เหมือนการที่อยู่ๆวันนึงก็พบว่า ราวกับสมองหลอกตัวเองว่ารักคนๆนึงมาโดยตลอด เชื่ออย่างสุดหัวใจว่าตัวเองรักเค้า
จนเกิดความสุขหรือความทุกข์ผูกติดอยู่กับการมีหรือไม่มีเค้า จนไม่เป็นอันทำอะไร กลัวเค้าทิ้ง กลัวเค้าไม่รัก เกิดเป็นอารมณ์
พอไม่มีก็ใจหาย เศร้า  จนวันนึงทนไม่ไหวแล้วเททุกอย่างหมดเลย บล๊อค ตัด เลือกวิธีที่จะทำให้ตัวเองจะติดต่อเค้าไปไม่ได้อีกแล้ว

แต่เมื่อเป็นฝ่ายตัดทุกความสัมพันธ์แล้วก็โล่งใจนิดหน่อย โฟกัสกับตัวเองได้มากขึ้น สามารถรับความจริงว่าไม่มีแล้ว เราอยู่คนเดียวได้
พยายามแบบไม่คาดหวัง ไม่เหนื่อย ไม่รอคอย ว่าใครจะมารัก หรือทิ้งเราไปเมื่อไร พอติดต่อไม่ได้อีกแล้วก็โล่งใจและคิดถึงแทน
อยากแก้ไข ถ้าหากเราไม่ตัดทางติดต่อขนาดนี้ก็ยังอาจควบคุมตัวเองในระดับความสัมพันธ์ที่พอดีได้มากกว่านี้
ไม่มากเกินจนทุกอย่างแย่ไปหมดอย่างเมื่อในอดีต พอคิดจะปรับปรุงตัวก็สายไปแล้ว

หรืออย่างน้อยก็เรียนรู้ที่จะสานความสัมพันธ์กับคนอื่น หรือเข้าใจคนอื่นได้มากกว่านี้

ปล. ทั้งนี้ทั้งนั้นคือความสัมพันธ์ในเน็ตสามปี โดยที่ไม่เคยรู้จักชื่อและหน้าตา มีแต่คิดไปเองว่าเค้าน่าจะเป็นคนนั้น คนนี้
ปล 2  รู้สึกตัวเองราวกับเป็นคนโรคจิตประสาท (ก็จิตจริงๆ หมอเคยวินิจฉัยว่าจิตเภทช่วงนึง) คิดและจิตนาการไปเอง หลอกตัวเองทั้งหมด
ปล 3 สำหรับเรา การเข้าใจความรู้สึกเป็นเรื่องยาก เราแยกแยะไม่ออกว่า ระหว่างความคิดถึงกับความรัก มันเป็นเรื่องเดียวกันหรือเปล่า
ปล 4 ก็ยังมีเรื่องหลายๆเรื่องอยากเล่า อยากคุย แต่สบายใจว่า ถ้าเค้าไม่อยากอ่าน ก็ดี เราไม่ได้ดูตามตื้อหรือตอแยคอยคุย
แบบที่เค้าไม่สนใจ เป็นบทสนทนาฝ่ายเดียวอีกต่อไปแล้ว เราโล่งใจที่เราเป็นอิสระจากพันธนาการพวกนั้น แต่เราคิดถึงทุกวันจริงๆ
จนไม่รู้คิดถึงอะไร อาจคิดถึงตัวเองเมื่อตอนที่มีเค้าเป็นเพื่อนมากกว่า สุดท้ายแล้วตัวเองก็เลือกที่จะเทคนอื่นเหมือนกัน
ปล 5 ตอนนี้บางทีคิดว่าก็ดีเหมือนกัน เพราะถ้าเราต้องปรับปรุงตัวมากมายขนาดนั้น เราคงมีแต่ข้อติและรอยตำหนิ
ที่เค้ายอมรับไม่ได้สักที ถึงแม้ว่ามันจะเป็นตัวเราก็ตาม