...หัวมันหก คว่ำหงาย ใจแสนเจ็บ
   มันหนาวเหน็บ เกินไป ทำไมเล่า
   ชีวิตนี้ ปั่นป่วน มิเคยเบา
   ทำกับเรา...เหมือนมันหมดทุกหยดใจ

   ล้มคว่ำลง ลุกต่อ ท้ออยู่เรื่อย
   จิตใจเฉื่อย เอื่อยอ่อน หมดทางไฉน
   เฝ้ากอบกู้...สู้เอาแรงทั้งกายใจ
   แต่ทำไม...มีใครเล่าเค้าอยากรู้

   หมดหนทาง แล้วหรือนี้ ไยยื้อยั้ง
   ไร้พลัง แรงใจกาย ช่างหดหู่
   สุดทางเดิน ที่เปลี่ยวเหงา มีใครดู
  ทับถมอยู่ คือความเจ็บ เกินเก็บกลืน

***ไม่รู้อารมณ์ไหนครับ...***