ตามหัวข้อเลยค่ะ พ่อกับแม่เราแยกทางกันเหตุผลคือพ่อเราชอบกินเหล้า เมาแล้วไม่ทำอะไรเลยทิ้งภาระทุกอย่างให้แม่
    ตั้งแต่เกิดมาเราไม่เคยเห็นแม่เราได้พักเลยค่ะทำงานเพื่อครอบครัวมาตลอดส่วนพ่อคือเมา ทำร้ายร่างกาย ขโมยเงินที่แม่เก็บไว้ ภาพพวกนี้เป็นภาพที่เราเห็นมาแต่เด็กมันจึงเกิดเป็นปมในใจค่ะ(ผู้ชายที่ทำร้ายร่างกายผู้หญิงแล้วเขาไม่เคยสำนึกเลยค่ะที่ทำแม่เจ็บ บางทีเหมือนสะใจด้วยซ้ำที่เอาชนะแม่)
    พอเราโตขึ้นเราออกมาอยู่โรงเรียนประจำ ไม่ค่อยได้สุงสิงกับพ่อหรือพูดคุยกันเหมือนแต่ก่อนเพราะเขาชอบพูดอะไรที่ทำให้เราเสียใจบ่อยๆเหตุผลที่เขาพูดทำร้ายจิตใจเราคือ เราไม่อยากให้พ่อกับแม่คืนดีกัน(หลังจากเลิกกันพ่อพยายามตามง้อแม่ตลอดแม่ก็หนีตลอดและตอนนี้มีฝรั่งเลี้ยงอยู่ค่ะ)ใครจะอยากเห็นคนที่ตบตีแม่เรากลับมาอยู่ด้วยกัน พอเราพูดแบบนี้เขาบอกว่าเราจิตป่วยไม่อยากอยู่แบบครอบครัวเหรอ การลำบากมันคือเรื่องปกติ มีตบตีกันเป็นเรื่องธรรมดา
      ซึ่งเรารับไม่ได้มากๆคนเป็นลูกเห็นภาพที่แม่โดนทำร้ายบ้านอยู่ไม่เป็นสุขปวดใจมากเลยค่ะ   สิ่งที่ทำให้เราไม่อยากเจอคือเราโดนเขาด่าด้วยคำพูดที่รู้สึกว่ามันรุนแรงและทำร้ายจิตใจ เวลาที่เขาโมโห คำว่าจองหอง ไม่ต้องมีพ่อ ทำตัวเหมือนแม่จังพวกไม่มีศักดิ์ศรีเป็นวัวลืมตีน อันนี้คือธรรมดานะคะเหมือนเขาเจ็บปวดจากแม่แล้วมาลงที่เราตลอดเลย เรารู้สึกไม่ปลอดภัยค่ะ ไม่อยากเจอหน้าหรือพูดคุย คำพูดเขาทำร้ายจิตใจเรามาตลอดตั้งแต่เด็กจนโต เราเนรคุณมั้ยคะถ้ามีความรู้สึกแบบนี้ เราจะมองเขาแบบไหนไม่ให้เราทุกข์คะ