สวัสดีค่ะเพื่อนๆพี่ๆชาวพันทิปทุกคน
อันดับแรกอยากจะถามก่อนนะคะว่า มีครอบครัวไหนที่ไม่อบอุ่นไม่มีความสุขเหมือนครอบครัวเราบ้างค่ะ...
ตั้งแต่จำความได้เราอยู่ในสพาพแวดล้อมครอบครัวที่มีพ่อแม่ติดเหล้ามากค่ะ กินทุกวันเมาทุกวัน เมาจนไม่สนใจลูกเมาเตรทุกวัน จนตอนนี้เราอายุ25 ปีพ่อแม่ยังเมาทุกวันเหมือนเคยไม่เคยน้อยลงเลย ตั้งแต่เล็กจนโตเราถูกคนแถวบ้านข้างบ้าน ลังป้าน้าอาตายาย เรียกว่าลูกอิขี้เมาลูกไอ้ขี้เมามาตั้งแต่เด็ก จนตอนนี้ก็ยังโดนเรียกเหมือนเดิม
พ่อแม่เรามีลูก5 คนค่ะ เราเป็นคนโต มีลูกมากครอบครัวก็ถือว่าค่อนข้างยากจนเลยแหละค่ะ. เราเป็นพี่คนโต เลี้ยงน้องทุกคนมากับมือตอนเด็กๆไปเล่นไหนกับเพื่อนไม่ได้เลยเลี้ยงน้องอย่างเดียว น้อง4คนเราเลี้ยงทุกคนจนคนแถวบ้านบอกว่าเราเป็นแม่ ไม่ใช่พี่หรอก พ่อแม่มันไม่ได้สนใจลูกเลยสนใจแต่ขวดเหล้า. ตอนเด็กเราจะได้ขึ้นใจเลยว่าเราน้อยใจที่ไปเล่นกับเพื่อนไม่ได้ เราล้างถ้วยชามทำงานบ้านหุงข้าวเองตั้งแต่อยู่ ป.3ค่ะ เพราะพ่อแม่ไม่ทำ พ่อแม่ติดแต่กับขวดเหล้า ตอนเย็นมาไม่ต้องถามหาพ่อแม่เลยอยู่วงเหล้านู้น เรากับน้องกินต้มมาม่ากินทอดไข่ต้มไข่ทุกวันและก็ทำกินเอง ไม่เคยได้นั่งกินข้าวกับพ่อแม่เลย บางวันเรากล่อมน้องนอนทั้งสามสี่คนจนหลับทั้งคยที่อยู่ในเปล ชงนม เราทำทุกอย่าง พ่อแม่กลับมาบ้านก็นํ้นแหละค่ะ ตี1-2 ตอนกลางวัน้ขาก็ทำงานปกตินะคะ แต่เริ่มเย็นมาก็ไปหาวงเหล้าทุกวันภาระตกที่เราทุกอย่าง บางวันเมากลับมาทะเลาะตีกัน น้องยังเล็กอยุ่ก็ร้องไห้ เราก็ยังแอบร้องไห้เลยบางที บางวันไปโรงเรียนเราไม่ได้เงินค่าขนมเลยเพราะพ่อแม่จะให้น้องก่อน เผื่อเหลือมาถึงเราก็ 2-3 บาท บางวันไม่ได้สักบาทเลย.
พ่อแม่เราเป็นแบบนี้มาตลอดเลยค่ะ กินเหล้าไม่สนใจลูกเมามาทะเลาะตบตีกัน แม่เราเป็นคนขี้โมโหมาก เวลาเมาจะด่าลูกด่าน้องที่ร้องไห้ ด่าเราที่เราไม่ดูน้องบ้างล่ะ เอะอ่ะโวยวายทุกวันว่าชีวิตทำไมจนอะไรประมาณนี้แหละค่ะ เราก็แปลกใจเหมือนกันว่า เรากับน้องเติบโตขึ้นมาได้ยังไง
ตอนเราเรียนจบ ม.3 เราเป็นพี่คนโต พ่อแม่ไม่ให้เรียนต่อค่ะบอกไม่มีเงิน แต่เราอยากเรียนมาก พ่อแม่ไม่ให้เงินไปสมัครเรียน ตอนนั้นค่าสมัครเรียน150 บาท ค่ะ แต่พ่อแม่ไม่มีให้ แค่จะใช้ไปแต่ละวันยังไม่มี ตอนนั้นคิดอยู่ิย่างเดียวว่าต้องได้เรียน เดินไปเก็บขวดเหล้าขวดเบียร์ที่พ่อแม่กินนั้นแหละค่ะเอาไปขาย ขายได้เงินมา70 บาท หวงมากไม่บอกให้ใครรู้ วันต่อมาไปเก็บมันรับจ้างค่ะตากแดดทั้งวันข้าวไม่ได้กินแอบพ่อแม่ไป ทิ้งน้องไว้บ้านแอบไปรับจ้างเก็บมัน ทั้งวันได้เงิน100 บาท รวมแล้วได้170 บาท เลยมีเงินไปสมัครเรียนค่ะ วันไปอาศัยขอเกาะรถพ่อของเพื่อนไปเขาขับรถยนต์พาลูกเขาไปเราก็ขอไปด้วย เผื่อจะได้เปิดเทอมก็รับจ้างทุกอย่างเลยค่ะเพื่อที่จะได้เงินมาเปิดเทอม จำได้เลยว่าก่อนไปโรงเรียนจะโดนด่าทุกวันเพราะพ่อแม่ไม่อยากให้ไปเพราะไม่มีเงิน เราก็ฝืนไปค่ะบางวันไม่มีเงินติดตัวเลยข้าวไม่ได้กินก็ไปค่ะ เราสู้3ปีจนจบม.6. ตอน ม.6 รู้ว่าตัวเองจะไม่หด้เรียนต่อแต่เราเป็นคนใฝ่เรียนมาก ตอนนั้นพอมีเงินเก็บค่ะจากเงินที่ยืม กยศ. พอเงินออกมาแต่ละเดือนก็แอบเก็บ. เพื่อแห่แหนไปสอบกัน เราก็เลยแอบพ่อแม่ไปสอบบ้างปรากฏว่าติดค่ะ ติดมหาลัยแห่งหนึ่งที่มีชื่อเสียงของภาคอีสาน ในคณะรัฐศาสตร์
ตอนนั้นดีใจมาบอกพ่อแม่ ซึ่งตอนนั้นพ่อแม่กำลังเมาแอ๋แอ่นอยู่กันทั้งสองคน แม่ก็ด่าค่ะสารพัดเลยว่า ใครจะให้เรียนกุไม่มีเงิน ออกมาหาเลี้ยงครอบครัวดีแล้ว ดูน้องตั้งหลายคน กูเลี้ยงไม่ไหว ออกมาไปหาทำงานส่งเงินมาให้กูกูอยากได้เงิน งานโรงงานมีเยอะแยะก็ไปทำสิ จะให้กุหาเลี้ยงจนแก่ตายรึไง. เราจำคำแม่ด่าได้ขึ้นใจ กี่ปีกี่ปีก็ไม่เคยลืม.
ตอนนั้นโกรธพ่อแม่มาก. ที่เขาเป็นแบบนั้นด่าเราทั้งกินเหล้า ไม่เคยมีสักวันที่จะไม่กิน ซึ่งสำหรับเรา เราอยากให้ครอบครัวมีชีวิต มีฐานะที่ดีขึ้น. เราคิดว่าการที่เราเรียนมันจะลำบากก็จริง. แต่มันจะช่วยยกฐานะช่วยให้เราหลุดพ้นจากสิ่งที่เคยเจอทุกวันได้ ตอนนั้นอยากเรียนมากเลยไปขอทำงานในร้านขายเสื้อผ้าเขาให้วันละ180 ทำงานแทบตายไม่ได้พักเลย. แล้ววันที่มหาลัยใกล้บ้านเปิดรับสมัครเลยไปสอบและสอบติด. ถึงได้เรียน เพราะยิม กยศ. ได้ ส่วนเงินทำงานก็ใช้จ่ายค่าหอค่าชัด นศ. ค่าอุปกรณ์ต่างๆ
จำได้ขึ้นใจเลยว่าวันที่ก้าวขาออกจากบ้านจะไปเรียนไปอยู่หอ มีเงินเก็บอยู่ 1500 ติดตัว พร้อมกับคำด่าคำสาปแช่งของแม่ขณะที่กำลังเมาเหล้าอยู่ว่า. อิลูกชั่วอกตัญญู กูไม่ใช่เศรษฐี กุไม่มีเงินส่งหรอก. คิดว่าเงินแค่นั้นจะอยู่ได้นานแค่ไหน จะไปจายไหนก็ไป กุก็จบแค่ม.3
ใฝ่สูงอยากเรียนปริญญา. อิใฝ่สูงอิไม่มองดูตัวเอง จนไม่มีขี้จะ-ยัง
เรียน. กุบอกให้ไปทำงาน
เรียน. !! เราทั้งร้องไห้ทั้งหอบกระเป๋าไป ถึงไปเราก็ดลับมาบ้านทุกอาทิตย์มาทำนาช่วยที่บ้านมาดูแลน้อง ส่วนเงินใช้แต่ละเดือนก็เดือนละ2200 ที่กยศ. ให้ กินมาม่า กับข้าวคลุกน้ำปลาเป็นหลัก. ชีวิตลำบากมาก บางวันนอนร้องไห้ แต่ทนเพราะอยากมีการศึกษาที่ดี
ตลอดเเวลา เราจะพูดเรื่องให้พ่อแม่เลิกเหล้าตลอด และเราก็จะถูกด่ากลับมาว่า กุแม่ ไม่ใช่ลูกอย่ามาด่ามาสั่งสอนกู !! และยิ่งตอนนี้เราเรียนจบเราไปทำงานอยู่ กทม. ได้1ปี เงินเดือนเราได้16500 บ. เเต่ละเดือนได้เก็บแค่1000 บ. เพราะจ่ายค่าห้อง+ น้ำไฟ 3500 เก็ยไว้ใช้อีกทั้งเดือน4500 ส่งให้ทางบ้านเดือนละ 5000 แต่ทุกสิ้นเดือนแม่จะโทรมาเอาเงินเพิ่มทุกเดือนเดือนละ2500 ทำให้เราไม่มีเงินเก็บเลย ถ้าไม่ให้ก็ด่าสารพัดทวงบุญคุณบ้าง จนเราแทบทนไม่ไหว จนเราทำงานได้1ปี อยู่ๆแม่ปวดท้องนอนโรงบาล ไม่มีใครดูแลพ่ออยู่บ้านกับน้อง น้องเรา4 คนยิ่งโตยิ่งไม่รับผิดชอบอะไรเลย งานบงงานบ้านไม่ทำสักอย่าง แม่นอนโรงบาลไม่มีใครไปเฝ้า พ่อไม่อยากไปเฝ้าสุดท้ายก็เป็นเราที่ได้ลางานกลับมาเฝ้า 1สัปดาห์กว่า แล้วตอนจะกลับกรุงเทพฯ พ่อบอกว่าจะทำงานอยู่ทำไมที่กรุงเทพฯทำอยู่เงินเก็บมีแค่หมื่นเดียว เห็นเวลาพ่อแม่ไม่สบายไหมเงินก็ไม่มี คนอื่นเขาทำงายมีเงินเก็บไม่มีทำทำไม เรียนจบมาสูงเฉยๆเสียเวลา. แล้วหลังจากนั้นพ่อก็บังคับเรากลับมาอยู่บ้าน.เราบอกไม่กลับก็ด่าว่าเราสารพัดว่า จะเลือกอยู่วุขสบายแต่หน่อไม่มารับทรายปัญหาทางบ้านเลย มันเห็นแก่ตัว ถ้าไม่กลับมาไม่ต้องมาเหยียบบ้านกุอีก.
เราก็ได้หอบข้าวของกลับมาอยู่บ้านทั้งที่ไม่เต็มใจ. กลับมาก็เจอสภาพอย่างเคยค่ะ. พ่อแม่ยังกินเหล้สเป็นชีวิตจิตใจ และที่หนักกว่าเดิมคือสุขภาพร่างกายค่ะแแย่มาก ไม่ต่างจากลำยองเลย พ่อแม่ยังนเหล้าเมาทุกวัน เมาทีไรทะเลาะตบตีกันเหมือนเดิม แม่ขี้โมโหด่าไม่มีเหตัผลเหมือนเดิม ุสุขภาพร่างกายแย่มาก สูบบุหรี่ด้วย อีกอย่างคือ บ้านรกมาก ปกเราอยู่บ้านจะกวาดถูตลอด 1ปีที่ไม่อยู่บ้าน น้องๆเราไม่สนใจงานบ้านเลย บ้านรกมากทั้งเสื้อผ้ากองระเนระนาด หมักหมมสกปรก ห้องน้ำสกปรกไม่ล้างมีแต่คนใช้แต่ไม่มีใครล้าง บ้านไม่เคยถู หยักไยเต็มบ้านแถวมีขยะรอบบ้านขวดเหล้าขวดเบียร์ ครัวก็สกปรกกินเเล้วไม่ล้างแช่อย่างเดียว เวลาทำอาหารเสร็จไม่เคยเก็บให้สะอาด น้องเรามีตั้ง4คนแต่ไม่มีใครทำ ผู้หญิงสองคนอยู่ม.3. เล่นโทสับและนอนอย่างเดียวเลิกเนียนมาไม่ทำอะไร เราต้องได้ด่าทุกวัน น้องผู้ชายอีก1คน อายุ19 เรียนปวช.3 พาเพื่อนมานั่งกินเหล้ากับพ่อแม่ทุกวัน ว่าตักเตือนอะไรไม่ได้ น้องผู้ชชายอีกคนอยู่ม.2 ติดเกมส์ไม่ค่อยมานอนบ้าน สรุปคือบ้านเราย้ำแย่กว่าเดิม.
สรุปบ้านเรายังเหมือนเดิม หรือย้ำแย่กว่าเดิมด้วยซ้ำ พ่อแม่ติดเหล้างอมแงมเหมือนเดิม ทะเลาะกันเหมือนเดิม ด่าลูกเหมือนหมูเหมือนหมายิ่งกว่าเดิม น้องเราไม่ทำงานบ้านไม่ช่วยแบ่งเบาอะไรเลยและอีกอย่างยังเรียนทั้ง4คน พ่อมีงานที่ทำตลอดพอได้มีเงินส่งน้องเรียนแต่ไม่เพียงพอเพราะส่วนมากจะลงขวดเหล้าสะส่วนมาก. บางวันเราทะเลาะกับแม่เพราะแค่เราบอกให้เลิกเหล้า. ก็โดนด่าสารพัดเลย เอาเราไปเปรียบเทียบกับลูกบ้านอื่นว่ามีเงินให้พ่อแม่ มาสร้างบ้านให้พ่อแม่อยู่ มีรถให้พ่อแม่ขับ อยู่สุขสบาย แต่ลูกบ้านนี้ไม่มีอะไรสักอย่างทั้งพูดทั้งเมา บอกเราไปตายบ้างไปผูกคอตายให้จบไป แล้วแต่เขาจะพูด. บางวันเราแอบไปนั่งร้องไห้คนเดียว. นอนไม่หลับจนเช้าทุกวัน. เพราะเราคิดเราโตแล้ว เราจะแก้ไขปัญหาครอบครัวได้ยังไงเราจะดีงพ่อแม่อยากจากวงจรเหล้าได้ยังไง. จะยกฐานะครอบครัวให้มันดีขึ้นมาได้ยังไง. เราสู้อยู่คนเดียวหาให้ทั้งบ้าน แถมยังโดนด่าโดนว่า ว่าไม่มีปัญญาหาอะไรให้พ่อแม่ เขาจะชอบเอาราไปเปรียบกับคนที่เขามีพื้นฐานครอบครัวที่ดี มีต้นทุนชีวิตที่ดีกว่าครอบครัวเราเสมอ.
เรากลับมาอยู่บ้านได้3เดือนแล้ว 2เดือนแรกเราไปหางานทำแถวบ้าน ต่อรองได้มากสุดเงินเดือน 8500 คือน้อยมาก แถมเป็นงานที่ได้ได้ชอบเลย. แต่ก็้ต้องทำ ถามว่ามีความสุขไหม ไม่เลย เงินเดือน8500 หักประกันสังคม หักค่ารถโรงเรียนน้องเดือนละ1200 ค่าข้าวของเครื่องใช้ในบ้านแต่ละเดือน ซึ่งเปลืองมากอยู่กัน7คน ซื้อหมดเดือนละ1000 ทั้งของใช้กับข้าวมาใสตู้เย็นไว้ ค่างวดรถมอไซต์เดือนละ1500 เราเก็บไว้ใช้ในการทำงานเราก็2000 ให้น้องไปโรงเรียนสองคนรวมกันวันละ 120 ในแต่ละวันไหนจะค่ารายงานค่านู้นนี่ บางวันค่าไปโรงเียนน้องสองคนหมดไป300 ค่าไฟที่บ้านอีกเดือนละ600 เราทำงานที่นั้นได้2เเดือน มีเงินเก็บติดตัว1000 บาท
ทำงานได้เงินน้อยอยู่แล้ว. กลับมาเหนื่อยๆ มาเจอพ่อแม่กินเหล้าทุกวันเมาจนไม่รู้เรื่อง บางวันนอนข้างห้องน้ำก็มี สลบไหนก็นอนตรงนั้น. เลิกงานมาเหนื่อยๆต้องมาทำกับข้าวหุงข้าวให้คนทั้งบ้านกิน บ้านรกๆ ถ้วยชามไม่ล้างสกปรก เราก็ไล่น้องมาทำต้องบังคับทำถึงทำ พอตอนเช้าจะไปทำงานบางวันน้องไม่ไปส่งบ้างล่ะ ไม่มีรถไปบ้างล่ะเพราะไปทำงานจะไปกับน้องผุชายให้น้องไปส่งที่ทำงานน้องก็เลยไปเรียนต่อ กลับมาบ้านก็เจอสภาพแบบเดิมบางวันก็ตบตีกันทะเลาะกัน เรา
นั่งร้องไห้เกือบทุกวัน คิดทุกวันว่าเราทำไมต้องเกิดมาแบบนี้ เราทำกรรมอะไรไว้หนักหนา เราสู้ดิ้นรนเรียนก็เพราะอยากมีงานดีๆทำให้ครอบครวัวได้สุขสบาย แต่ครอบครัวไม่ช่วยอะไรเลย เราอยากมีบ้านหลังสวยๆให้ครอบครัวได้อยู่อยากเก็บเบิน แต่สิ้นเดือนมาก็ถูกผลานจากครอบครัวไปหมด ตอนนี้เราเหนื่อยมากับชีวิตเราออกจากงานมาเผื่อตั้งสติก่อน พยายามหาทางออกทมัน
ดีกว่านี้ .
อยากให้พ่อแม่เลิกเหล้า เพรทะตั้งแต่เกิดมาก็เห็นพ่อแม่กินเหล้าและทะเลาะกันตบตีกันทุกวันแต่เล็กจนโต
อยากหาเงินทำบ้านใหม่พ่อแม่อยู่เพราะบ้านเราตอนนี้แทบจะพังอยู่แล้วปลวกกิน พังมากจริงๆ
อยากให้น้องช่วยกันทำงานบ้านบ้างแต่ก็ทำได้แค่ด่าทุกวันน้องผุชายก็ติดเพื่อนติดเกมบางวันก็ไม่ไปเรียน. ทะเลาะกับแม่ทุกวัน เราแทบอยากเปลี่ยนนิสัยคนทั้งบ้านให้เขาคิดใหม่ทำใไม่ เราอยากมีครอบครัวที่อบอุ่นบ้าง มีพ่อแม่ให้ปรึกษาบ้าง มีน้องที่น่ารักตั้งใจเรียน. อยากให้พ่อแม่เป็นคนใหม่ให้ความอบอุ่นแก่เราบ้าง เราไม่เคยหันหน้าไปปรึกษาพ่อแม่ได้เลย. เพราะพ่อแม่อยู่แต่กับใงเหล้า และเมามาก็ทะเลาะตบตีด่าลูก แช่งลูกสารพัด เราไม่เคยเจอพ่อแม่บ้านไหนเป็นเหมือนบ้านเราเลย. เวลาที่เราไปบ้านเพื่อน เห็นพ่อแม่เขากอดลูกหอมลํกพํดจาดีกับลูกกอดลูก เราร้องไห้ทุกครั้งเเล้วนึกกลับมาที่ตัวเอง. ไม่เคยได้รับความอบอุ่นนั้นเลยตั้งแต่จำความได้ แม่พ่อไม่เคยกอด ไม่หอม ไม่เคยพูดดีด้วย ไม่เคยได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา ไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากคำว่าครอบครัวสักครั้ง. เราคงทำกรรมามาเยอะแต่ชาติก่อน มาชาตินี่เราเลยชดใช้กรรมไม่หมดสักที อยากมีครอบรรัวที่อบอุ่นบ้างแต่ก็ได้แค่ฝัน ร้องไห้กอดตัวเองทุกวัน. อยากจะแไขให้ได้อยากมีคำว่าครอบครัวที่อบอุ่น ใครที่ไม่เคยอยู่จดเดียวกันกับเราคงไม่เข้าใจ
ตอนนี้เราก็นั่งพิมไปร้องไห้ไปพร้อมกับมองดูสภาพพ่อแม่ที่เมาหัวทิ่มนอนกองกันอยู่ สภาพดูไม่ได้เลย
#ชีวิตคนเราเลือกเกิดไม่ได้จริงๆนะคะ
ทั้งกอดทั้งปลอบตัวเองเพื่อให้อดทนสู้ต่อไป อยากจะมีชีวิตครอบครัวที่อบอุ่นกับเขาสักครั้ง. แต่คงทำได้แค่ฝัน
#อยากให้พ่อแม่ได้รับรู้ว่าลูกหวังดีและรักมากแค่ไหน
แค่อยากได้ความรักจากพ่อแม่. แต่ไม่รู้จะแก้ไขอย่างไรดี
พ่อแม่ขี้เหล้า ครอบครัวไม่อบอุ่น ไม่มีความสุขเลยสักวัน มีวิธีแก้ไขอย่างไรบ้างค่ะ
อันดับแรกอยากจะถามก่อนนะคะว่า มีครอบครัวไหนที่ไม่อบอุ่นไม่มีความสุขเหมือนครอบครัวเราบ้างค่ะ...
ตั้งแต่จำความได้เราอยู่ในสพาพแวดล้อมครอบครัวที่มีพ่อแม่ติดเหล้ามากค่ะ กินทุกวันเมาทุกวัน เมาจนไม่สนใจลูกเมาเตรทุกวัน จนตอนนี้เราอายุ25 ปีพ่อแม่ยังเมาทุกวันเหมือนเคยไม่เคยน้อยลงเลย ตั้งแต่เล็กจนโตเราถูกคนแถวบ้านข้างบ้าน ลังป้าน้าอาตายาย เรียกว่าลูกอิขี้เมาลูกไอ้ขี้เมามาตั้งแต่เด็ก จนตอนนี้ก็ยังโดนเรียกเหมือนเดิม
พ่อแม่เรามีลูก5 คนค่ะ เราเป็นคนโต มีลูกมากครอบครัวก็ถือว่าค่อนข้างยากจนเลยแหละค่ะ. เราเป็นพี่คนโต เลี้ยงน้องทุกคนมากับมือตอนเด็กๆไปเล่นไหนกับเพื่อนไม่ได้เลยเลี้ยงน้องอย่างเดียว น้อง4คนเราเลี้ยงทุกคนจนคนแถวบ้านบอกว่าเราเป็นแม่ ไม่ใช่พี่หรอก พ่อแม่มันไม่ได้สนใจลูกเลยสนใจแต่ขวดเหล้า. ตอนเด็กเราจะได้ขึ้นใจเลยว่าเราน้อยใจที่ไปเล่นกับเพื่อนไม่ได้ เราล้างถ้วยชามทำงานบ้านหุงข้าวเองตั้งแต่อยู่ ป.3ค่ะ เพราะพ่อแม่ไม่ทำ พ่อแม่ติดแต่กับขวดเหล้า ตอนเย็นมาไม่ต้องถามหาพ่อแม่เลยอยู่วงเหล้านู้น เรากับน้องกินต้มมาม่ากินทอดไข่ต้มไข่ทุกวันและก็ทำกินเอง ไม่เคยได้นั่งกินข้าวกับพ่อแม่เลย บางวันเรากล่อมน้องนอนทั้งสามสี่คนจนหลับทั้งคยที่อยู่ในเปล ชงนม เราทำทุกอย่าง พ่อแม่กลับมาบ้านก็นํ้นแหละค่ะ ตี1-2 ตอนกลางวัน้ขาก็ทำงานปกตินะคะ แต่เริ่มเย็นมาก็ไปหาวงเหล้าทุกวันภาระตกที่เราทุกอย่าง บางวันเมากลับมาทะเลาะตีกัน น้องยังเล็กอยุ่ก็ร้องไห้ เราก็ยังแอบร้องไห้เลยบางที บางวันไปโรงเรียนเราไม่ได้เงินค่าขนมเลยเพราะพ่อแม่จะให้น้องก่อน เผื่อเหลือมาถึงเราก็ 2-3 บาท บางวันไม่ได้สักบาทเลย.
พ่อแม่เราเป็นแบบนี้มาตลอดเลยค่ะ กินเหล้าไม่สนใจลูกเมามาทะเลาะตบตีกัน แม่เราเป็นคนขี้โมโหมาก เวลาเมาจะด่าลูกด่าน้องที่ร้องไห้ ด่าเราที่เราไม่ดูน้องบ้างล่ะ เอะอ่ะโวยวายทุกวันว่าชีวิตทำไมจนอะไรประมาณนี้แหละค่ะ เราก็แปลกใจเหมือนกันว่า เรากับน้องเติบโตขึ้นมาได้ยังไง
ตอนเราเรียนจบ ม.3 เราเป็นพี่คนโต พ่อแม่ไม่ให้เรียนต่อค่ะบอกไม่มีเงิน แต่เราอยากเรียนมาก พ่อแม่ไม่ให้เงินไปสมัครเรียน ตอนนั้นค่าสมัครเรียน150 บาท ค่ะ แต่พ่อแม่ไม่มีให้ แค่จะใช้ไปแต่ละวันยังไม่มี ตอนนั้นคิดอยู่ิย่างเดียวว่าต้องได้เรียน เดินไปเก็บขวดเหล้าขวดเบียร์ที่พ่อแม่กินนั้นแหละค่ะเอาไปขาย ขายได้เงินมา70 บาท หวงมากไม่บอกให้ใครรู้ วันต่อมาไปเก็บมันรับจ้างค่ะตากแดดทั้งวันข้าวไม่ได้กินแอบพ่อแม่ไป ทิ้งน้องไว้บ้านแอบไปรับจ้างเก็บมัน ทั้งวันได้เงิน100 บาท รวมแล้วได้170 บาท เลยมีเงินไปสมัครเรียนค่ะ วันไปอาศัยขอเกาะรถพ่อของเพื่อนไปเขาขับรถยนต์พาลูกเขาไปเราก็ขอไปด้วย เผื่อจะได้เปิดเทอมก็รับจ้างทุกอย่างเลยค่ะเพื่อที่จะได้เงินมาเปิดเทอม จำได้เลยว่าก่อนไปโรงเรียนจะโดนด่าทุกวันเพราะพ่อแม่ไม่อยากให้ไปเพราะไม่มีเงิน เราก็ฝืนไปค่ะบางวันไม่มีเงินติดตัวเลยข้าวไม่ได้กินก็ไปค่ะ เราสู้3ปีจนจบม.6. ตอน ม.6 รู้ว่าตัวเองจะไม่หด้เรียนต่อแต่เราเป็นคนใฝ่เรียนมาก ตอนนั้นพอมีเงินเก็บค่ะจากเงินที่ยืม กยศ. พอเงินออกมาแต่ละเดือนก็แอบเก็บ. เพื่อแห่แหนไปสอบกัน เราก็เลยแอบพ่อแม่ไปสอบบ้างปรากฏว่าติดค่ะ ติดมหาลัยแห่งหนึ่งที่มีชื่อเสียงของภาคอีสาน ในคณะรัฐศาสตร์
ตอนนั้นดีใจมาบอกพ่อแม่ ซึ่งตอนนั้นพ่อแม่กำลังเมาแอ๋แอ่นอยู่กันทั้งสองคน แม่ก็ด่าค่ะสารพัดเลยว่า ใครจะให้เรียนกุไม่มีเงิน ออกมาหาเลี้ยงครอบครัวดีแล้ว ดูน้องตั้งหลายคน กูเลี้ยงไม่ไหว ออกมาไปหาทำงานส่งเงินมาให้กูกูอยากได้เงิน งานโรงงานมีเยอะแยะก็ไปทำสิ จะให้กุหาเลี้ยงจนแก่ตายรึไง. เราจำคำแม่ด่าได้ขึ้นใจ กี่ปีกี่ปีก็ไม่เคยลืม.
ตอนนั้นโกรธพ่อแม่มาก. ที่เขาเป็นแบบนั้นด่าเราทั้งกินเหล้า ไม่เคยมีสักวันที่จะไม่กิน ซึ่งสำหรับเรา เราอยากให้ครอบครัวมีชีวิต มีฐานะที่ดีขึ้น. เราคิดว่าการที่เราเรียนมันจะลำบากก็จริง. แต่มันจะช่วยยกฐานะช่วยให้เราหลุดพ้นจากสิ่งที่เคยเจอทุกวันได้ ตอนนั้นอยากเรียนมากเลยไปขอทำงานในร้านขายเสื้อผ้าเขาให้วันละ180 ทำงานแทบตายไม่ได้พักเลย. แล้ววันที่มหาลัยใกล้บ้านเปิดรับสมัครเลยไปสอบและสอบติด. ถึงได้เรียน เพราะยิม กยศ. ได้ ส่วนเงินทำงานก็ใช้จ่ายค่าหอค่าชัด นศ. ค่าอุปกรณ์ต่างๆ
จำได้ขึ้นใจเลยว่าวันที่ก้าวขาออกจากบ้านจะไปเรียนไปอยู่หอ มีเงินเก็บอยู่ 1500 ติดตัว พร้อมกับคำด่าคำสาปแช่งของแม่ขณะที่กำลังเมาเหล้าอยู่ว่า. อิลูกชั่วอกตัญญู กูไม่ใช่เศรษฐี กุไม่มีเงินส่งหรอก. คิดว่าเงินแค่นั้นจะอยู่ได้นานแค่ไหน จะไปจายไหนก็ไป กุก็จบแค่ม.3
ตลอดเเวลา เราจะพูดเรื่องให้พ่อแม่เลิกเหล้าตลอด และเราก็จะถูกด่ากลับมาว่า กุแม่ ไม่ใช่ลูกอย่ามาด่ามาสั่งสอนกู !! และยิ่งตอนนี้เราเรียนจบเราไปทำงานอยู่ กทม. ได้1ปี เงินเดือนเราได้16500 บ. เเต่ละเดือนได้เก็บแค่1000 บ. เพราะจ่ายค่าห้อง+ น้ำไฟ 3500 เก็ยไว้ใช้อีกทั้งเดือน4500 ส่งให้ทางบ้านเดือนละ 5000 แต่ทุกสิ้นเดือนแม่จะโทรมาเอาเงินเพิ่มทุกเดือนเดือนละ2500 ทำให้เราไม่มีเงินเก็บเลย ถ้าไม่ให้ก็ด่าสารพัดทวงบุญคุณบ้าง จนเราแทบทนไม่ไหว จนเราทำงานได้1ปี อยู่ๆแม่ปวดท้องนอนโรงบาล ไม่มีใครดูแลพ่ออยู่บ้านกับน้อง น้องเรา4 คนยิ่งโตยิ่งไม่รับผิดชอบอะไรเลย งานบงงานบ้านไม่ทำสักอย่าง แม่นอนโรงบาลไม่มีใครไปเฝ้า พ่อไม่อยากไปเฝ้าสุดท้ายก็เป็นเราที่ได้ลางานกลับมาเฝ้า 1สัปดาห์กว่า แล้วตอนจะกลับกรุงเทพฯ พ่อบอกว่าจะทำงานอยู่ทำไมที่กรุงเทพฯทำอยู่เงินเก็บมีแค่หมื่นเดียว เห็นเวลาพ่อแม่ไม่สบายไหมเงินก็ไม่มี คนอื่นเขาทำงายมีเงินเก็บไม่มีทำทำไม เรียนจบมาสูงเฉยๆเสียเวลา. แล้วหลังจากนั้นพ่อก็บังคับเรากลับมาอยู่บ้าน.เราบอกไม่กลับก็ด่าว่าเราสารพัดว่า จะเลือกอยู่วุขสบายแต่หน่อไม่มารับทรายปัญหาทางบ้านเลย มันเห็นแก่ตัว ถ้าไม่กลับมาไม่ต้องมาเหยียบบ้านกุอีก.
เราก็ได้หอบข้าวของกลับมาอยู่บ้านทั้งที่ไม่เต็มใจ. กลับมาก็เจอสภาพอย่างเคยค่ะ. พ่อแม่ยังกินเหล้สเป็นชีวิตจิตใจ และที่หนักกว่าเดิมคือสุขภาพร่างกายค่ะแแย่มาก ไม่ต่างจากลำยองเลย พ่อแม่ยังนเหล้าเมาทุกวัน เมาทีไรทะเลาะตบตีกันเหมือนเดิม แม่ขี้โมโหด่าไม่มีเหตัผลเหมือนเดิม ุสุขภาพร่างกายแย่มาก สูบบุหรี่ด้วย อีกอย่างคือ บ้านรกมาก ปกเราอยู่บ้านจะกวาดถูตลอด 1ปีที่ไม่อยู่บ้าน น้องๆเราไม่สนใจงานบ้านเลย บ้านรกมากทั้งเสื้อผ้ากองระเนระนาด หมักหมมสกปรก ห้องน้ำสกปรกไม่ล้างมีแต่คนใช้แต่ไม่มีใครล้าง บ้านไม่เคยถู หยักไยเต็มบ้านแถวมีขยะรอบบ้านขวดเหล้าขวดเบียร์ ครัวก็สกปรกกินเเล้วไม่ล้างแช่อย่างเดียว เวลาทำอาหารเสร็จไม่เคยเก็บให้สะอาด น้องเรามีตั้ง4คนแต่ไม่มีใครทำ ผู้หญิงสองคนอยู่ม.3. เล่นโทสับและนอนอย่างเดียวเลิกเนียนมาไม่ทำอะไร เราต้องได้ด่าทุกวัน น้องผู้ชายอีก1คน อายุ19 เรียนปวช.3 พาเพื่อนมานั่งกินเหล้ากับพ่อแม่ทุกวัน ว่าตักเตือนอะไรไม่ได้ น้องผู้ชชายอีกคนอยู่ม.2 ติดเกมส์ไม่ค่อยมานอนบ้าน สรุปคือบ้านเราย้ำแย่กว่าเดิม.
สรุปบ้านเรายังเหมือนเดิม หรือย้ำแย่กว่าเดิมด้วยซ้ำ พ่อแม่ติดเหล้างอมแงมเหมือนเดิม ทะเลาะกันเหมือนเดิม ด่าลูกเหมือนหมูเหมือนหมายิ่งกว่าเดิม น้องเราไม่ทำงานบ้านไม่ช่วยแบ่งเบาอะไรเลยและอีกอย่างยังเรียนทั้ง4คน พ่อมีงานที่ทำตลอดพอได้มีเงินส่งน้องเรียนแต่ไม่เพียงพอเพราะส่วนมากจะลงขวดเหล้าสะส่วนมาก. บางวันเราทะเลาะกับแม่เพราะแค่เราบอกให้เลิกเหล้า. ก็โดนด่าสารพัดเลย เอาเราไปเปรียบเทียบกับลูกบ้านอื่นว่ามีเงินให้พ่อแม่ มาสร้างบ้านให้พ่อแม่อยู่ มีรถให้พ่อแม่ขับ อยู่สุขสบาย แต่ลูกบ้านนี้ไม่มีอะไรสักอย่างทั้งพูดทั้งเมา บอกเราไปตายบ้างไปผูกคอตายให้จบไป แล้วแต่เขาจะพูด. บางวันเราแอบไปนั่งร้องไห้คนเดียว. นอนไม่หลับจนเช้าทุกวัน. เพราะเราคิดเราโตแล้ว เราจะแก้ไขปัญหาครอบครัวได้ยังไงเราจะดีงพ่อแม่อยากจากวงจรเหล้าได้ยังไง. จะยกฐานะครอบครัวให้มันดีขึ้นมาได้ยังไง. เราสู้อยู่คนเดียวหาให้ทั้งบ้าน แถมยังโดนด่าโดนว่า ว่าไม่มีปัญญาหาอะไรให้พ่อแม่ เขาจะชอบเอาราไปเปรียบกับคนที่เขามีพื้นฐานครอบครัวที่ดี มีต้นทุนชีวิตที่ดีกว่าครอบครัวเราเสมอ.
เรากลับมาอยู่บ้านได้3เดือนแล้ว 2เดือนแรกเราไปหางานทำแถวบ้าน ต่อรองได้มากสุดเงินเดือน 8500 คือน้อยมาก แถมเป็นงานที่ได้ได้ชอบเลย. แต่ก็้ต้องทำ ถามว่ามีความสุขไหม ไม่เลย เงินเดือน8500 หักประกันสังคม หักค่ารถโรงเรียนน้องเดือนละ1200 ค่าข้าวของเครื่องใช้ในบ้านแต่ละเดือน ซึ่งเปลืองมากอยู่กัน7คน ซื้อหมดเดือนละ1000 ทั้งของใช้กับข้าวมาใสตู้เย็นไว้ ค่างวดรถมอไซต์เดือนละ1500 เราเก็บไว้ใช้ในการทำงานเราก็2000 ให้น้องไปโรงเรียนสองคนรวมกันวันละ 120 ในแต่ละวันไหนจะค่ารายงานค่านู้นนี่ บางวันค่าไปโรงเียนน้องสองคนหมดไป300 ค่าไฟที่บ้านอีกเดือนละ600 เราทำงานที่นั้นได้2เเดือน มีเงินเก็บติดตัว1000 บาท
ทำงานได้เงินน้อยอยู่แล้ว. กลับมาเหนื่อยๆ มาเจอพ่อแม่กินเหล้าทุกวันเมาจนไม่รู้เรื่อง บางวันนอนข้างห้องน้ำก็มี สลบไหนก็นอนตรงนั้น. เลิกงานมาเหนื่อยๆต้องมาทำกับข้าวหุงข้าวให้คนทั้งบ้านกิน บ้านรกๆ ถ้วยชามไม่ล้างสกปรก เราก็ไล่น้องมาทำต้องบังคับทำถึงทำ พอตอนเช้าจะไปทำงานบางวันน้องไม่ไปส่งบ้างล่ะ ไม่มีรถไปบ้างล่ะเพราะไปทำงานจะไปกับน้องผุชายให้น้องไปส่งที่ทำงานน้องก็เลยไปเรียนต่อ กลับมาบ้านก็เจอสภาพแบบเดิมบางวันก็ตบตีกันทะเลาะกัน เรา
ดีกว่านี้ .
อยากให้พ่อแม่เลิกเหล้า เพรทะตั้งแต่เกิดมาก็เห็นพ่อแม่กินเหล้าและทะเลาะกันตบตีกันทุกวันแต่เล็กจนโต
อยากหาเงินทำบ้านใหม่พ่อแม่อยู่เพราะบ้านเราตอนนี้แทบจะพังอยู่แล้วปลวกกิน พังมากจริงๆ
อยากให้น้องช่วยกันทำงานบ้านบ้างแต่ก็ทำได้แค่ด่าทุกวันน้องผุชายก็ติดเพื่อนติดเกมบางวันก็ไม่ไปเรียน. ทะเลาะกับแม่ทุกวัน เราแทบอยากเปลี่ยนนิสัยคนทั้งบ้านให้เขาคิดใหม่ทำใไม่ เราอยากมีครอบครัวที่อบอุ่นบ้าง มีพ่อแม่ให้ปรึกษาบ้าง มีน้องที่น่ารักตั้งใจเรียน. อยากให้พ่อแม่เป็นคนใหม่ให้ความอบอุ่นแก่เราบ้าง เราไม่เคยหันหน้าไปปรึกษาพ่อแม่ได้เลย. เพราะพ่อแม่อยู่แต่กับใงเหล้า และเมามาก็ทะเลาะตบตีด่าลูก แช่งลูกสารพัด เราไม่เคยเจอพ่อแม่บ้านไหนเป็นเหมือนบ้านเราเลย. เวลาที่เราไปบ้านเพื่อน เห็นพ่อแม่เขากอดลูกหอมลํกพํดจาดีกับลูกกอดลูก เราร้องไห้ทุกครั้งเเล้วนึกกลับมาที่ตัวเอง. ไม่เคยได้รับความอบอุ่นนั้นเลยตั้งแต่จำความได้ แม่พ่อไม่เคยกอด ไม่หอม ไม่เคยพูดดีด้วย ไม่เคยได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา ไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากคำว่าครอบครัวสักครั้ง. เราคงทำกรรมามาเยอะแต่ชาติก่อน มาชาตินี่เราเลยชดใช้กรรมไม่หมดสักที อยากมีครอบรรัวที่อบอุ่นบ้างแต่ก็ได้แค่ฝัน ร้องไห้กอดตัวเองทุกวัน. อยากจะแไขให้ได้อยากมีคำว่าครอบครัวที่อบอุ่น ใครที่ไม่เคยอยู่จดเดียวกันกับเราคงไม่เข้าใจ
ตอนนี้เราก็นั่งพิมไปร้องไห้ไปพร้อมกับมองดูสภาพพ่อแม่ที่เมาหัวทิ่มนอนกองกันอยู่ สภาพดูไม่ได้เลย
#ชีวิตคนเราเลือกเกิดไม่ได้จริงๆนะคะ
ทั้งกอดทั้งปลอบตัวเองเพื่อให้อดทนสู้ต่อไป อยากจะมีชีวิตครอบครัวที่อบอุ่นกับเขาสักครั้ง. แต่คงทำได้แค่ฝัน
#อยากให้พ่อแม่ได้รับรู้ว่าลูกหวังดีและรักมากแค่ไหน
แค่อยากได้ความรักจากพ่อแม่. แต่ไม่รู้จะแก้ไขอย่างไรดี