สวัสดีค่ะ จขกท.ยืมรหัสเพื่อนเข้ามานะคะ
มีใครเคยรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าบ้างไหมคะ หลายครั้งแล้วที่เรารู้สึกแย่ แต่ไม่ค่อยมีคนเข้าใจ หรือด้วยเราเป็นคนตลกเฮฮาเลยไม่ค่อยมีคนใส่ใจหรือสนใจ แม้แต่ครอบครัวเราเอง บางทียังรู้สึกว่าไม่ค่อยมีคนรับรู้ความรู้สึกเรา บางทีเราก็เหนื่อยกับสิ่งรอบข้างนะคะเช่น แม่เราบางทีตัวเองก็ทำผิด แต่พอเราว่าแม่ผิด แม่กลับตอบว่าเราเป็นลูก ทำอะไรบุพการีถูกเสมอ มาถึงเพื่อน บางทีไม่ค่อยมีคนรับรู้ความรู้สึกเราเท่าไหร่ เวลาเรามีปัญหา แลดูมันจะเป็นเหมือนลม ทีเขามีปัญหาหรือต้องการความช่วยเหลือ รีบโทรมาเลยค่ะ และเราคนแรกค่ะที่พร้อมจะช่วยเสมอนะคะ ส่วนสิ่งที่บั่นทอนจิตใจมากที่สุดคือเราตั้งใจเรียนมาก รวมทั้งบาลานซ์งานที่บ้าน แต่แม่ก็ดูเหมือนว่าเรายังไม่ดีพอ อาจจะบวกกับเวลาเราสอบเราก็ได้คะแนนน้อยอต่ไม่ถึงกับน้อยมาก แต่ก็อยู่ในเกณฑ์น้อยค่ะ นี่ขนาดเรียนพิเศษเพิ่มด้วยแล้ว มันยิ่งทำให้เรารู้สึกแย่ว่าทำไมทำไม่ได้ คนอื่นสอบติดมหาวิทยาลัยกันหมดแล้ว เรามัวทำอะไรอยู่ ทำไมเราโง่จัง มันวิ่งอยู่ในหัวตลอดเลยค่ะ แล้วตอนนี้เราไม่อยากหลอกตัวเองน่ะค่ะว่าเราพอเรียนได้และเกรดดีมาก ทั้งที่สอบมาเราทำไม่ได้เลย เรารู้สึกอับอายในใจมากนะคะเวลามีคนชมว่าเราเรียนเก่ง แต่เรารู้สึกว่ามันเป็นเพราะเกรดหรือเปล่า ตอนนี้ในใจมันท้อมากๆค่ะ ไม่กล้าเอาคะแนนยื่นให้ทางมหาลัยดูจริงๆค่ะ เราไม่รู้จะปรึกษาใคร เพราะตอนนี้เรารู้สึกเหมือนตัวคนเดียวมากๆค่ะ ตอนนี้คนรอบข้างคงไม่มีใครคิดหรอกค่ะว่าเราเปราะบางมากแค่ไหน คำพูดหลายๆอย่างที่เค้าพูดไม่ได้คิดมันทำร้ายเรามากๆค่ะ บางทีเราก็อยากหนีไปให้ไกลคนเดียวแบบไม่ต้องรู้จักใคร เหนื่อยใจมากๆค่ะตอนนี้ ทำได้แค่เพียงพิมพ์ทั้งความอึดอัด ตอนนี้เหมือนคนโง่ไร้ค่าคนหนึ่งที่อยู่ไปวันๆ บอกเลยค่ะว่า แรงบันดาลใจในการใช้ชีวิตไม่มีเลย สอบก็พยายามแล้ว และเราก็โทษตวเองตลอดว่าเพราะเราไม่ตั้งใจเองมันเลยเป็นแบบนี้ ธุระที่บ้านก็ช่วยแล้วแต่เหมือนใครหลายๆคนไม่เคยมองว่าเราดี นี่ขนาดปัญหาไม่ได้ใหญ่มาก เรายังท้อเลย นี่ไม่อยากคิดว่าถ้ามีครอบครัว หรือในอนาคต คิดแล้วเหนื่อยจริงๆค่ะ มีใครเคยเป็นแบบเราบ้างคะ พอจะมีคำแนะนำในการใช้ชีวิตโดยที่ไม่ต้องคิดมากและมีความสุขไหมคะ