ตอนเราอยู่มห้า เราเคยเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ ช่วงนั้นหยุดเรียนบ่อย เพราะหมอนัดด้วยค่ะ ช่วง จ- ศ เวลาทำงานพอดี
อีกทั้งตอนนั้นร่างกายและจิตใจเราไม่ไหวมาก พ่อแม่เราเลยให้ดรอปค่ะ ตอนนี้เรากลับมาเรียนแล้วแต่เรารู้สึกว่าเราไม่เหมือนเดิมเลย
เราไม่ได้กลับไปเครียด หรือซึมเศร้าแบบนั้นอีกแล้ว แต่เรากลายเป็นคน sensitive มากๆ คือมีอะไรมากระทบจิตใจไม่ได้ (แต่เราไม่ได้เป็นคนงี่เง่านะ)
เราต้องคอยสังเกตอารมณ์ของตัวเองตลอดเวลา เพราะไม่อยากไปถึงจุดนั้นอีกแล้ว แต่ช่วงนี้ใกล้สอบกลางภาคค่ะ เราเครียดนะ แต่ไม่มาก เพราะพร้อมสอบ
แต่มันก็เครียดอยู่ดี เรากังวลว่า ถ้าเราเลือกเรียนระดับมหาวิทยาลัย คณะอย่างนิติ ที่เราชอบ ซึ่งแน่นอนว่าเรียนยาก แต่กลัวตัวเองจะเครียดจัง
ช่วงเป็นประจำเดือน อารมณ์เราจะสวิงมาก ปกติผู้หญิงจะเป็นกันทุกคน แต่ของเราก็จะหนักมาก เหมือนตัวเองจะร้องไห้ตลอดเวลา เข่นอ่านข่าวร้ำตาก็ไหล ทั้งๆที่ก่อนเป็นประจำเดือน อ่านข่าวนี้ยังรู้สึกเฉยๆอยู่เลย อีกเรื่องที่บ้านเรามีแมวค่ะ แมวจะมากินข้าวเราตลอดเวลา เราก็เฉยๆ หัวเราะบ้าง แต่มันมากินช่วงเรามีเมน เราร้องไห้เลยค่ะ โกรธแมวด้วย เหมือนคนบ้าเลย 😞
จริงๆเห็นแบบนี้ ใช่ว่าพ่อแม่จะเข้าใจเรานะ เราต้องคอยอธิบายตลอดว่าเราเป็นแบบนี้ๆ เพื่อนเราก็หายไปหมด เหลือแค่สองคน อีกคนก็เข้าใจเรา อีกคนก็เหมือนจะไม่เข้าใจ แต่ว่าเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กๆ เลยสนิทกัน จริงๆเราอยากกอดใครสักคน ไม่ต้องฟังปัญหาเราก็ได้ เราแค่อยากได้ความอบอุ่น