ถ้ำที่ไม่มีการสูบน้ำออก มีแต่เติมน้ำเข้า
ตอนนี้น้ำปริ่ม ๆ ริมฝีปาก พูดอะไรก็ยาก พูดทีไรน้ำไหลเข้าคอ สำลัก
และน้ำกำลังสูงขึ้นปิดจมูก
ท่วมจมูกเมื่อไร ก็รอวันเด๊ดสะมอเร่
นี่คือภาวะ ยักตื้นติดกึก ยักลึกติดกัก ช่วยตัวเองไม่ได้
ไม่มีใครช่วย และจะมีแต่คนช่วยซ้ำ (เพราะสร้างเรื่องไว้เยอะ)
อย่างที่ผมเคยตั้งกระทู้เปรียบเทียบกับภูเขาน้ำแข็ง
ที่ยอดภูเขาน้ำแข็งโผล่พ้นน้ำแค่ 10% อีก 90% จมอยู่ใต้น้ำ
ยอดภูเขาน้ำแข็งก็คือความดีที่ปรากฎด้วยการสร้างภาพ
ความชั่วคือก้อนน้ำแข็งอีก 90% ที่ไม่มีใครมองเห็น แต่ความชั่ว 90% กำลังโผล่ขึ้นมาให้เห็นทีละนิด ๆ มากขึ้น ๆ
ไม่ใช่ความชั่วร้ายแรงอะไรหรอกครับ แค่คำเปรียบเทียบ ที่เมื่อมีคำว่า ดี ก็ย่อมตรงกันข้ามกับคำว่า ชั่ว
แค่พฤติกรรมเลยเถิก เอ๊ย เลยเถิด อันไม่น่ากระทำ และน่าขยะแขยงเท่านั้นเอง
หากหยุดซะ เลิกซะ ยอมรับความจริง แก้ไข ปรับแปลงวิธีคิด วิธีทำ
ทุกอย่างก็จบ จบแบบ happy ending เหมือนเป็นการสูบน้ำออกจากถ้ำ
หากไม่ยอม ยังดื้อดึง ก็คงได้แต่รอวันน้ำท่วมจมูก
เลิกหลงทาง
ราชดำเนินคือสถานที่แลกเปลี่ยนความเห็น แสดงความเห็นทางการเมือง
เห็นด้วย เห็นต่าง คุยกันไป เถียงกันไป ด่ากันบ้าง โกรธเคืองกันบ้างพอสมควรสมเหตุสมผล
จบเรื่องก็จบไป เถียงกันเรื่องใหม่ จบวันก็จบไป วันใหม่เถียงกันใหม่
ไม่ใช่เวทีแห่งการต่อสู้เอาชนะคะคานอะไรนักหนา เป็นแค่พื้นที่แสดงความเห็นเท่านั้น
ไม่ใช่สงคราม ที่ต้องแบ่งขั้วแบ่งฝ่ายห้ำหั่นกันจนไม่ลืมหูลืมตา เลยเถิก เอ๊ย เลยเถิดกู่ไม่กลับ
ไม่ใช่เวทีที่ใครจะมาแสดงโปรไฟล์ชีวิตเลิศหรูร่ำรวยรอบรู้ไฮคลาส วิวาทะอะไรก็ลากเข้าเรื่องส่วนตัว อวดโอ่ข่มด้อยกัน
เป็นเวทีที่มีกิจกรรมสาธารณะ หรือกิจกรรมพบปะสังสรรค์กันได้พอสมควร ไม่ใช่เวทีเปิดตัวดารา นักบุญ นักการกุศลผู้ยิ่งใหญ่
หากจะอวดโอ่บ้าง
ก็แค่บอกเล่าความจริงเรื่อหล่อแบบนาน ๆ ที อย่าบ่อย
ติดถ้ำได้ ก็ออกจากถ้ำได้
ควรรู้ว่า ที่นี่คือยังไง ทุกอย่างก็ไม่น่ายาก แค่คำว่า รู้กาลเทศะ เท่านั้นเอง
ทำไม จากหนึ่งกลุ่ม แยกออกเป็นสาม
สองที่แยกออกไปถึงไม่มีปัญหา แต่หนึ่งเดียวกลับมีปัญหาสารพัน
ทำไม ?
ลองถามตัวเองดูสิ
ทบทวน ตั้งสติ พิจารณาอย่างมีโยนิโสมนสิการ ซื่อสัตย์ต่อตัวเอง ทำลายกำแพงอุปาทานอาการบ้าพวกคลั่งกลุ่มให้ได้
เพื่อหาคำตอบ เพื่อให้เห็นว่า หากแค่เราทำดีทำถูก ปัญหาจะมาท่วมปากปริ่มจมูกได้อย่างไร
เลิกทำตัวเป็นจำเลย
ที่ต้องให้ยื่นเงื่อนไขว่า จะยอมรับสารภาพ หรือให้แสดงหลักมัดตัวจนดิ้นไม่หลุด
ไม่ดีเลย ที่เอาแต่คิดว่า จับไม่ได้หรอก รู้ไม่ทันหรอก ไม่มีหลักฐานหรอก
อย่าลืม ความลับไม่มีในโลก
เมื่อยังเหลือที่ยืนอยู่ ก็รักษาที่ยืนไว้เถิด
ณ จุดปัจจุบันนี้ เลยเถิก เอ๊ย เลยเถิดไปมากจริง ๆ มากเกินไปแล้ว
แค่หยุด เลิก ก็จะเป็นความสวยงามสำหรับสังคมแห่งนี้
ง่าย งาม ทำไม่ยาก
ทำเถอะครับ
ติดถ้ำในราชดำเนิน ...................................................... โดย ตระกองขวัญ
ตอนนี้น้ำปริ่ม ๆ ริมฝีปาก พูดอะไรก็ยาก พูดทีไรน้ำไหลเข้าคอ สำลัก
และน้ำกำลังสูงขึ้นปิดจมูก
ท่วมจมูกเมื่อไร ก็รอวันเด๊ดสะมอเร่
นี่คือภาวะ ยักตื้นติดกึก ยักลึกติดกัก ช่วยตัวเองไม่ได้
ไม่มีใครช่วย และจะมีแต่คนช่วยซ้ำ (เพราะสร้างเรื่องไว้เยอะ)
อย่างที่ผมเคยตั้งกระทู้เปรียบเทียบกับภูเขาน้ำแข็ง
ที่ยอดภูเขาน้ำแข็งโผล่พ้นน้ำแค่ 10% อีก 90% จมอยู่ใต้น้ำ
ยอดภูเขาน้ำแข็งก็คือความดีที่ปรากฎด้วยการสร้างภาพ
ความชั่วคือก้อนน้ำแข็งอีก 90% ที่ไม่มีใครมองเห็น แต่ความชั่ว 90% กำลังโผล่ขึ้นมาให้เห็นทีละนิด ๆ มากขึ้น ๆ
ไม่ใช่ความชั่วร้ายแรงอะไรหรอกครับ แค่คำเปรียบเทียบ ที่เมื่อมีคำว่า ดี ก็ย่อมตรงกันข้ามกับคำว่า ชั่ว
แค่พฤติกรรมเลยเถิก เอ๊ย เลยเถิด อันไม่น่ากระทำ และน่าขยะแขยงเท่านั้นเอง
หากหยุดซะ เลิกซะ ยอมรับความจริง แก้ไข ปรับแปลงวิธีคิด วิธีทำ
ทุกอย่างก็จบ จบแบบ happy ending เหมือนเป็นการสูบน้ำออกจากถ้ำ
หากไม่ยอม ยังดื้อดึง ก็คงได้แต่รอวันน้ำท่วมจมูก
เลิกหลงทาง
ราชดำเนินคือสถานที่แลกเปลี่ยนความเห็น แสดงความเห็นทางการเมือง
เห็นด้วย เห็นต่าง คุยกันไป เถียงกันไป ด่ากันบ้าง โกรธเคืองกันบ้างพอสมควรสมเหตุสมผล
จบเรื่องก็จบไป เถียงกันเรื่องใหม่ จบวันก็จบไป วันใหม่เถียงกันใหม่
ไม่ใช่เวทีแห่งการต่อสู้เอาชนะคะคานอะไรนักหนา เป็นแค่พื้นที่แสดงความเห็นเท่านั้น
ไม่ใช่สงคราม ที่ต้องแบ่งขั้วแบ่งฝ่ายห้ำหั่นกันจนไม่ลืมหูลืมตา เลยเถิก เอ๊ย เลยเถิดกู่ไม่กลับ
ไม่ใช่เวทีที่ใครจะมาแสดงโปรไฟล์ชีวิตเลิศหรูร่ำรวยรอบรู้ไฮคลาส วิวาทะอะไรก็ลากเข้าเรื่องส่วนตัว อวดโอ่ข่มด้อยกัน
เป็นเวทีที่มีกิจกรรมสาธารณะ หรือกิจกรรมพบปะสังสรรค์กันได้พอสมควร ไม่ใช่เวทีเปิดตัวดารา นักบุญ นักการกุศลผู้ยิ่งใหญ่
หากจะอวดโอ่บ้าง
ก็แค่บอกเล่าความจริงเรื่อหล่อแบบนาน ๆ ที อย่าบ่อย
ติดถ้ำได้ ก็ออกจากถ้ำได้
ควรรู้ว่า ที่นี่คือยังไง ทุกอย่างก็ไม่น่ายาก แค่คำว่า รู้กาลเทศะ เท่านั้นเอง
ทำไม จากหนึ่งกลุ่ม แยกออกเป็นสาม
สองที่แยกออกไปถึงไม่มีปัญหา แต่หนึ่งเดียวกลับมีปัญหาสารพัน
ทำไม ?
ลองถามตัวเองดูสิ
ทบทวน ตั้งสติ พิจารณาอย่างมีโยนิโสมนสิการ ซื่อสัตย์ต่อตัวเอง ทำลายกำแพงอุปาทานอาการบ้าพวกคลั่งกลุ่มให้ได้
เพื่อหาคำตอบ เพื่อให้เห็นว่า หากแค่เราทำดีทำถูก ปัญหาจะมาท่วมปากปริ่มจมูกได้อย่างไร
เลิกทำตัวเป็นจำเลย
ที่ต้องให้ยื่นเงื่อนไขว่า จะยอมรับสารภาพ หรือให้แสดงหลักมัดตัวจนดิ้นไม่หลุด
ไม่ดีเลย ที่เอาแต่คิดว่า จับไม่ได้หรอก รู้ไม่ทันหรอก ไม่มีหลักฐานหรอก
อย่าลืม ความลับไม่มีในโลก
เมื่อยังเหลือที่ยืนอยู่ ก็รักษาที่ยืนไว้เถิด
ณ จุดปัจจุบันนี้ เลยเถิก เอ๊ย เลยเถิดไปมากจริง ๆ มากเกินไปแล้ว
แค่หยุด เลิก ก็จะเป็นความสวยงามสำหรับสังคมแห่งนี้
ง่าย งาม ทำไม่ยาก
ทำเถอะครับ