นางจึงเซซังเข้าไปสู่พระอาศรมบังคมบาทพระภัสดา ประหนึ่งว่าชีวาจะวางวายทำลายล่วง สองพระกรเธอข้อนทรวงทรงพระกันเเสงครวญคร่ำเเล้วรำพันว่า โอ้เจ้าดวงสุริยันจันทรทั้งคู่ของเเม่เอ่ย   
เเม่ไม่รู้เลยว่าเจ้าจะหนีพระมารดาไปสู่พาราใดไม่รู้ที่ หรือจะข้ามนทีทะเลวนหิมเวศประเทศทิศเเดนใด
ถ้ารู้เเจ้งประจักษ์ใจเเม่ก็จะตามเจ้าไปจนสุดเเรงนี่ก็เหลือที่เเม่จะเที่ยวเเสวงสืบเสาะหา เมื่อเช้าเเม่จะเข้าไปสู่ป่า พ่อชาลีเเม่กัณหายังทูลสั่งเเม่ยังกลับหลังมาโลมลูบจูบกระหม่อมจอมเกล้าทั้งสองเรา กลิ่นยังจับนาสาอยู่รวยรื่น โอ้พระลูกข้านี้จะไม่คืนเสียเเล้วกระมังในครั้งนี้ กัณหาชาลีบูกรักเเม่นับวันเเต่ว่าจะเเลลับล่วงไปเสียเเล้วหนอ ใครจะกอดพระศอเสวยนมผทมด้วยเเม่เล่า ยามเมื่อเเม่จะเข้าที่บรรจถรณ์เจ้าเคยเคียงเรียงหมอนนอนเเนบข้างทุกราตรี เเต่นี้เเม่จะกล่อมใครให้นิทรา โอ้เเม่อุ้มท้องประคองเคียงเลี้ยงเจ้ามาก็หมายมั่น สำคัญว่าจะได้อยู่เป็นเพื่อนยากจะฝากผีพึ่งลูกทั้งสองคนมิรู้ว่าจะกลับวิบัติพลัดพรากไม่เป็นผลให้อาเพศผิดประมาณ