แม้นสิ้นสูญบุญนางในบางนี้   ไม่มีทีพึ่งพาจะอาศัย
จะกอดศพซบหน้าโศกาลัย      ระกำใจกว่าจะม้วยไปด้วยกัน
นึกจะใคร่สะเดาะพระเคราะห์เจ้า  พอบรรเทาโทษาที่อาสัญ
เหมือนงอนง้อขอชีวิตแก่เทวัญ  กลัวแต่ขวัญเนตรพี่จะมิทำ
นางผีเสื้อเชื่อถือรื้อประณต  พระทรงยศจงช่วยชุบอุปถัมภ์
ตามตำราสารพัดไม่ขัดคำ  ช่วยแนะนำอนุกูลอย่าสูญใจ
พระฟังคำสำราญสำเร็จคิด  จึงว่าผิดสายสมรหาสอนไม่
ตำรานั้นแต่ครั้งตั้งเมรุไกร  ว่าถ้าใครฝันร้ายจะวายปราณ
ให้ไปอยู่ผู้เดียวที่ตีนเขา  แล้วอดข้าวอดปลากระยาหาร
ถ้วนสามคืนสามวันจะบันดาล  ให้สำราญรอดตายสบายใจ