การเล่นตลกของสามัญสำนึก  กับ  มายาของภาษา


คำว่า บังเอิญ  คือ   สิ่งหรือเหตุการณ์ ที่ไม่คาดคิดมาก่อน  หรือ อธิบายไม่ได้ขณะนั้น

วิทยาศาสตร์ คือ  ความพยายามอธิบายโลกแห่งปรากฏการณ์  ด้วยการทดสอบซ้ำๆ  แล้วประยุกต์หลักการที่พบมาใช่ประโยชน์ในชปว.

ดังนั้น   พุทธฯ ก็พยายามอธิบายถึงหลักความเป็นสาเหตุ(อิทับปัตยตา)  
วิทยาศาสตร์ก็ใช่ดังว่ามาแล้ว    ซึ่งทำให้สรุปคร่าวๆว่า   พอเข้าโหมดศาสตร์ทางวิทย์ /พุทธฯ  ความบังเอิญก็หมดไป
รวมถึงเจตจำนงต่อชีวิตของทางศาสนา ก็เช่นกัน    ชีวิตจึงถูกกำหนดไว้แล้ว   แล้วเพียรไปให้ถึงเป้าที่ลิขิตไว้จากสวรรค์

สรุป  ก็คือ   มิติศาสนาต่างๆ  ไม่มีคำว่า บังเอิญ
วิทยาศาสตร์ก็ใช่  เพราะ  พยายามเข้าถึงความเป็นสาเหตุของสรรพสิ่ง โดยกระบวนการวิทย์ฯ จนถึงซิงกูลาริตี้

แต่ในพุทธฯ นั้น  เวลาเป็นวงกลม   ดังนั้น  จึงไม่อาจระบุจุดเริ่มต้นได้ ได้แต่ไล่สาเหตุเป็นลูปเรื่อยไปเป็นอนันต์
ในคริสต์และวิทย์  เวลาเป็นเส้นตรง   จึงเข้าถึงความเป็นสาเหตุได้ดีกว่า  มีปสภ.กว่า