สายลมหนาวพัดเอื่อยเฉื่อย..เรื่อยเรื่อยไหว
หนาวจับใจให้ไหวหวั่นสั่นสะท้าน
กายเย็นเฉียบเงียบสิ้น..เสียงขับขาน
คืนหนาวนานไร้ผู้คนก็จนใจ

จำใจ..เดินเรียบป่าช้าน่าขนลุก
เจ็บใจ..จุกเพื่อนรักมาผลักไส
นั่งดื่มเหล้าเคล้ากับแกล้มเฮฮาไป
เพื่อนรักไซร้ไยทิ้งข้านั่งคนเดียว

ยื่นแขนกอดขวดเหล้าเศร้าซึมจิต
เพ่งพินิจมองแก้วเหล้าแล้วปวดเยี่ยว
จึงลุกวิ่ง..ทิ้งแก้วเหล้าเข้าป่าเปลี่ยว
สุขเพรียวเพรียวกลางป่า..ข้าเริ่มเมา

เดินเซซ้ายกายโยกเยกออกจากป่า
อ้อ..แอ้..ว่า..ข้าสุขยิ่ง ร้องเพลงเร้า
เดินวนไปสามรอบหอบเบาเบา
กลับที่เก่า..เดาได้ว่า..ข้าหลงทาง

เดินลึกไปในป่ามันชักคุ้น
ข้าลุ้นลุ้น..ขออย่าใช่..ป่าช้าร้าง
ใจแทบวายเหยียบหลุมศพพบเลือนราง
ป้ายเขียนวางชื่อแซ่แก่คนตาย

"นายอำนวย รวยทรัพย์" นั่นชื่อข้า
ใครมันกล้ามาแช่งข้า..เป็นผีพราย
โกรธแค้นนักจักตามล่าและทำลาย
มันทุกนายที่ทำการพาลชีพตน

เร่งมือขุดดินออกใจชอกช้ำ
ใครมาทำย่ำยีข้าไม่ทน
ขุดขุดขุด..ลึกไป..ใจอยากยล
ศพใต้ก้น..ดิน..ดำ..ด่าง..มันร่างใคร

ใกล้ถึงแล้วร่างเหม็นเน่าเฝ้าสุสาน
หมาหอนนาน...ดังขึ้นมา..ข้าร้องไห้
มือขาสั่น..กายทรุดลง..ตรงหลุมไป
ศพนั้นไซร้...ไยคือข้า..น่าสะพรึง