ด้วยความที่ชอบทานอาหารด้วยมือง่ายๆ อย่างข้าวเหนียวกับอะไรก็ได้ง่ายๆ เดินห้างคนเดียว ก็คงไม่นั่งร้านอาหารที่ต้องสั่งมาทานเป็นทางการมาก ส่วนมากก็จะเบอร์เกอร์ พิซซ่า ไก่ทอด ที่ไม่ต้องง้อช้อนส่อม มันเป็นความเคยชิน เมื่อตอนเด็กๆเคยกินข้าวโดยการทานด้วยมือ ซึ่งคำว่าเปิบมือ ก็หวนกลับมาอีกครั้ง หลังมีละครดังเรื่องนึงนำมาเป็นส่วนนึง ในการแทรกสอนวัฒนธรรม

โดยส่วนตัวก็จะเปิบมือด้วยอาหารง่ายๆ เช่น ผัก น้ำพริก ของทอด เมนูไข่ต่างๆ อาหารปิ้งย่าง แต่โดยส่วนตัวไม่ชอบเปิบกับพวกแกง ข้าวจะเละ นานๆที แต่ทุกครั้งที่ได้เปิบมือ มันเหมือนมีความหลัง เวลาอยู่ล้อมทั้งครอบครัว (ทั้งๆที่ตอนนั้นใช้ช้อนส่อมทานนะ) แต่มันเหมือนเราได้สัมผัสอาหารโดยตรง ได้ลิ้มรสสัมผัสก่อนที่อาหารจะเข้าปาก เราไม่ต้องลุ้นว่า อาหารจะร้อนไปหรือไม่ ปลาติดก้างไหม ข้าวนุ่มหรือแข็งเช่นใด ผักที่จับสดหรือไม่ ..... โดยรวมทั้งหมด มันคือความรู้สึกผูกพัน กับคนที่เราเคยกิน และ อาหารโดยตรง ....... เย็นนี้ ถ้าใครกลับบ้าน อยู่คนเดียว ลองทำมื้อง่ายๆ ข้าวไข่เจียว กับอะไรอีกสักอย่าง แล้วปล่อยช้อนส่อมไว้ที่เดิม มือที่ล้างสะอาดของคุณนั้นละ คืออาวุธในการทานข้าว แล้วมันอาจจะเป็นอะไรที่ ทำให้คุณลืมอะไรรอบข้างได้ในช่วงที่กินอาหาร