หากพิมพ์งงต้องขออภัย
เราสงสัยว่าเราอาจเป็นโรคซึมเศร้าหรือโรคเครียด หรือแค่เครียดแบบปกติ
เพราะเราแค่อยู่เฉยๆ เล่นเกม อ่านนิยาย เล่นกับแมว อยู่ดีๆอารมณ์เราก็สึกหดหู่ขึ้นมา แล้วก็ตามด้วยเศร้านิดๆ ทั้งที่ไม่รู้ว่าเป็นอะไร บางครั้งก็อารฒณ์เสียแบบไม่มีสาเหตุหรือเจอคำพูดรุนแรงนิดหน่อย เสียงเราจะสั่นแล้วเหมือนจะร้องไห้ อารมณ์ข้างในรู้สึกปทุ มันอยากจะทำลายข้าวของหรือกรี๊ดออกมาดังๆ
จากนั้นเราจะมีความคิดที่ว่า ทำไมเราแย่ขนาดนี้ เรากำลังเป็นภาระใครอยู่หรือเปล่า น่าจะตายๆไปซะจะได้ไม่เป็นภาระใครอีก แต่เราก็ได้แค่คิด และมองไปรอบๆ เห็นแมวเราที่เลี้ยงอยู่ก็เป็นห่วงขึ้นมาแล้วให้กำลังใจตัวเองว่าต้องสู้ต่อไป
อารมณ์ของเราก็เปลี่ยนไปจากแต่ก่อนมาก จากเท่าที่สังเกตตัวเอง เมื่อก่อนเราร่าเริง ชอบออกจากบ้าน ชอบดูทีวี กินของอร่อย มีแรงเต็ม100
แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว เราไม่ค่อยพูด มองโลกแง่ร้าย ไม่อยากออกจากบ้าน กินอะไรได้น้อยลง ไม่ค่อยมีแรงหรือมีสมาธิเท่าไหร่ นอนหลับยากขึ้นจนบางครั้งไม่หลับเลย แบบง่วงแทบตายก็ไม่อยากนอน บางครั้งก็นอนร้องไห้ทั้งที่เรื่องในบางวันที่เจอก็ไม่หนักหนาขนาดนั้น เหมือนมันแค่น้อยใจมากกว่า
ทางบ้านเราก็พ่อแม่แยกทาง แม่จะส่งเงินมาให้ เราอยู่กับพ่อ แม่เราอยากให้เรียนมหาลัยขณะที่พ่อเราอยากให้ทำงาน พ่อเคยกดดันเราช่วงนึงตอนเราเรียนปี2 บอกปิดเทอมไปหางานซะ ทั้งที่เราบอกแล้วว่าที่ที่รับเขาจะเน้นประจำ ไม่พาร์ทไทม์แล้ว เราเครียด เรากดดันมากจนเกรดเราตก เราไม่มีสมาธิในการเรียนเพราะเรามัวแต่ตั้งหน้าตั้งตาหางาน เราร่อนใบสมัครอยู่อาทิตย์นึงเต็มๆ ทั้งที่รู้ว่าไม่ได้เพราะนายจ้างบอก "แล้วจะติดต่อไป"
สุดท้ายก็เงียบ จนเราเครียดหนัก
เราไปคุยกับอาจารย์ที่ปรึกษา เราปล่อยโฮออกมาเลย เราระบายให้ฟัง อาจารย์ก็บอกเราจริงจังกับชีวิตคนเครียดมากเกินไป และให้คำแนะนำกับเรา (ปัจจุบันอาจารย์ออกไปแล้ว)
ทีนี้เราลองมองดูจากที่ผ่านมาแล้วว่า สิ่งที่เราเผชิญอยู่ทุกวันๆ เป็นต้นเหตุที่ทำให้เราเป็นแบบนี้ใช่มั้ย....? นี่เราเป็นโรคเครียด หรือโรคซึมเศร้ากันแน่
เป็นแบบนี้มาประมาณ6-7ปีแล้ว บอกที่บ้านว่าอยากไปหาจิตแพทย์ ทั้งพ่อและแม่ก็มองว่าไร้สาระ เป็นบ้าหรือไงถึงอยากไป ไม่จำเป็น เปลืองเงิน เราเลยต้องอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ
ตอนนี้เราเรียนปี4แล้ว แก้วิชาที่ติดFเสร็จก็ออกฝึกงานได้ และนั่นก็ทำให้เราเริ่มคิดมากและเริ่มกลัว แล้วก็เครียด
ตกลงเราแค่เครียดเกินไป หรือเรามีภาวะซึมเศร้ากันแน่?
โรคซึมเศร้าหรือเปล่า?
เราสงสัยว่าเราอาจเป็นโรคซึมเศร้าหรือโรคเครียด หรือแค่เครียดแบบปกติ
เพราะเราแค่อยู่เฉยๆ เล่นเกม อ่านนิยาย เล่นกับแมว อยู่ดีๆอารมณ์เราก็สึกหดหู่ขึ้นมา แล้วก็ตามด้วยเศร้านิดๆ ทั้งที่ไม่รู้ว่าเป็นอะไร บางครั้งก็อารฒณ์เสียแบบไม่มีสาเหตุหรือเจอคำพูดรุนแรงนิดหน่อย เสียงเราจะสั่นแล้วเหมือนจะร้องไห้ อารมณ์ข้างในรู้สึกปทุ มันอยากจะทำลายข้าวของหรือกรี๊ดออกมาดังๆ
จากนั้นเราจะมีความคิดที่ว่า ทำไมเราแย่ขนาดนี้ เรากำลังเป็นภาระใครอยู่หรือเปล่า น่าจะตายๆไปซะจะได้ไม่เป็นภาระใครอีก แต่เราก็ได้แค่คิด และมองไปรอบๆ เห็นแมวเราที่เลี้ยงอยู่ก็เป็นห่วงขึ้นมาแล้วให้กำลังใจตัวเองว่าต้องสู้ต่อไป
อารมณ์ของเราก็เปลี่ยนไปจากแต่ก่อนมาก จากเท่าที่สังเกตตัวเอง เมื่อก่อนเราร่าเริง ชอบออกจากบ้าน ชอบดูทีวี กินของอร่อย มีแรงเต็ม100
แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว เราไม่ค่อยพูด มองโลกแง่ร้าย ไม่อยากออกจากบ้าน กินอะไรได้น้อยลง ไม่ค่อยมีแรงหรือมีสมาธิเท่าไหร่ นอนหลับยากขึ้นจนบางครั้งไม่หลับเลย แบบง่วงแทบตายก็ไม่อยากนอน บางครั้งก็นอนร้องไห้ทั้งที่เรื่องในบางวันที่เจอก็ไม่หนักหนาขนาดนั้น เหมือนมันแค่น้อยใจมากกว่า
ทางบ้านเราก็พ่อแม่แยกทาง แม่จะส่งเงินมาให้ เราอยู่กับพ่อ แม่เราอยากให้เรียนมหาลัยขณะที่พ่อเราอยากให้ทำงาน พ่อเคยกดดันเราช่วงนึงตอนเราเรียนปี2 บอกปิดเทอมไปหางานซะ ทั้งที่เราบอกแล้วว่าที่ที่รับเขาจะเน้นประจำ ไม่พาร์ทไทม์แล้ว เราเครียด เรากดดันมากจนเกรดเราตก เราไม่มีสมาธิในการเรียนเพราะเรามัวแต่ตั้งหน้าตั้งตาหางาน เราร่อนใบสมัครอยู่อาทิตย์นึงเต็มๆ ทั้งที่รู้ว่าไม่ได้เพราะนายจ้างบอก "แล้วจะติดต่อไป"
สุดท้ายก็เงียบ จนเราเครียดหนัก
เราไปคุยกับอาจารย์ที่ปรึกษา เราปล่อยโฮออกมาเลย เราระบายให้ฟัง อาจารย์ก็บอกเราจริงจังกับชีวิตคนเครียดมากเกินไป และให้คำแนะนำกับเรา (ปัจจุบันอาจารย์ออกไปแล้ว)
ทีนี้เราลองมองดูจากที่ผ่านมาแล้วว่า สิ่งที่เราเผชิญอยู่ทุกวันๆ เป็นต้นเหตุที่ทำให้เราเป็นแบบนี้ใช่มั้ย....? นี่เราเป็นโรคเครียด หรือโรคซึมเศร้ากันแน่
เป็นแบบนี้มาประมาณ6-7ปีแล้ว บอกที่บ้านว่าอยากไปหาจิตแพทย์ ทั้งพ่อและแม่ก็มองว่าไร้สาระ เป็นบ้าหรือไงถึงอยากไป ไม่จำเป็น เปลืองเงิน เราเลยต้องอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ
ตอนนี้เราเรียนปี4แล้ว แก้วิชาที่ติดFเสร็จก็ออกฝึกงานได้ และนั่นก็ทำให้เราเริ่มคิดมากและเริ่มกลัว แล้วก็เครียด
ตกลงเราแค่เครียดเกินไป หรือเรามีภาวะซึมเศร้ากันแน่?