ความสงสัยนี้เกิดขึ้นเมื่อผมได้ลองทำใจพิจรณาว่าปัญหาและความรู้สึกต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับเรานี้
แท้จริงล้วนมาจากความเห็นแก่ตัวของเราเอง ผมจึงทำใจเสียสละตัวเองและทำใจให้กว้างขวาง
และเนื่องจากมันเป็นเหตุการณ์จริงที่กำลังประสบอยู่ในขณะนั้นผลจริงจึงปรากฏขึ้นตามมา
ผมได้ประจักษ์ทันทีว่าความโลภกับความโกรธนี้มีมูลเหตุจากความเห็นแก่ตัวโดยแท้
ซึ่งในที่นี้หากให้พิจรณาต่อก็จะเห็นว่าความเห็นแก่ตัวนั่นเองที่เป็นตัวโมหะจิต
  ผมเลยย้อนกลับมามองที่คำสอนเรื่องอนัตตาว่ามันจะมีความเกี่ยวข้องกันอย่างไรกับความไม่เห็นแก่ตัว
เพราะอนัตตาแปลว่าความไม่มีตัวตนของตน ซึ่งมันเป็นการระลึกและพิจรณาเพื่อการสละและละวาง
ผมเห็นว่ามันคล้ายๆ กับความไม่เห็นแก่ตัว และยังเห็นว่ามันมีเป้าหมายที่ร่วมกันอยู่
นั่นก็คือการเข้าถึงพุทธิและโพธิที่ก่อนหน้านี้เราพากันอ้อนวอนและกราบไหว้กันนั่นเอง
ผมเห็นว่าแท้จริงแล้วมันคือสิ่งนี้ "คือความไม่เห็นแก่ตัวที่หมดจด" ในใจของเรา
  เป็นไงบ้างครับ นี่เป็นความเข้าใจอันเกิดจากการพิจรณาของอรชุนในตอนนี้
หากมีข้อชี้แนะตรงใหนได้โปรดช่วยชี้แนะแก่อรชุนที่พร้อมรับฟังโดยซื่อตรงด้วยนะครับ
โดยเฉพาะการช่วยชี้แนะความเกี่ยวข้องระหว่างความไม่เห็นเเก่ตัวกับอนัตตาให้เกิดความเข้าใจแจ่มแจ้งได้ยิ่งดี
แต่หากจะยกพระไตรปิฏกมายาวๆ ขี้เกียจอ่านนะ(บอกเลย)