เมื่อก่อนสมัยเด็กๆจนถึงมัธยม เป็นคนกล้าแสดงออก ร่าเริงยิ้มแย้ม รู้สึกยังไงก็แสดงออกไปแบบนั้น ชอบอาสา ชอบทำกจกรรม เราเป็นคนซื่อๆ เป็นที่เอ็นดูของเพื่อนๆพ่อแม่คุณครู

พอมามหาลัย เราเริ่มรู้สึกตัวว่าตัวเองเปลี่ยนไปมากก็ก้าวมาปีที่3แล้ว จากคนที่เคยสดใสร่าเริง ตอนนี้ก็เหมือนพยายามจะมีความความสุขอ่าค่ะ แบบเขาพูดอะไรมาพอคนอื่นหัวเราะ ไอเราก็ยิ้มๆตามไปเฉยๆ รู้สึกว่าไม่มีอะไรให้พูดแล้วไม่เข้าใจว่าที่แต่ละคนพูดมาพูดมาทำไม เรารู้สึกว่าเราขวางโลกมองโลกแง่ร้ายมากขึ้นทุกทีๆ ที่บอกขวางโลกก็คือเวลาเราฟังที่เขาเล่าอ่ะค่ะไม่ว่าเรื่องอะไรก็แล้วแต่หรือแม้แต่บ่น ทั้งๆที่ความจริงมันคือเรื่องเล็กๆน้อยๆมากๆแต่เรากลับมองว่ามันน่ารำคาญไร้สาระพูดมาทำไมและทำไมแค่นี้คิดเองไม่ได้ เสียงแบบนี้มันก้องในหัวเราตลอดๆแล้วเราก็รู้ตัวนะคะว่าแบบเฮ้ยทำไมเราคิดแบบนั้น มันเหมือนสมองมันตีกันเองอ่าค่ะ เราไม่มีอะไรจะพูดนอกจากมองหน้าเพื่อนแล้วก็ยิ้มๆ เรากลัวมากว่าบางทีจะเผลอหลุดปากพูดอะไรในแง่ร้ายออกไป เหมือนเรากำลังจะสร้างภาพตัวเองออกมาให้กลายเป็นคนมองโลกในแง่ดียิ้มแย้มทั้งๆที่ข้างในนี่คือเหมือนเรากดความหงุดหงิดตลอดเวลาเลยค่ะเบื่อไปซะหมดเบื่อไปซะทุกๆอย่าง จนทุกคนบอกว่าเราเงียบมากและเป็นผู้ฟังที่ดีสุดๆ เพราะเวลาทุกคนพูดอะไรมาเราก็จะมองตาและเราก็รู้ตัวนะว่ากำลังฟังเขาอย่างตั้งใจจริงๆนั่นแหละ ที่ตั้งใจฟังเพราะอยากจะเข้าใจว่าเขาคิดยังไงอยากที่จะเปลี่ยนทัศนคติตัวเองแต่ก็เหมือนมันจะยิ่งแย่ไปกันใหญ่ แต่ก็แปลกหน่อยๆเวลาคนขอความช่วยเหลืออะไรเราก็ยินดีช่วยนะคะในใจไม่ได้คิดร้ายอะไรเลย กลับกันเวลาเราจะพูดหรือออกความคิดเห็นออกเสียงอะไรมันจะมีหลายๆครั้งที่เสียงของเราถูกเมินบ้างไม่สนใจบ้างหรืออะไรก็ไม่รู้นะคะทำให้เพื่อนๆข้ามบทสนทนาของเราไปตลอดๆเลย น้อยใจนะคะแต่ก็ไม่แน่ใจว่าชินไปหรือยังเพราะบางครั้งก็แอบนอยๆแต่ก็แค่ไม่กี่วิแล้วก็บอกตัวเองว่าเอาเหอะ555 เพื่อนๆส่วนมากชอบมาถามงานเรานู่นนี่นั่นตอบด้วยความสัจจริงคือเมื่อก่อนรำคาญมากก5555 แต่ตอนนี้เหมือนชินแล้วอ่าค่ะ ก็เออมีอะไรให้ช่วยก็บอกละกัน

เราเหมือนจะเป็นคนเฟรนรี่แต่ก็ไม่แฟรนรี่ มีความย้อนแย้งในตัวเองสูงมาก ที่บอกว่าเฟรนรี่คือเรายังกล้านะที่จะเข้าไปคุยหรือถามชื่อเขาก่อน แบบเป็นคนเปิดบทสนทนาก่อนได้แต่หลังจากนั้นเราก็ไม่รู้จะพูดอะไรยังไงต่อแล้ว ถือว่าเป็นตัวแม่สื่อที่ดี555
เหมือนจะดูใจดีมากๆแต่ในใจนี่คือแบบใจร้ายอ่าค่ะ คิดอย่างแต่แสดงออกอีกอย่าง ไม่ชอบเลย

เราไม่ได้ชอบอยู่คนเดียว แต่ในขณะเดียวกันพออยู่กับเพื่อนกลุ่มๆนี้กลับรู้สึกหนาวใจอึดอัดใจไม่สบายใจมากกว่าตอนที่มานั่งคนเดียวซะอีก อารมณ์ห่างกันก็เหงานะแต่ใกล้กันแล้วเหงากว่า เราเลยชอบจะออกมานั่งข้างนอกคนเดียวบ้าง หลายๆครั้งที่มานั่งเงียบๆแล้วน้ำตาก็ไหลทั้งๆที่ไม่ได้เสียใจกับอะไรเลยค่ะอันนี้คืองงตัวเองมากๆ บางครั้งเพื่อนก็ถามจะไปไหน เรานิ่งไปแปปนึงแล้วก็ยิ้มๆแล้วก็บอกอ้อมๆว่าเออน่าเดี๋ยวมา...ความจริงก็คือในสมองคืออึดอัดไม่ไหวแล้วขอออกไปจากตรงนี้เถอะ

ถ้าบอกว่าเป็นที่สังคมกลุ่มเพื่อนหรือเปล่า... คือเพื่อนทั้งคณะก็มีกันแค่นี้อ่าค่ะ เป็นกลุ่มๆนึง...เลยต้องไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด อยากจะหากิจกรรมทำเข้าชมรมอะไรแบบนี้ ไม่ได้เป็นข้ออ้างนะคะแต่ไม่มีเวลาให้จริงๆ วันๆเรียนกินข้าวกลับหอก็ทำงานต่อทั้งวันทั้งคืนยังไม่ค่อยจะพอเลย

ตอนนี้คือรู้สึกเหนื่อยมากๆ เหนื่อยกับอะไรก็ไม่รู้ หลายๆครั้งที่ร้องไห้ก็หาสาเหตุไม่เจอ รู้สึกว่าตัวเองเป็น toxic people แบบที่หลายๆคนบอกว่าอย่าอยู่ใกล้เลย... เพราะรู้ตัวแล้วก็เลยแสดงออกมาอีกแบบหนึ่ง...ทำให้personalityของตัวเองเปลี่ยนๆไป

เหมือนยิ่งโตแล้วรู้สึกว่าตัวเองยิ่งมีปัญหา ทั้งๆที่พ่อแม่ก็ดูแลเรามาดีแท้ๆ กลัวว่ายิ่งต่อไปอีกจะทำให้เรากลายเป็นคนมีปัญหาจริงๆค่ะ