( อถ มหาสตฺโต )    ปางนั้นสมเด็จพระเวสสันดรอดุลดวงกษัตริย์     ตรัสทอดพระเนตรเห็นพระอัคเรศถึงวิสัญญีภาพสลบลงวันนั้น    พระทัยท้าวเธอสำคัญว่าพระนางเธอวางวายสะดุ้งพระทัยหายว่าโอ้อนิจจามัทรีเจ้าพี่เอ๋ย    บุญพี่นี้น้อยแล้วนะเจ้าเพื่อนยาก     เจ้ามาตายจากพี่ไปในวงวัด    เจ้าจะเอาป่าชัฏนี่หรือมาเป็นป่าช้า    จะเอาพระบรรณศาลานี่หรือเป็นบริเวณพระเมรุทอง    จะเอาแต่เสียงสาลิกาอันร่ำร้องนั้นหรือมาเป็นกลองประโคมใน     จะเอาแต่เสียงจักจั่นและเรไรอันร่ำร้องนั่นหรือมาต่างแตรสังข์และพิณพาทย์    จะเอาแต่เมฆหมอกในอากาศนั่นหรือมากั่นเป็นเพดาน    จะเอาแต่ยูงยางในป่าพระหิมพานต์มาต่างฉัตรเงินและฉัตรทอง    จะเอาแต่แสงพระจันทร์อันผุดผ่องมาต่างประทีปแก้วโอภาส    อนิจจามัทรีเอ่ยมาตายอเนจอนาถไร้ญาติที่กลางดง    ครั้นท้าวเธอค่อยคลายลงที่โศกศัลย์    จึ่งผันพระพักตร์มาพิจารณาก็รู้ว่ายังไม่อาสัญ    จึ่งเข้าไปยังพระคันธกุฎีจับเอาคนทีอันเต็มไปด้วยน้ำมาทันใด    ตั้งแต่พระองค์ทรงพระผนวชไพรมาได้ถึงเจ็ดเดือนปลาย    จะได้ต้องพระกายนางมัทรีก็หามิได้    เมื่อความทุกข์พ้นวิสัยที่จะกำหนดว่าอาตมะนี้เป็นดาบสฤๅษี    ยกเศียรพระมัทรีขึ้นใส่ตักวักเอาพระวารีมาโสรจสรงลงที่อุระพระมัทรี    หวังว่าจะให้ชุ่มชื่นฟื้นสมปฤๅดีคืนมาแห่งนางพระยา   นั้นแล