อ่ะ ช่วยๆ ใครตาลายก็อ่านข้างล่างเอา จัดหน้าให้แล้ว
น้องใจเย้นๆ ตั้งสติ คิดถึงแต่สิ่งดีๆ อย่าวนลูปคิดแต่เรื่องร้าย
ต่อจากนี้พ่อแม่คงเข้าใจเรามากขึ้น ลองปรับตัวเข้าหากันดู


.................................................................................................

           สวัสดีค่ะเราอายุ17ปี เริมมีอาการแบบโรคซึมเศร้ามาเกือบๆ2ปีแล้วค่ะ
แต่ไม่ได้มีโอกาสไปพบจิตแพทย์สักที ช่วงแรกๆเรารู้สึกอยากอยู่คนเดียว
เบื่ออาหาร นอนตลอดเวลา(แต่นอนไม่หลับช่วงกลางคืน) เหนื่อยล้า
รู้สึกผิดหวังกับตัวเอง เกลียดตัวเอง มีอาการหูแว่วด้วยค่ะ เริ่มทำร้ายตัวเอง คิดฆ่าตัวตาย
เป็นอยู่อย่างนั้นเป็นเดือนเลยค่ะ

           เราขังตัวเองไว้แต่ในห้อง แม่เริ่มสังเกตุแต่แม่ก็ไม่สนใจอ่ะค่ะ
ด่าอย่างเดียวเลยทำให้เรากับแม่เริ่มมีปัญหากัน เราเรียนไม่ไหวเลยขอพ่อกับแม่ดรอปเรียน
ช่วงเวลาหนึ่งปีที่ดรอปเรียนก็อยู่แต่บ้าน เราเริ่มจัดการกับตัวเองพยายามไม่แสดงออกว่าเศร้าหรือซึม
พยายามยิ้มพยายามหัวเราะแต่เป็นแค่ตอนกลางวันอ่ะค่ะ พอตกดึกเราเริ่มดิ่ง
เริ่มร้องไห้ กรีดแขน เรายังนอนไม่หลับเหมือนเดิม เราทรมาณตลอดทั้งคืนแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
เราขอพ่อกับแม่ไปพบจิตแพทย์แต่คำตอบที่ได้คือไร้สาระ

         เราคิดฆ่าตัวตายโดยการกรีดข้อมือ ไปอ่านเจอมาเขาให้กรีดแนวตรง
เราพยายามกรีดให้โดนเส้นเลือด แต่คัตเตอร์ไม่คม กรีดไม่ลงเลยค่ะวันนั้นเลยล้มเลิกไป
เราพยายามฆ่าตัวตายมา5ครั้งแล้วแต่ก็ไม่สำเร็จสักครั้ง ก็เป็นอย่างนั้นตลอดหนึ่งปีค่ะ

         จนนึงก็ตัดสินใจไปสมัครเรียน เพื่อนๆขึ้นปวช.ปี2หมดแล้วแต่เราต้องเรียนปี1
เพราะดรอปเรียนไปหนึ่งปี สมัครเสร็จซื้อชุดนร.อะไรครบ ก็รอเวลาเปิดเทอม
พอถึงวันเปิดเทอมเราก็เรียนๆๆๆ แต่ดันไม่รู้เรื่องเลยสักวิชา เราเอาแต่เหม่อ
พอเราทำการบ้านหรืองานที่ครูให้ไม่ได้เราดิ่งจนดึงความรู้สึกตัวเองไม่ไหว
วันนั้นซึมทั้งวันเลยค่ะ อยากร้องไห้มากๆแต่ได้แต่กลั้นเอาไว้เพราะไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าเพื่อน
        
        ผ่านไปเดือนนึงเราก็ฝืนเรียนๆๆๆ แล้วมีอยู่วันนึงเราโดนเพื่อนเมิน
ทั้งที่เรายังไม่รู้เลยว่าเราทำไรผิด ตอนที่มันเดินเข้ามาบอกว่า
จะไปเล่นกับคนอื่นแล้วเดินออกไปเลย ตอนนั้นสมองเรามีแต่คิดว่า
กูทำไรผิดรึป่าว? กูผิดหรอ? ถามดีมั้ย? จะโดดเดี่ยวอีกแล้วหรอ? มันจะเกลียดกูมั้ย?
ความคิดในสมองเราดีกันวุ่น เราตัดสินใจจะกลับบ้านตอนนั้นน้ำตาเริ่มคลอแล้วค่ะ

        เราขี่รถออกจากวิลัยไปขี่รถไปร้องไห้ไป รั้งน้ำตาไม่อยู่เลยค่ะ
พอถึงบ้านเพื่อนคนนั้นทักมาถามว่าไปไหน? เป็นอะไร? เราเลยบอกว่าทะเลาะกับแม่
เราไม่อยากให้เพื่อนคิดมากเลยตอบไปแบบนั้น เราร้องไห้ไม่หยุด ในบ้านไม่มีใครอยู่
เราได้แต่กอดปลอบตัวเอง จนเราทนไม่ไหวหยิบมีดโกนมากรีดขาระบายความเจ็บปวดในใจ
ตอนนั้นเลือดไหลเลอะที่นอนเลอะกางเกงเต็มไปหมด พอเริ่มตั้งสติได้ก็ไปอาบน้ำ
แล้วก็นอนอยู่บ้านเตียง

        ผ่านไป2วันเรายังคิดมากเรื่องนั้นอยู่ แถมยังมีเรื่องอื่นถาโถมเข้ามา
ทั้งเรื่องเรียน เรื่องเพื่อน เรื่องครอบครัว สังคมรอบข้าง เราตัดสินใจจะฆ่าตัวตาย
เรากินพาราเข้าไป50เม็ด ตอนแรกยังไม่มีอาการอะไร พ่อเราใช้ไปซื้อของ
เราก็เดินออกไปปกติ พอซื้อของเริ่มคิดเงิน ตอนนั้นเริ่มอยากอาเจียน เวียนหัว หน้ามืด
ขาสั่น เรารีบวิ่งกลับบ้าน เราเริ่มอ้วกออกมาไม่หยุด อ้วกออกมาจนจนไม่ไหว
เริ่มตัดสินใจคลานไปบอกแม่ว่ากินยาเจ้าไปเกินขนาด แม่เราตกใจมาก
เอาแต่พูดว่าทำแบบนี้ทำไม ไม่สงสารแม่หรอ แล้วแม่ก็เปรียบเทียนเรากับลูกป้าในหมู่บ้าน
ตอนนั้นเราเริ่มสติแตกกรี้ดออกมา แม่เราก็บอกเราว่าแล้วแต่
เรารีบวิ่งกลับห้อง ร้องไห้ไม่หยุด ตอนนั้นเริ่มมีอาการเหมือนเผาไหม้ในร้างกาย
ทั้งแสบกลิ่นเหมือนยาไหม้ๆ กลิ่นพาราคลุ้งอยู่ข้างใน สติเราเริ่มดับแต่ยังรู้สึกตัวอยู่
ตอนนั้นแม่เห็นเราแม่เริ่มคุมสติไม่อยู่แม่รีบเรียกรถพยาบาล พ่อเราด่าเราว่าโง่
แล้วบอกว่าไม่ต้องไม่ส่งรพ. เปลืองเงิน เราอ้วกออกมาไม่หยุด
รถพยาบาลมาถึงตอนนั้นสติเริ่มไม่มีอยู่ละ สิ่งที่พอนึกได้ก็เห็นแต่พี่ๆที่อยู่ในรถพยาบาล
แล้วก็แม่ทัจับมือเราไว้ตลอด

       พอถึงรพ. พยาบาลก็เจาะเลือดเราแล้วก็ถามว่าไปทำอะไรมา
แล้วก็พยาบาลคนนึงตอบแทนเราว่ากินยาเข้าไป40เม็ด พยาบาลเค้าก็ถามว่า
ทำแบบนี่ทำไมลูก แล้วก็บ่นเรายาวเลยค่ะทั้งสอนทั้งบ่น พอถึงเวลาจนท.
ก็เข็นเราไปตรวจร่างกายต่างๆ พอถึงห้องพยาบาลก็เจาะเลือดแล้วก็ให้น้ำเกลือ
เรากินยาเข้าไปช่วง10โมง แต่มาถึงก็ประมาณ4โมงกว่าๆ หมอเลยบ่นแม่เรา
ว่าไปทำอะไรมาถึงมาช้าขนาดนี้ พยาบาลเขาก็ให้ยาต่างๆ ยานอนหลับ
ยาต้านอ้วก แล้วยาตัวนึงที่ทำให้เราตัดสินใจว่าจะไม่กินยาเกินขนาดอีก
มันเป็นยาสีดำๆ ดำมากกก น่ากลัวสุดๆ;-; พยาบาลเขาให้เรื่องว่า
จะกินหรือจะใช้สายยาง เราบอกขอสายยางดีกว่า

          ตอนสายยางสอดเข้ามาในรูจมูกเราบอกเลยว่าเจ็บมากกกกก
พอเสียบเข้ามาเสร็จมันทั้งเคืองทั้งเจ็บ น้ำตาเราไหลไม่หยุด
พยาบาลเขาก็ป้อนยาทางสายยาง ผ่านไปแค่3นาทีเราขอให้พี่พยาบาล
เอาออกให้หน่อย พี่เขาก็บอกว่ารอให้ชม.นึงก่อน เรางอแงขอเอาออก
เพราะมันเคืองเราทนไม่ไหว พี่เขาเลยใจอ่อนเอาออกให้ เราอยากออกมากก
พี่เขาบอกอ้วกออกมาเลยแต่อ้วกจะเป็นสีดำน้าา พอเราอ้วกออกมา
เราแบบ...;-; เราก็ยังคงอ้วกไม่หยุด

       ผ่านไปประมาณชม.นึงเราก็เริ่มดีขึ้นเพราะพี่พยาบาลเขาให้ยาต้านอ้วกไปก่อนหน้านี้แล้ว
แม่เราเฝ้าเราตลอด หมอบอกว่ารอดูค่าตับก่อนถึงจะกลับบ้านได้
นอนรพ.วันที่2จิตแพทย์ขึ้นมาหาที่ห้อง เค้าก็ถามต่างๆนาๆ ถามเราอยากฆ่าตัวตายตลอดมั้ย
ทรมาณใช่มั้ย เพราะอะไร จิตแพทย์ใจดีมากกรู้สึกเหมือนคุยกับเพื่อนเลยเราเลยไม่รู้สึกอึดอัด
ปกติเราระบายกับใครไม่ได้เลยเพราะกลัว จิตแพทย์ก็ถามว่ายังอยากทำอีกมั้ย เราก็บอกว่าอยาก
จริงๆเราอยากกระโดดตึกรพ.ด้วยซ้ำ คุยกันนานพอสมควรจิตแพทย์ก็บอกรู้จักโรคซึมเศร้ามั้ย
เราก็บอกว่ารู้จัก เพราะว่านักร้องที่เราชอบก็ฆ่าตัวตายเพราะโรคนี้ เราก็เคยเห็นผ่านๆบ้าง
เขาก็บอกว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า จริงๆเขาจะให้ยาด้วยแต่ต้องรอดูค่าตับเราก่อน

        จิตแพทย์บอกว่าหลังจากออกจากรพ.ขอพบแม่เราหน่อยได้มั้ย เราเล่าให้แม่ฟัง
แม่ก็ยอมจะให้เรารักษา แม่เราก็ตัดสินใจให้เราดรอปเรียนอีกหนึ่งปี
รักษาให้หายก่อนแล้วค่อยกลับไปเรียน เรานอนรพ.อยู่5วัน พออกจากรพ.พ่อเรารู้เรื่องที่เราเป็นโรคซึมเศร้า
แต่พ่อไม่ยอมให้เรารักษา เราควรทำไงดีคะ?