำลายจิตใจมานานมาก พยายามทำทุกทางก็ไม่หาย
หนีก็หนีไม่ได้ เราโดนซ้ำเติมทุกวัน จนหัวใจมันด้านชาไปแล้ว เราต้องรับความรู้แบบนี้ไปถึงเมื่อไรอยากร้องไห้ก็ร้องไม่ออก มัน อึดอัดมาก เครียด จนตอนนี้จากเป็นคนร่าเริงก็เป็นคนไม่พูด อะไร คือเปลี่ยนหน้ามือเป็นหลังมืออะค่ะ
เช่นจากขยัน เป็นคนไม่ออกไหน เครียดจนผมร่วงต้องไปหาหมอ หมอบอกว่าเราเครียดมาก
ไม่มีใครรู้ว่าเราเครียดมาก เพราะต่อหน้าทุกคนเราใส่หน้ากากเป็นคนร่าเริงทั้งๆที่เราเป็นแบบนี้ ไม่มีใครเข้าตอนนี้เลิกใส่หน้ากากเป็นคนเงียบ แม่เราก็ว่าเราต่างๆนานา เราเลยต้องใส่หน้ากากตลอดเวลาเราเหนื่อยมากๆ ไม่รู้ต้องทำไง แม่ก็ไม่เข้าแถมยังซ้ำเติมอีก ส่วนพ่อก็ไม่คอยกลับบ้านเพราะทำแต่งาน เราอยากเรียนอะไรก็ไม่ได้ เช่น อยากเรียนร้องเพลง แม่ก็ไม่ให้ต้อง เรียนแต่คณิต วิทย์ ฟิสิกส์ เราร้องไห้ได้นะแต่ก็รู้ว่ามันแสร้งอะมันไม่ออกจากใจ เราว่สเราคงใส่หน้ากากจนชินแล้ว  เราไม่รู้จะทำไงจริงๆ ใครก็ได้ช่วยคิดหน่อย