สำหรับตัวผมเองขอเล่าเรื่องนี้ เป็นประสบการณ์ที่เกิดขึ้นจริงกับปู่ทวดของผม เหตุการณ์ดังกล่าวนี้ เกิดขึ้นหลังจบสงครามโลกครั้งที่ 2 ราวๆ 3ปี
โดยเรื่องราวนี้ผมขอตั้งชื่อว่า     “คืนเดือนดับจับหัวใจ”
ปู่ทวดนั้นท่านเป็นคนจีนแต้จิ๋ว ที่อพยพเข้ามาอยู่ประเทศไทยราวๆปี พ.ศ. 2490 ท่านได้รับสถานะภาพเป็นคนไทย ด้วยจากการช่วยเหลือจากเจ้านาย โดยได้ชื่อไทยว่านาย ฮวด แซ่ถ่ำ และท่านได้เสียชีวิตเมื่อปี พ.ศ.2553 ด้วยวัย 94ปี ด้วยประเทศจีนสมัยนั้นเกิดกาลียุค ประชาชนจำต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอดจากการอดอยาก ท่านจึงเข้ามาทำงานในประเทศไทยเมื่ออายุท่านได้ราว 20ต้นๆ โดยไปอาศัยอยู่กับเครือญาติที่อพยพมาอยู่ก่อนหน้านี้ ที่ในจังหวัดแพร่ จนได้เข้าทำงานที่ปางไม้แห่งหนึ่ง ซึ่งเจ้าของก็คือ พ่อเลี้ยงพัฒนา คหบดีเศรษฐีจังหวัดแพร่
ปู่ฮวดนั้นรับค่าจ้างแรงจากการทำงานปางไม้ วันละ 6สลึง มีการจ่ายเงินทุกๆเย็นวันอาทิตย์ ซึ่งก็นับได้ว่าเป็นค่าแรงทำงานที่เยอะพอสมควรในยุคสมัยนั้น ด้วยที่ปางไม้อยู่ในป่าจึงแทบไม่มีค่าใช้จ่ายใดๆเลย คนงานในปางไม้ทั้งหมดที่มีประมาณ 20กว่าคน บางคนก็เข้าป่าล่าเนื้อ ได้ เก้ง กวาง หมูป่า กระจง ไก่ป่าหรือสัตว์อื่นๆอีกมากมายยกเว้นไว้แต่ช้าง ทีถือได้ว่าเป็นสัตว์คู่บ้านคู่เมือง ด้วยสัตว์ป่าสมัยนั้นมีมากมายจึงง่ายต่อการล่านำมาเป็นอาหาร เพราะที่ปางไม้นั้นมีปืนคาร์บิ้น m1แบบแม็คคาซีนชนิดยิงเร็วและสามารถยิงรัวต่อเนื่องได้ ยามได้เนื้อมาก็แบ่งกันกิน ถ้าเหลือก็ตากเกลือเก็บไว้ตามแต่อัตภาพ โดยทิดกราดเป็นพ่อครัวประจำปางไม้ มักจะหุงข้าวด้วยกระทะใบใหญ่ ตำน้ำพริกหาผักต้ม ต้มยำทำแกงต่างๆ แบ่งกันกินทั้งคนไทยคนจีน ได้อาศัยอยู่กันฉันพี่ฉันน้องด้วยความไมตรีเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ไม่แบ่งเชื้อชาติ เลิกงานตอนเย็นก็อาจจะมีการกินเหล้ากินยาบ้าง โดยมากเป็นเหล้าอุ๊หรือเหล้าป่าตามสมควรพอเป็นกษัยเส้น ถ้าพ่อเลี้ยงแกช่วยอนุเคราะห์ ก็อาจจะได้ดื่มเหล้าสีหรือบางคนเรียกเหล้าแดง แล้วนานๆครั้งถึงได้เข้าเมือง ส่วนมากจะไปเที่ยวตลาดเมืองแพร่กัน โดยการขึ้นรถบรรทุกหัวยาวของปางไม้ไป เพื่อหาซื้อเครื่องใช้ หากินก๊วยเตี๊ยว ข้าวขาหมูและเดินเที่ยวตลาด ส่วนปู่ฮวดนั้นแกชอบชิ่งเพื่อนๆไปนั่งกินก๊วยจั๊บเครื่องในวัว กับน้ำแข็งไสที่ร้านของ อาเหมย สาวน้อยน่ารักวัยแรกรุ่น ผิวขาว ตาตี่ ยิ้มหวาน ลูกสาวของเจ็กเฮงคนจีนฮกเกี้ยน ที่ขายอยู่ในตลาดเมืองแพร่ ด้วยเพราะแอบมีใจให้หล่อนอยู่ลึกๆแอบ เทียวไปนั่งกินก๋วยจั๊บส่งยิ้มหวาน แล้วคิดในใจเข้าข้างตัวเอง ว่าอย่างน้อยๆ หล่อนก็คนบ้านเดียวกัน มันต้องมีลุ้นบ้างแหล่ะวะ ก็มีเพื่อนบางกลุ่ม ไปเสี่ยงโชคเข้าบ่อนเล่นไพ่ แทงไฮโล จะได้จะเสียก็ว่ากันไปตามเวรและกรรม หรือไม่ก็เที่ยวผู้หญิงตามซ่องกลางวันแสกๆ โดยมากเป็นหญิงบริการชาวดอยภูเขา เป็นสาวๆวัยละอ่อน หน้าตาทรวดทรงก็จัดได้ว่าทีเด็ดขาวเนียน อัตราค่าบริการก็แล้วแต่จะตกลงกัน ยืนพื้นก็ราวๆ 7บาท ไม่มีเบอร์ตอง ถุงยางอานามัยไม่ต้องใช้ เพราะสมัยก่อนนั้น อย่างมากก็เป็นแค่โรคผู้หญิงไม่มีโรค hivอย่างปัจจุบันนี้
  แล้วก็มีเหตุอันทำให้ปู่ฮวดของผม ต้องเดินทางจากปางไม้จังหวัดแพร่ ไปกับเพื่อนหนุ่มๆในปางไม้อีกรวมๆ 6คน จำต้องไปช่วยงานคุณอนุวัฒน์ น้องชายคนเล็กสุดของพ่อเลี้ยงพัฒนา ท่านขอให้ไปช่วยงานที่เมืองน่าน เนื่องจากมีงานข้ามโขงไปตัดไม้สักขนาดใหญ่ ว่ากันว่าขนาดต้นนั้น ราวๆ 3คนโอบแต่อยู่ในป่าลึก จึงขอใช้แรงคนงานที่ปางไม้ของพ่อเลี้ยงพัฒนา เพื่อข้ามลำโขงเข้าไปตัดในป่าภูเวียงฟ้า(ทางภาษาคนพื้นเมืองเรียกกันว่าภูผีเมือง) โดยเหตุที่พ่อตาของคุณอนุวัฒน์ ได้ทำเรื่องขอสัมปทานไม้สักขนาดใหญ่ กับทางการแขวงเมืองไซยะบุรี ประเทศลาวเอาไว้
ด้วยลักษณะภูมิประเทศโดยทั่วไปของแขวงไซยะบุรี เป็นภูเขาและที่ราบสูง มีชาวพื้นเมืองอาศัยอยู่มากมายอาทิ ไทดำ ไทลื้อ ขมุ ขฉิ่น อาข่า และม้ง จึงได้กลายเป็นแขวงที่มีการทำไม้ซุงมากที่สุดและมีจำนวนช้างงานมากที่สุดในประเทศลาวสมัยนั้น ราวๆต้นเดือนพฤษจิกายน เป็นช่วงปลายฝนต้นหนาว คณะเดินทางอันประกอบไปด้วยคุณอนุวัฒน์ ทิดหมาน ทิดกราด นายทอง นายแสง นายกล้า ปู่ฮวด และดาบเริงนายตำรวจสังกัด ต.ช.ด.ริมโขง เพื่อนคุณอนุวัฒน์สมัยมัธยมปลาย ร่วมเดินทางไปด้วย เมื่อได้เวลาอันสมควรแล้ว จึงเดินทางเข้าเขตแขวงเมืองไซยะบุรีข้ามโขงด้วยการนั่งเรือ ครั้นขึ้นฝั่งก็พบกับพรานพื้นเมืองชาวลาวรอคอยที่ฝั่งอยู่ 2คน ซึ่งมีชื่อว่าอ้ายเฮืองและอ้ายโหน่ย เมื่อพรานพื้นเมืองทั้งสองเจอคุณอนุวัฒน์ ก็รีบยกมือไหว้ทักทายตามประสาคนรู้จักที่คุ้นเคยกันมาแต่ช้านาน แต่เนื่องด้วยเวลาที่ไปถึงนั้น ก็เป็นเวลาใกล้พลบค่ำแล้ว คณะเดินทางของคุณอนุวัฒน์ จึงเดินเท้าราวๆ2 กิโลเมตร เพื่อไปพักค้างคืนที่เรือนไม้ขนาดเสา 12ต้นยกใต้ถุนสูง ตีฝาด้วยแผ่นกระดานไม้ฝาเก่าๆเพียงครึ่งหลังและมุงด้วยหญ้าแฝก ซึ่งเป็นบ้านของอ้ายโหน่ยพรานพื้นที่หนุ่มใหญ่วัย 30ต้นๆ จากนั้นเจ้าบ้านก็จัดแจงเลี้ยงดูปูเสื่อ ในเรื่องอาหารการกินเป็นอย่างดี โดยมีต้มไก่บ้านใส่หน่อไม้ดองหม้อใหญ่ กับผักสดจี้มกับแจ่ว และเนื้อแดดเดียวทอดกินกับข้าวเหนียวนึ่งอุ่นๆ
ครั้นเมื่อถึงยามดึกแล้ว โดยสภาพทั่วไปที่แขวงไซยะบุรี จะมีภูมิอากาศที่คล้ายคลึง กับสภาพภูมิอากาศของจังหวัดน่านและจังหวัดอุตรดิตถ์ แต่ทว่าในฤดูหนาวจะมีอากาศที่หนาวเย็นมากกว่า ทำให้ปู่ฮวดกับเพื่อนๆนั้นนอนไม่หลับ รวมถึงคุณอนุวัฒน์และดาบเริงด้วยด้วย จึงได้ลงจากเรือนมานั่งห่มผ้าคุยพูดกัน บนแคร่ไม้ขนาดใหญ่ใต้ถุนบ้าน พร้อมกับได้ก่อกองไฟขนาดใหญ่ไว้ข้างๆ นั่งจิบเหล้าสีแม่โขงขวดใหญ่ ที่คุณอนุวัฒน์หิ้วมาฝากจากเมืองน่าน เพื่อคลายความหนาวเย็น ของลมหนาวทีพัดเข้ามาใต้ถุนบ้านเป็นระยะๆ  แล้วสักพักหนึ่ง ทันใดนั้นเองก็มีชายชราสูงวัย เดินตรงเข้ามายังกลุ่มคนที่นั่งอยู่ใต้ถุนบ้าน เมื่อแกเดินเข้ามาใกล้ๆ ก็พบว่าผมหงอกขาวโพลนแทบทั้งศรีษะอายุ ราว 80ปลายๆ ซึ่งบ้านแกก็อยู่ในละแวกนั้นเอง คงอาจจะเห็นว่าพวกปู่ฮวดยังไม่หลับนอน จึงเดินเข้ามาขอผิงไฟด้วย และชวนพูดคุยถามสารทุข์สุกดิบ ตามประสาคนแก่ชอบหาเพื่อนคุยเล่น
ชายชราผู้นั้นแกบอกว่าแกนั้นชื่อสีเมือง หรือให้เรียกแกว่าพ่อใหญ่สีก็ได้ ทิดหมานหนุ่มวัย 20กว่าๆชาวเมืองลับแลบรรจงรินเหล้าสีใส่แก้วให้แก แต่แกก็ได้โบกมือปฏิเสธ พร้อมกับพูดว่า ตาเป็นหมอธรรมต้องรักษาศิลไม่ดื่มเหล้าเมายาหรอกไอ้หนุ่มเอ้ย หลังจากที่ได้พูดคุยกันอยู่สักพักใหญ่ๆ แกจึงได้ถามว่าพวกปู่ฮวดนี้จะเดินทางไปที่ไหนกัน จะเข้าป่าไปหาล่าสัตว์เหรอ คุณอนุวัฒน์จึงได้ตอบกลับไปว่า พวกผมมาหาพรานนำทาง และรอเจ้าหน้าที่ตีตราไม้ประจำแขวงครับ พวกเราจะเดินทางขึ้นภูเวียงฟ้า ไปเอาไม้สักใหญ่ขนาดใหญ่ครับ พอดีพ่อตาผมแกรู้จักกับผู้บริหารระดับสูง เลยทำเรื่องสัมปทานกับทางการไว้ประมาณ 30ต้น เลยสั่งให้ผมพาลูกน้องไปล้มทิ้งไว้เสียก่อน แล้ววันหลังค่อยไปเช่าช้างงานที่ด่านกุดดอน ลากไม้ซุงลงลำเง็ก แล้วค่อยลำเลียงออกปากแม่น้ำโขงครับ กะไว้ว่าถ้าแปรรูปแล้วคงได้ไม้กระดานงามๆหลายแผ่นอยู่ พอจะได้กำไรจากการสัมปทานนี้อยู่บ้างครับ เพราะเราไม่มีคู่แข่งตอนประกวดราคา สิ้นเสียงคำตอบของคุณอนุวัฒน์ เมื่อพ่อใหญ่สีได้ฟังแกก็มีสีหน้าตกใจเล็กน้อย แล้วจึงอุทานออกมาเสียงเบาๆว่า ที่ภูฟ้านะหรือ แล้วหลังจากนั้นแกก็อธิบายต่อและเล่าให้ฟังว่า ภูเขาลูกนี้เป็นภูอาถรรพ์ตามความเชื่อของชาวเผ่าไทลื้อ ไทดำ ที่เชื่อว่าเป็นที่สิงสถิตย์ของพญาผีป่าผีไพร พร้อมทั้งผีบริวารทั้งหลายภายใต้ปกครอง ในเขตย่านนี้แทบไม่มีใครกล้าขึ้นไป เคยมีนายพรานที่ดันทุรังไม่เชื่อคำทักท้วงขึ้นไปล่าสัตว์ป่า ไปแล้วแล้วไม่ได้กลับลงมาตั้งหลายคน โดยเฉพาะพรานที่มาต่างถิ่นหรือพรานเมือง เหตุก็เพราะป่านี้อาถรรพ์ผีป่ามันแรง คนที่เคยรอดออกมาก็มี แต่มักจะเพ้ออย่างเสียจริต ว่าเห็นนี่บ้าง นั่นบ้าง ส่วนใหญ่ก็มักเพ้อเจ้อกันไปแบบนี้ คนเขตนี้ไม่มีใครเขาอยากขึ้นไปกันหรอก เมื่อพูดจบแกก็พันบุหรี่จากใบจากมาจุดสูบสีหน้านิ่งเรียบ คุณอนุวัฒน์จึงได้ถามพ่อใหญ่สีกลับไปอีกว่า แล้วทำไมนายทุนเขตนี้ เขาจึงไม่มีใครเข้าไปสัมปทานไม้ใหญ่บนภูนี้ครับ ทางการเขาก็เปิดให้ประมูลไม้เยอะอยู่นะตา พ่อใหญ่สีจึงตอบกลับมาว่า มันไม่มีใครเขาอยากเข้าไปทำไม้บนภูนี้หรอกไอ้หนุ่มเอ้ย เพราะเขากลัวอาถรรพ์กันยังไงเล่า มีเสี่ยใหญ่เมืองมุกดาหารเคยเข้าไปสัมปทานอยู่เหมือนกัน เข้าไปได้ไม่กี่วันก็พาลูกน้อง หนีกลับลงภูแทบไม่ทัน ที่หลงหายสาบสูญไปก็มี แล้วพวกไอ้เฮืองไอ้โหน่ยไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ฟังบ้างหรือไอ้หนุ่ม ไอ้สองคนนี่มันเห็นแก่ค่าจ้างจริงๆเลยนะ พูดจบพ่อใหญ่สีก็หัวเราะขบขัน พลางส่ายหัวเบาๆไปมา เมื่อพวกปู่ฮวดได้ฟังพ่อใหญ่สีเล่าดังนี้ ก็ถึงกับหน้าซีดถอดสี ใจแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเพราะความกลัว ทิดหมานจึงได้ถามพ่อใหญ่สีกลับไปอีกว่า ถ้าพวกผมจะขึ้นภูตาพอจะมีของดีอะไร ให้พวกผมไว้ป้องกันตัวบ้างมั้ยครับ เนื่องว่าทางกลุ่มนั้นก็พอรู้ว่าพ่อใหญ่สีนั้น แกเป็นหมอธรรมประจำพื้นที่ก็ต้องมีวิชาอาคมอยู่บ้างพอสมควร จึงอยากจะขอของดีแกไว้เพื่อป้องกันตัวยามขึ้นภูบ้าง พ่อใหญ่สีได้ตอบกลับมาว่า วันพรุ่งนี้ก่อนเดินทางให้ใครคนใดคนหนึ่งในกลุ่มพวกเอ็งไปหาตาที่บ้านนะ เดี๋ยวตาจะให้ของดีพวกเอ็งไปไว้ป้องกันตัวสักอย่าง 2อย่าง แต่พวกเอ็งจงจำไว้นะไอ้หนุ่ม อีกไม่กี่วันนี้ก็จะถึงคืนแรม 15ค่ำ คืนนั้นมันจะเป็นคืนเดือนดับ พวกเอ็งจงรีบลงจากภูเวียงฟ้ากันเสีย เพราะคืนเดือนคับแรม 15ค่ำ พวกวิญญาณสัมภเวสีภูตผีต่างๆมันจะมีพลังแห่งอาถรรพ์สูง จงพากันรีบลงภูมาก่อนที่อาทิตย์จะลับขอบฟ้า พอพูดจบพ่อใหญ่สีก็ลุกออกจากกองไฟนั้นแล้วหันหลังกลับ เพื่อไปเรือนนอนที่อยู่หลังถัดออกไปอีกไม่กี่หลัง
เมื่อพวกปู่ฮวดดื่มเหล้าหมดโขง ก็รีบขึ้นเรือนนอนผักผ่อนเพื่อเก็บแรงไว้เดินทางกัน รุ่งขึ้นทิดหมานเดินไปหาพ่อใหญ่สีที่บ้านแต่เช้าตรู่ตามคำสั่งของคุณอนุวัฒน์ เพื่อไปขอรับของดีไว้ไปป้องกันตัว ก่อนจะกลับพ่อใหญ่สีได้กำชับทิดหมานอีกว่า ให้รีบลงภูก่อนวันแรม 15ค่ำ ทิดหมานกลับมาพร้อมกับด้ายสายสิณญ์สีเหลืองหลายเส้น และสร้อยปะคำร้อยแปด ที่ทำจากทองเหลืองเม็ดโตเท่านิ้วชี้อีก 1เส้น สำหรับสร้อยประคำเส้นนี้ พ่อใหญ่สีแกบอกว่า ได้จากเกจิวัดป่าพระอริยสงฆ์แห่งนครหลวงพระบาง ลงจากภูแล้วค่อยมาคืนให้แกก็ได้
หลังจากกินข้าวเที่ยงกันเสร็จแล้ว คณะตัดไม้ของคุณอนุวัฒน์จึงได้เดินทางเพื่อเข้าภูเวียงฟ้า ด้วยรถแลนด์เก่าๆโกโรโกโสทั้ง 2คันโดยบรรทุกคนวิ่งตามกันมา ซึ่งในคณะนั้นได้มี ท้าวคำใสเจ้าหน้าที่ตีตราไม้ของทางการแขวงไซยะบุรี ได้ร่วมเดินทางไปด้วย พร้อมทั้งกับขนอุปกรณ์สำหรับล้มต้นไม้ขนาดใหญ่ เสบียงอาหาร และอาวุธปืนชนิดต่างๆไปเพื่อป้องกันตัว จากเหตุการณ์อันไม่คาดคิดที่อาจเกิดขึ้นได้ รถวิ่งผ่าผืนป่าไปได้สักราวๆ 20กว่ากิโลเมตร ครั้นเมื่อสิ้นสุดถนนที่รถยนต์สามารถเข้าถึงแล้ว คุณอนุวัฒน์จึงให้ตาบุญมีกับทิดดวงคนขับรถทั้งสองขับรถกลับ โดยได้กำชับให้มารอรับในวันเวลาที่นัดหมายไว้ จากนั้นคณะทีมงานของคุณอนุวัฒน์ทุกคน ก็ได้ขนอุปกรณ์ต่างๆใส่เป้สนามเดินไปตามรอยทางเท้า โดยมีอ้ายเฮืองและอ้ายโหน่ยเป็นพรานนำทาง พาทำพิธีเปิดป่าขอขมาเจ้าที่เจ้าทางเสียก่อน
แล้วทั้งหมดก็ออกเดินทางไปตามร่องทางเดิน ที่คาดได้ว่าน่าจะเป็นด่านช้าง หรือทางช้างป่าเดินนั่นเอง จากนั้นทิดหมานก็นำเรื่องราวที่พูดคุยกับพ่อใหญ่สี ร่วมปรึกษาหารือกับคุณอนุวัฒน์ พร้อมกับยื่นเส้นปะคำร้อยแปดในมือ ให้คุณอนุวัฒน์เป็นคนเก็บรักษาเอาไว้ รวมถึงแบ่งเส้นด้ายสายสิณญ์ปลุกเสก ที่พ่อใหญ่สีให้มาแก่ทุกคนในคณะ รวมถึงปู่ฮวดด้วยนั่นเอง เมื่อคุณอนุวัฒน์ได้ปรึกษากับทิดหมาน ก็มีอาการสีหน้าเหมือนครุ่นคิดอย่างหนัก มือพลางควักบุหรี่จากกระเป๋าเสื้อมาจุดสูบ ปล่อยควันลอยออกปากแล้วพูดเปรยๆขึ้นว่า ถ้าเป็นแบบนี้ เราควรเร่งมือการตัดไม้สักใหญ่จำนวน 30ต้นนี้ ให้แล้วเสร็จก่อนวันแรม 15ค่ำ นี้แล้วกัน จากนั้นคุณอนุวัฒน์จึงมีคำสั่งให้คณะรีบเดินทางกันอย่างรวดเร็ว คุณอนุวัฒน์หนุ่มใหญ่หน้าตาดีแม้จะเป็นคนรุ่นใหม่ จบการศึกษาปริญญาตรี ด้านบริหารรัฐกิจมาจากกรุงเทพมหานคร แต่ก็นับได้ว่า แกเป็นคนที่มีความเชื่อในเรื่องนี้อยู่มากพอสมควร                                   มีต่อ