หวัดดีทุกคน เราตั้งกระทู้นี้ คือเราอยากได้คำแนะนำจากเพื่อนๆ เพื่อที่จะไม่ให้เกิดความคิดแบบนี้
ตอนนี้เราอายุ 24ปี อยู่กับแม่ เราการศึกษาดีเรียนดี
เป็นคนที่มีความคิดแตกต่างจากคนอื่น เราแคร์ทุกคน แต่ไม่แสดงออก  บางทีเราก็เป็นคนเห็นแก่ตัวมาก
เราเข้ากับทุกคนได้ เราจะไม่แสดงความรู้สึกให้คนอื่นเห็น  แต่เราแสดงความรู้สึกให้แค่แม่เราเห็น
แต่ถ้าเราโกรธใครหรือใครทำให้เราโกรธ เราจะโทษตัวเองแล้วเก็บมานอย
เราชอบบ่นว่าทำไมเราต้องเกิดมา ขอมีชีวิตถีงแค่30ปีก็พอแล้ว เราไม่มีความสุข เราเกลียดสิ่งแวดล้อมข้างนอก ทุกคนชอบเอาแต่ประโยชน์กับเรา เมื่อไหร่ที่เราหมดประโยชน์ทุกคนทำเหมือนเราไม่มีตัวตน เราเคยนั่งคุยกับแม่ว่าเราเหนื่อย เราไม่อยากมีชีวิตอยู่ แล้วแม่เราก็บอกว่า กว่าจะโตมาได้มันไม่ได้ง่ายๆนะ เราคุยกับแม่เราร้องไห้ไป บางครั้งเราคิดว่าเราเป็นโลกซึมเศร้าหรือเปล่า เราร้องไห้บ่อยเวลาเราอยู่คนเดียว เราไม่ชอบการทะเลาะกัน เราพยายามหลีกเลี่ยง อย่างเช่นเพื่อนในห้องเรียน ครั้งแรกก็ดี พอหลังๆ เราคิดว่าทุกคนเป็น fake friends เราเริ่มตีตัวออกห่าง เราเจอสถาณการณ์แบบนี้ มาโดยตลอด เราไม่รู้ว่าเราทำอะไรผิด ทำไมทุกคนต้องทำแบบนี้กับเรา หรือว่าเราเป็นคนจริงจังกับงานเกินไปหรอ
เราเจอความผิดหวังมามากหรอ มันถึงทำให้เราเป็นคนแบบนี้ เราบอกกับแม่ว่า เราจะไม่มีแฟนจะไม่แต่งงาน ไม่ให้ใครเข้ามาชีวิตเรา แล้วมาสร้างความวุ่นวายกับเรา เราปฎิยานตนเลยว่าชีวิตเราอยู่คนเดียวก็ได้ เราจะไม่ยอมเป็นผู้หญิงหน้าโง่ เราพูดกับแม่ไว้ แม่เราก็บอกว่า ถ้าแก่มาใครจะเลี้ยงเรา ทุกคนถามเราว่า ยังไม่มีแฟนอีกหรอ เราก็ตอบไปว่า ไม่มีเวลาหรอก เอามาทำไมไร้สาระ ใครๆถามเราก็จะตอบแบบนี้เรามีผู้ชายเข้าหานะ แต่เราเลือกที่จะเมินไม่สนใจ ตีตัวออกห่าง เราจะไม่เปิดโอกาสให้ใครเลย
เราไม่อยากมีความคิดแบบนี้เลย เราไม่อยากทำร้ายแม่โดยความคิดแบบนี้
แม่เห็นเราร้องไห้เสียใจบ่อย แม่เราก็เสียใจ
เราพยายามเป็นคนร่าเริงคิดแง่บวก แต่เราพยายามแล้วมันก็ไม่ได้ผลเลย
เราอยากหาทางออก เราควรไปปรึกษาจิตแพท์หรือป่าว?
ขอให้เพื่อนๆช่วยแนะนำที