ย้อนอดีตก่อนว่า พ่อเรา สมัยมีเรี่ยวแรงทำงาน เค้าไม่ส่งเราเรียน แม่ถามพ่อว่าทำไมไม่ส่งลูกเรียน พ่อบอกว่าจะเรียนไปทำไมเยอะแยะ
แล้วพ่อก็ติดเหล้า ติดบุหรี่ เมาทะเลาะกับคนในบ้านแทบจะวันเว้นวัน บ่นว่าแม่กับเราตลอด พอสร่างเมาก็ว่าอย่าถือสาคนเมาเลย ชีวิตเราไม่มีความสุขเลยจริงๆ
ตัวเราเป็นคนใฝ่เรียนมาก ไม่เที่ยว ไม่เกเร อยู่แต่บ้านอ่านหนังสือ ไปแข่งขันได้รางวัลมากมาย แต่ที่บ้านก็ไม่ได้สนใจ
เราต้องไปรับจ้างหาเงิน ตั้งแต่ม.ต้น พอขึ้น ม.ปลายก็ไปรับจ้าง กู้กยศ. หาทุนเรียนเอง ได้เงินยังแบ่งให้แม่ใช้อีก นอกจากพ่อจะไม่ช่วยแล้ว ยังไม่มาเซ็นต์สัญญากู้เงินให้ด้วย

ความที่เราอยากเรียนมาก ไม่รู้จะหาเงินจากทางไหนแล้ว และตอนนั้นพ่อแม่หย่ากัน แต่ดีกันแล้วยังไม่ได้กลับไปจดทะเบียน เราเลยต้องบอกไปว่าพ่อแม่แยกทางกัน แม่ไปเล่าให้พ่อฟัง พ่อก็มาต่อว่าเราแช่งให้เค้าเลิกกัน แต่ถามว่าส่งเราเรียนมั้ย ก็ไม่

ทั้ง 2 คน ไม่พยายามช่วยกันหาเงินส่งเราเรียนเลย พอแม่ขายนาได้มีเงินก็เลือกที่จะให้ลุงยืมเงิน และให้เงินก้อนกับพี่เรา เราไม่ได้อะไร แถมยังต้องคอยทวงเงินลุงแทนแม่อีก เพราะแม่ไม่กล้าทวงพี่ชายตัวเอง
ยังไม่พอ แม่ยังให้ลุงยืมโฉนดที่บ้านไปจำนองเพื่อทำธุรกิจส่วนตัวอีก แต่กลับเรา ไม่มีใครคนไหนคิดแม้แต่จะไปกู้หนี้ยืมสินมาส่งเราเรียนด้วยซ้ำ

ช่วงมหาลัยเราต้องยืมเงินแม่ไปฝึกงาน พอกลับมายังไม่ทันจะจบดี พ่อก็เมาบ่นว่าเมื่อไหร่เราจะคืนเงิน แม่ก็โทรมาทวงทุกวัน จนเรากลายเป็นซึมเศร้า
ในหัวมันคิดวนไปวนมาทุกวันซ้ำๆว่า พวกเค้าไม่ส่งเราเรียน ปล่อยให้เราลำบากดิ้นรนชีวิตเองแต่เด็ก เราลำบากขนาดนี้ทำไมไม่สงสารลูกบ้าง พ่อแม่คนอื่นกวาดถนน เก็บขยะส่งลูกเรียน แต่เรากลับไม่มีใครพยายามทำเพื่อเราแบบนั้นบ้างเลย ทั้งๆที่เราก็ไม่เกเร ตั้งใจเรียน ขยันขนาดนี้

แล้วพ่อทำงานมาทั้งชีวิต ไม่ส่งเสียลูก ไม่มีเงินเก็บ ไม่สร้างทรัพย์สมบัติอะไรไว้ให้ตัวเองหรือครอบครัวเลย